Het requiem door Vivaldi

In dit landje hebben we al veel meegemaakt maar de laatste maanden slaan wel alle records.

Wie het nog niet weet hoe de Vivaldi-regering tot stand kwam kan nog steeds het boek lezen van Wouter Verschelden, De doodgravers van België” (2021), over hoe de vorming van deze federale regering gedomineerd werd door egotripperij, intriges, affaires en machtswellust. Dat boek stond wekenlang in de top-10 van de best verkochte boeken in Vlaanderen. Desalniettemin kwam er geen enkele recensie in de mainstream pers. Daar heerst een omerta tegen het boek en bij uitbreiding tegen alles wat Vivaldi te veel in diskrediet kan brengen.

Vivaldi startte onder een schimmig gesternte met een amalgaan van zeven partijtjes en met ministers die niet eens waren verkozen en bestuurlijke competentie misten. De uitsluiting van de Vlaamse-nationale partijen betekende meteen ook de minorisering van de Vlaamse meerderheid en de miskenning van het verkiezingsresultaat in Vlaanderen.

Wie wind zaait, kan storm oogsten. Op geen enkel vlak wist deze federale regering enige baken te verzetten. Niet in het pensioendossier, niet wat betreft de arbeidsmarkthervormingen, niet om de lamentabele toestand van de overheidsfinanciën te verbeteren noch om de ontsporende sociale zekerheidsuitgaven bij te sturen, niet voor het behoud van de noodzakelijke kernenergie installaties noch in het dossier van de ongecontroleerde migratie. Vivaldi verschuilt zich achter bijzondere omstandigheden om dit te vergoelijken. Alle landen in Europa kregen echter te maken met de covidpandemie, de energiecrisis en de oorlog in Oekraïne. Geen enkel land komt er echter zo slecht uit.

Met één van de grootste overheidsschulden en met een begrotingsdeficit van meer dan 6% zijn we de rode lantaarn in de EU en meteen het ‘nieuwe Griekenland’. En dat voor een staat met de quasi hoogste belastingen en het grootste overheidsbeslag. Een uitzichtloze situatie die trouwens volledig te wijten is aan de catastrofale economische toestand van Wallonië.

Kernenergie

Het gepalaver van de laatste weken toont aan dat er van Vivaldi niets mag worden verwacht om de situatie te verbeteren. Nog steeds is er geen doorbraak in de zelf gecreëerde moeizame onderhandelingen met het Franse Engie over het behoud van enkele kernenergiecentrales. Een staatssecretaris die de budgettaire waarheid met cijfertjes op papier zette, werd de laan uitgestuurd. Collega-ministers van Justitie en Politie bleven op post wanneer een door OCAD geseinde moslimfundamentalist eerst werd vrijgelaten en daarna een politieagent ombracht. Cruciale leveringen van een Vlaams bedrijf aan een NAVO-partner worden om ideologische motieven geblokkeerd .

Dat Vivaldi de blunders opstapelt is niet alleen te wijten aan de Franstaligen maar ook aan de makke houding van de Vlamingen. Waarom reppen onze talrijke Vlaamse excellenties met geen woord wanneer de quota voor de artsen, na jarenlange misbruiken, opnieuw ten voordele van de Franstaligen worden vastgelegd met als hallucinant argument dat deze nu eenmaal minder uren werken en dus recht hebben op meer artsen. Waarom lanceren de Vlamingen geen belangenconflict? Waarom doet men niets aan de flagrante schendingen van de taalwetgeving in en rond Brussel?

Als dat nog nodig was, dan is Vivaldi het ultieme bewijs dat dit land niet functioneert. Wie zei ook weer dat je een kadaver niet tot leven kan wekken? Men zou één en ander kunnen ridiculiseren mocht de toestand niet zo uitzichtloos zijn. Door alsmaar meer schulden aan te gaan, kon de realiteit van de verarming nog gemaskeerd worden en kon men doen geloven dat het wel business as usual zou blijven. Dat liedje is echter uitgezongen nu ook internationale en financiële instanties zich roeren.

Uitdagingen

Voor deze en de volgende generaties wordt het een naar ontwaken in een land dat door zijn grote tekorten en schulden geen enkele vuist kan maken tegen de uitdagingen die op ons afkomen. Meer en meer Vlamingen worden zich eindelijk bewust van de catastrofe en voelen de bui van nog hogere belastingen al hangen. Maar ook bij de Franstaligen groeit het besef dat we samen tegen de muur van de verarming aanrijden.

De verantwoordelijkheid van de mainstream media in deze late bewustwording kan moeilijk worden overschat. De zogenaamde vierde macht is al geruime tijd verworden tot een aanhangwagen van het belgicisme. Vroeger was de pers afhankelijk van een liberale, een socialistische of een katholieke zuil. Vandaag beweren de media ongebonden en objectief te berichten. Niets is minder waar.

Alle Vlaamse media zijn unisono verbonden aan één zuil, deze van het Belgische nationalisme dat permanent ageert tegen alles wat maar enigszins Vlaams-nationaal zou kunnen zijn. Hoewel het democratische en economische deficit in dit land schrijnend is, wordt er amper over bericht. Meer Vlaamse autonomie is in de media taboe. Problemen in de Vlaamse regering worden uitvergroot, die van de federale regering stelselmatig vergoelijkt. De grote persgroepen behoren tot het establishment, hun zogenaamd progressieve journalisten volgen die lijn gedwee en houden het status quo zo veel mogelijk in stand .

De journalistiek in Vlaanderen is op een dieptepunt beland. Goede redacties en journalisten zullen zich opnieuw moeten heruitvinden. Of zoals Mark Grammens het ooit schreef : journalisten dienen niet links of rechts te zijn maar vooral dwars!