Het onverwerkte verleden van Franstalig België

In het Franstalige Joodse blad Régards verscheen vorige week een gemene en laffe aanval op het Vlaams Parlement, de N-VA en ook op mij. Aanleiding is een publicatie ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van het Vlaams Parlement. Opgezweept door een artikel van Marc Reynebeau in De Standaard, stelt men dat Vlaanderen de figuren Staf De Clerq en August Borms nog steeds zou verheerlijken, en hen in een eregalerij van Vlaamse kopstukken heeft opgenomen in die publicatie. De hoofdredacteur van het magazine Régards, Joël Kotek, vraagt zowaar dat ik daarvoor ontslag neem uit de N-VA!

De feiten

Sta me toe om de feiten op een rijtje te zetten. Ten eerste gaat dit helemaal niet om een federale aangelegenheid (ik zetel in de Kamer), noch om een publicatie van de N-VA. Het volledige Bureau van het Vlaams Parlement ging akkoord met de publicatie, dus ook Groen en de socialisten én zelfs de communisten. Twee: in het magazine maken historici onomwonden duidelijk dat de collaboratie afschuwelijk en fout was onder de titel ‘zwarte pagina’. Drie: de regie en opmaak van het blad was volledig in handen van een externe partner, Newsweek Belgium.

Nu klopt het wel dat er effectief een onzorgvuldigheid in de opmaak van het blad is geslopen, maar daarvoor heeft het parlement ook zijn excuses aangeboden. Die werden trouwens aanvaard door de Joodse organisaties in Vlaanderen. Staf De Clercq en August Borms maken onlosmakelijk deel uit van onze geschiedenis, hoe fout die twee ook waren, maar de geschiedenis herschrijven of wegschrijven is niet de correcte manier om daar mee om te gaan.

Stellen dat nazi’s geëerd worden in dit magazine is totaal misplaatst en onjuist. Integendeel, onder de foto’s staat duidelijk dat deze heerschappen collaboreerden en daarvoor zwaar gestraft werden, Borms bekocht het zelfs met de dood, kan je in het magazine lezen.

Onverwerkt verleden

Voor mij is de conclusie helder: ik heb geen lessen te krijgen van arrogante Franstaligen die  Vlamingen als racisten beschouwen en steeds denken dat ze beter zijn. Vlaanderen is tenminste in het reine gekomen met zijn verleden en durft dat recht in de ogen te kijken en de fouten te erkennen.

Dat kan je van Franstalig België niet zeggen. Over het nazistische Rex van Léon Degrelle wordt zedig gezwegen. Of het wordt afgedaan als een aberratie in de marge. Maar dat was het zeker niet, Rex telde duizenden aanhangers. Idem met het Waalse Waffen SS legioen dat de moord op duizenden Joden mee hielp uitvoeren. Daar wordt nauwelijks over gesproken.

Of wat met de vele Franstalige gemeentelijke, provinciale en Brussels politiearchieven die na de oorlog vaak ‘verdwenen’ bleken? Zo komt het dat na de oorlog voornamelijk de Vlaamse collaboratie onder het licht werd gehouden. Dat schetsten de onderzoekers in het CegeSoma-rapport, Gewillig België.

Ik ben er ook van overtuigd dat de meeste mensen niet eens weten dat een Waalse arts uit Luik, Hans Delmotte, als rechterhand van dr. Mengele in Auschwitz dienstdeed. Interessant detail: van die man bestaat een Wikipediapagina in het Nederlands, Engels en Duits. Niét in het Frans! Daar zou toch echt meer aandacht voor moeten komen.

Het verschil in benadering van de collaboratie tussen Vlaanderen en Franstalig België wordt ook mooi geïllustreerd aan de hand van ’s lands grootste striptekenaars, namelijk Willy Vandersteen en Hergé. Beiden tekenden tijdens de Tweede Wereldoorlog allebei antisemitische spotprenten, maar hun erfgenamen gaan hier op een zeer verschillende manier mee om. Jarenlang waren er geruchten dat de tekenaar van Suske en Wiske onder de schuilnaam Kaproen had meegeholpen aan het boekje Zóó zag Brussel de Dietsche Militanten, waarin de Jodenvervolging werd gepropageerd. Dit werd pas ontegensprekelijk bevestigd na historisch onderzoek, gefinancierd door nota bene Vandersteens eigen dochters. De geestelijke vader van Kuifje tekende in de originele versie van de Geheimzinnige Ster antisemitische tekeningen, die hij in de heruitgave na de oorlog wijselijk wegliet. Daar waar de erven van Vandersteen dit facet van diens leven ook aandacht gaven door de bevindingen van het historisch onderzoek vrij te geven in De Oorlogsjaren van Willy Vandersteen, wordt hier bij Hergé angstvallig over gezwegen en gedaan alsof het nooit heeft plaatsgevonden.

Blinde haat

Meneer Kotek, uw haat voor Vlamingen en de N-VA maakt u ook blind voor al het werk dat mijn partij en ikzelf elke dag verrichten voor een inclusief nationalisme in Vlaanderen met daarbij ook de nodige aandacht voor onder andere de Joodse gemeenschap.

Je zou verwachten dat een Joods nieuwsmedium daar minstens toch wat aandacht aan zou besteden waaronder resoluties om Hezbollah te verbieden, de beveiliging van Joodse instellingen garanderen en de strijd tegen antisemitisme en jihadisme. Of mijn actie eind januari in het federaal parlement om een minuut stilte in ere te houden voor de slachtoffers van de Holocaust. Daar horen wij u niet over en dát is de schaamte voorbij!