Lessen uit het perslek bij N-VA

Een verslag van een N-VA-partijbestuur is gelekt naar de pers. Dat is vervelend omwille van minstens 3 redenen.

Ten eerste is er die arme Joachim Pohlmann. De partijwoordvoerder van de N-VA –die intern de rol van sinistere bloedhond speelt– was nog maar net begonnen aan zijn opleiding tot reserve-officier bij het Belgisch leger. Op zijn allereerste dag in de kazerne van Leopoldsburg werd de N-VA geconfronteerd met misschien wel het meest ernstige perslek in de geschiedenis van de partij. Het is niet uitgesloten dat Pohlmann ondertussen zijn baret heeft opgevreten.

Ten tweede zijn er de voorspelbare commentaren in de pers. Eén slechte(re) peiling voor de N-VA en nu een ongezien perslek: meer heeft een Vlaamse editorialist niet nodig om de doodsklokken te luiden over de N-VA. Als de Rode Duivels straks de halve finale (of godbetert de finale) van het WK halen, dan hebben de media-criticasters genoeg munitie in handen om de rest van de zomer te schrijven over het einde van het Vlaams-Nationalisme in het algemeen en de N-VA in het bijzonder.

Ten derde zijn er de vele foute analyses. Het gelekte verslag van het N-VA-partijbestuur van zaterdag 26 mei wordt eenzijdig gelezen als de bevestiging van het Grote Gelijk van Jan Peumans: binnen de N-VA is er zogezegd veel ongenoegen over de uitspraken die voorzitter Bart De Wever deed over de dood van de Koerdische kleuter Mawda. Terwijl het toch nog iets anders ligt, als je dat verslag volledig leest.

Volgzame vergadering 

Bart De Wever kreeg op dat bewuste partijbestuur meer bijval dan kritiek. In de discussie over de zaak Mawda benadrukten de meeste sprekers hoezeer ze het inhoudelijk eens waren met de voorzitter. Staatssecretaris Theo Franken: ‘De communicatie van BDW was duidelijk en 100% juist’. Vlaams parlementslid Kris Van Dijck: ‘Wanneer je jouw lot in handen legt van de georganiseerde misdaad, speel je met je leven’. Kamerfractieleider Peter De Roover: ‘Het verhaal is correct en moest gebracht worden’. Vlaams fractievoorzitter Matthias Diependaele: ‘De verantwoordelijkheid van de ouders mag niet verzwegen worden’. Alleen Luc Deconinck, burgemeester van het kleine Sint-Pieters-Leeuw, pleitte uitdrukkelijk voor ‘barmhartigheid’ ten opzichte van de ouders van de Koerdische kleuter. Deconinck werd prompt tegengesproken door een andere aanwezige.

De kanttekeningen van de partijbestuursleden gingen dus over stijl en uitdrukkelijk niet over inhoud. Er waren op de bewuste vergadering 33 mensen aanwezig en eigenlijk durfde er geen één tegen Bart De Wever zeggen dat hij fout zat en dat je als conservatief en als mens schroomvalligheid verschuldigd bent aan ouders die hun kind net verloren hebben, illegaal of niet illegaal. Dat stilzwijgen is voor de N-VA een veel groter probleem dan een perslek of een recalcitrante parlementsvoorzitter. Het partijbestuur is een veeleer volgzame vergadering geworden, waar De Grote Leider nooit meer echt tegengesproken wordt. Niemand haalt het in zijn hoofd om ‘Antwerpen’ tegen de haren in te strijken en als iemand het toch eens probeert, dan staart de rest naar zijn schoenen.

Machtsstrijd met Michel 

Het belangrijkste zinnetje in het hele gelekte verslag gaat niet eens over Mawda. Het gaat over het migratiebeleid in het algemeen: ‘De premier laat ons geen nieuw beleid op vlak van migratie uitoefenen’, zegt De Wever tegen zijn partijbestuur. Het is de waarheid. In de zaak Mawda speelde premier Michel soloslim door de ouders van het gedode kind te ontvangen op zijn kabinet, tegen het negatieve advies van Theo Francken in (ook dat staat in het verslag van dat partijbestuur: blijkbaar had de premier de ontvangst van de ouders vooraf afgetoetst bij zijn staatssecretaris van asiel, om zich vervolgens niets aan te trekken van diens advies). Vicepremier Jan Jambon en staatssecretaris Francken mochten dan weer niet over de zaak Mawda communiceren.

De machtsstrijd met Michel over migratie gaat breder en veel verder dan alleen de zaak Mawda. Dat werd maar al te duidelijk in de aanloop naar de recente Europese Migratietop. Opnieuw trok Michel zich weinig aan van Francken (of De Wever) en bepaalde de premier volgens vooral eigen inzichten het Belgische migratiestandpunt. N-VA onderging lijdzaam hoe de eigen migratievisie goeddeels genegeerd werd door de regeringsleider. Blijkbaar durft de partij een armworsteling met Michel niet aan: de relatie tussen de premier en met name Theo Francken zou al te zwaar beschadigd zijn om nog verder op de proef te stellen. Zelfs in zoverre dat een eventuele 2de regering Michel afhankelijk zou kunnen zijn van de deelname van Francken.

Peumans is een kleintje

Kortom, er valt heel wat te leren uit dat gelekte partijbestuurverslag. Zoals: de N-VA heeft veel grotere problemen dan Jantje Peumans. De voorzitter van het Vlaams Parlement ventileert zijn ongenoegen in de pers omdat hij zelf ook wel aanvoelt dat hij relatief weinig steun heeft binnen de partij. Zijn soort van oude VU’ers heeft goeddeels afgedaan. Zelfs als Peumans –die niets meer te winnen of te verliezen heeft– uit de partij zou stappen, dan nog zou dat niet levensbedreigend zijn.

Het échte zwaard van Damocles boven de N-VA is het onvermijdelijke afscheid van Bart De Wever als partijleider. Er komt een dag dat BDW geen voorzitter meer zal zijn. Niemand kan nu voorspellen wat er dan met de partij zal gebeuren. De Wever en zijn getrouwen domineren de partij zo totaal dat zijn afscheid een gigantisch vacuum zal creëren. Er kan een richtingenstrijd komen binnen de grootste partij van het land. Het is duidelijk dat die niet gewonnen zal worden door Jan Peumans, maar anderzijds kan niemand zeggen door wie dan wél.

Ondertussen liggen de regeringen lam en krijgt de N-VA geen beweging meer in het nieuwste speerpunt van de partij: migratiebeleid. Zo bekeken is een pijnlijk perslek misschien nog het minste van de zorgen die N-VA momenteel moet hebben.