Vlaamse regering geen reclame voor Vlaanderen

We hebben nu een paar weken tijd gehad om het ‘zomerakkoord’ van de Vlaamse regering te laten bezinken. Dat heeft niet geholpen. Het laatste grote akkoord van de regering-Bourgeois oogt nog steeds als een amorfe blubber van halve goede en hele slechte maatregelen.

Niet dat dit een grote verrassing was. Het Vlaamse Zomerakkoord van 21 juli is juist tekenend voor de voorbije legislatuur. Deze Vlaamse regering heeft zich in de voorbije vier jaar gespecialiseerd in verbodsbepalingen, sinterklaassubsidies en geneuzel in de marge.

Nu de ploeg van Geert Bourgeois begint af te tellen naar de volgende verkiezingen moeten we de vraag stellen: waar was het grote wervende project van deze Vlaamse regering? Zelfs de kreupele coalitie van Charles Michel heeft zichzelf met ‘jobs, jobs, jobs’ een missie aangepraat. Op Vlaams niveau was er nooit een Grote Ambitie te bespeuren.

Het verschil met België ? 

Een regering zonder begeestering wekt bij de bevolking ook geen enkele geestdrift. Misschien wekt de regering Bourgeois bij oplettende belastingbetalers vooral ergernis. Bij de brede bevolking zal het overwegende gevoel wellicht onverschilligheid zijn. En dat is meer dan een gemiste kans: het is een drama voor de Vlaamse zaak.

De Vlaamse regering zou het levende bewijs moeten zijn van het nut, het belang en de pure schoonheid van de Belgische devolutie. Vlamingen zouden elke dag moeten merken dat de flaminganten altijd al gelijk hadden: dat het boeltje beter werkt als we het zelf in Vlaamse handen hebben. ‘Wat we zelf doen, doen we beter,’ mag geen oude slogan zijn: het moet een tastbare realiteit zijn.

Op dit moment maakt Vlaanderen amper het verschil met België. Integendeel: veel Belgische ziekten zijn op Vlaams niveau gewoon overgenomen. Zo is de Vlaamse administratie zo log als de Belgische ambtenarij in de beste karikaturen. De Vlaamse subsidiecultuur kent waanzinnige uitwassen en onbegrijpelijk kromdenken. De aloude verzuiling beleeft een heel nieuw leven in de Vlaamse zorgsector.

Er zijn enkele uitzonderingen. Zo bewijst Ben Weyts met zijn bevoegdheid Dierenwelzijn dat Vlaanderen wel degelijk veel verschil kán maken. Toen de dierenbelangen nog behartigd werden door Belgische excellenties, stelde de bevoegdheid niets voor. Op Vlaams niveau bouwt Weyts aan een ambitieus en fors dierenbeleid, dat kan rekenen op grote goedkeuring bij de bevolking. Voor historische beslissingen zoals het totaalverbod op onverdoofd slachten bestaat bij de Vlamingen massale en enthousiaste steun. Maar dit soort voorbeelden zijn te zeldzaam. En de Vlaamse ontvoogding moet toch meer om het lijf hebben dan honden en katten?

Waarom een staatshervorming?

Misschien is die volgende staatshervorming dus niet zo dringend. Als de Vlaamse regering met haar huidige bevoegdheden geen fraaie vorm kan geven aan Vlaanderen, dan verdient dit bestuursniveau nog geen extra beleidsinstrumenten. Eerst volwassen worden als regering, eerst bewijzen dat Vlaanderen de Vlamingen wel degelijk beter kan bedienen dan België.

De N-VA draagt hier een verpletterende verantwoordelijkheid. De communautaire wapenstilstand die Bart De Wever sloot met Charles Michel gold alleen voor de federale regering. Er was niets dat de N-VA belette om op Vlaams niveau een ambitieus, assertief en wervend beleid te voeren. Maar net als de Belgische machtspartijen van weleer focust de N-VA vooral op federale regering, zonder al te veel te investeren in de Vlaamse regering.

Een open vraag: hoeveel tijd en energie heeft Bart De Wever de voorbije jaren geïnvesteerd in het Martelaarsplein? Als burgemeester van Antwerpen heeft De Wever de kas van de Vlaamse regering heel wat lichter gemaakt. De Oosterweelverbinding en de gedeeltelijke overkapping van de Antwerpse Ring gaan miljarden kosten, en ook op andere punten heeft De Wever de Vlaamse regering geïnstrumentaliseerd als verlengstuk van het Antwerpse stadsbestuur. Maar in hoeverre heeft De Wever  tijdens deze legislatuur ook iets terug geïnvesteerd in die Vlaamse regering? Hoe heeft hij zijn buitengewone machtspositie binnen de Vlaamse coalitie gebruikt om verder vorm te geven aan het basisproject van zijn partij?

Verschillende flaminganten, zoals professor Bart Maddens, vinden dat de N-VA de plicht heeft om het draagvlak voor een nieuwe staatshervorming te vergroten. Ze stellen voor dat de partij een deel van haar riante overheidsdotatie investeert in publiekscampagnes die pleiten voor meer Vlaamse ontvoogding. Bij de N-VA is hier weinig animo voor. De partij heeft wel een alternatief dat geen echt geld kost, alleen maar politiek kapitaal: een Vlaams beleid met wat schwung. Als je Vlamingen warm wil maken voor meer Vlaanderen: bewijs dan dat dit ook in ons belang is.