Het nieuwe normaal

Ik wil geloven dat dit de laatste aanslag op onze bodem is geweest, na onder andere Nordine Amrani in Luik (13 december 2011) en Mehdi Nemmouche in het Joods Museum (24 mei 2014).

Ik wil geloven dat de barbaren ‘maar’ aan onze poorten staan, dat ze niet zijn binnengeslopen. 

Ik wil geloven dat iedereen nu zal inzien dat we in oorlog zijn, zelfs als wij tot nu geweigerd hebben om hem te voeren (zij voeren hem wel tegen ons).

Ik wil geloven dat er geen kinderen op Zaventem waren.

Ik wil geloven dat we onze deze keer eens niet gaan verliezen in twijfelend geneuzel, in vrome vredeswensen, in laffe terughoudendheid, in politiek correcte dwangneurose. 

Ik wil geloven dat onze media niet zullen proberen om ‘constructief’ te zijn.

Ik wil geloven dat we vanaf nu en voor altijd de dingen bij naam zullen mogen noemen: jihad, sharia, Islamitische Staat, dar al-islam, dar al-harb, kuffars, kalifaat. 

Ik wil geloven dat we veilig zijn als we op reis gaan, als we de metro willen nemen. 

Ik wil geloven dat er nu niet meer gelachen zal worden met dreigingsniveau 4, met de moedige militairen op straat, met iedereen die moslimterreur terecht omschrijft als de grootste gesel voor de mensheid sinds Hitler en Stalin.

Ik wil geloven dat iedereen nu eendrachtig een kordaat veiligheidsbeleid kan steunen. 

Ik wil geloven dat we geen millimeter zullen toegeven op onze meest gekoesterde waarden, op de democratie, op de gelijkheid van man en vrouw, op de vrije meningsuiting, op de strikte scheiding tussen kerk en staat. 

Ik wil geloven dat er geen juichende ‘jongeren’ zullen zijn in gemeentes als Molenbeek. 

Ik wil geloven dat er in dit hele land geen ‘safehouses’, geen veilige verbergplaatsen voor deze moordenaars meer kunnen zijn, dat gewone moslims de terroristen en de haatpredikers aan hun baarden op straat zullen sleuren. 

Ik wil geloven dat we eindelijk alles op alles zullen zetten in de strijd tegen het kalifaat. 

Ik wil geloven dat we later tegen onze (klein)kinderen zullen kunnen zeggen dat we na de aanslagen in Zaventem en Brussel wakker geworden zijn, dat 22 maart een keerpunt was, dat het daarna allemaal beter is geworden. 

Ik wil geloven dat er uit de barbarij en het bloed nog iets goeds kan komen. 

Ik geloof niet meer. Dit is het nieuwe normaal. Ze zullen ons blijven haten, zolang wij ons niet onderwerpen. 

Ofwel vernietigen wij het kalifaat, ofwel vernietigt het kalifaat ons.