Het vetvlekje van Europa

Perspectiefloos, en ook stijlloos. Zo kan de Vlaamse politieke scène stilaan genoemd worden. Onze regio blijft worstelen met twee grote uitdagingen van deze tijd, die onderling met elkaar verbonden zijn: migratie en klimaatopwarming. En zo komen we nooit toe aan de aanpak van een derde, bijzonder explosieve uitdaging: de groeiende kloof tussen arm en rijk.

Wat migratie betreft verschilt de politiek van Maggie De Block niet van haar voorganger Theo Francken.  Alleen de stijl is minder polariserend dan die van de twitterkoning die haar voorafging.  Toch heeft het Belgische politieke denken over migratie nog een lange weg te gaan: noch de recepten van rechts, noch die van links deugen.

Rechts houdt zich in de feiten doorgaans aan een Realpolitik van gecontroleerde migratie, maar vindt het helaas nodig om daar om electorale redenen hitsig over te toeteren. Dit is dan weer nefast voor de integratie van de nieuwkomers, en leidt tot excessen zoals in Bilzen. Integratie vastklinken aan een totaal irrelevante Vlaamse canon in plaats van aan een Europese traditie van humanisme, democratie en mensenrechten helpt ook al niet. Terwijl aan de linkerzijde de zo mogelijk nog meer surreële open grenzen utopie en het cultuurrelativisme het discours domineert.

Groene transfers van Wallonië naar Vlaanderen

Het navelstaarderige politieke Vlaanderen denkt nog steeds dat global warming  een doemdenken is, ontstaan uit het Asperger syndroom van Greta Thunberg. Dit Vlaamse politieke autisme is nochtans vele malen ernstiger dan Asperger. Het klimaatplan dat België aan Europa moest presenteren, haalde het met de hakken over de sloot, dankzij de inspanningen van Wallonië en Brussel. Het is bij deze gebeurd: de beruchte ‘transfers’ veranderen van richting.

De nieuwe Europese Commissie heeft wél haar verantwoordelijkheid genomen en duwt de gaspedaal van de reconversie diep in: in totaal zal op tien jaar tijd niet minder dan 2000 miljard euro investeren in een Green Deal die Europa tegen 2050 klimaatneutraal moet maken, de biodiversiteit moet herstellen en het leven van de Europeanen aangenamer, veiliger en gezonder moet maken. België, maar in het bijzonder Vlaanderen, mist deze boot volledig. De nieuwe Vlaamse regering bezorgt ons alweer vijf jaar tijdverlies: geen rekeningrijden, geen betonstop, geen verplichte isolatie van nieuwbouwwoningen, afbouw en desorganisatie van het openbaar vervoer. Vlaanderen als het vetvlekje van Europa.

Vlaamse industriële reconversie nakend?

We staan nergens, en we hebben kostbare decennia verloren waarin we bovendien gouden economische kansen hebben laten liggen. Zo wil Europa één miljoen elektrische laadpalen uitrollen, terwijl het juist ons gewest was dat hier dankzij de beperkte afstanden tussen de centrumsteden en de aanwezigheid van een grote technologische speler zoals Umicore alle troeven in handen had om hierin de leiding te nemen. Die achterstand zullen we nu moeten inhalen, terwijl er zich ondertussen nog grotere uitdagingen opstapelen.

Niet in het minst het feit dat ook het maritiem verkeer in de toekomst in het Europese systeem van uitstootrechten getrokken zal worden. Wat verder in de toekomst doemt het volgende scenario op: maritiem transport wordt duurder, en nu de VS de stekker uit de WTO hebben getrokken, is de globalisering over zijn toppunt heen. Voor een regio met een economisch hart bestaande uit een wereldhaven én een op koolwaterstoffen gebaseerde petrochemische cluster is dat een dubbele uitdaging. Na de Waalse dringt ook de Vlaamse industriële reconversie zich stilaan op.

Roodgroene pap

Elke poging om de Belgische klimaatpolitiek weer op de rails te krijgen serveert Vlaanderen stijlloos af.  Voor Bart De Wever is het een ‘roodgroene pap die met Vlaamse tandpasta  moet worden weggepoetst’. Onze minister van milieu en klimaat Zuhal Demir (N-VA) onthaalt de Europese klimaatdoelen voor 2030 op een ontluisterend ‘ah’. Politiek mag in Vlaanderen blijkbaar enkel over migratie en de islam gaan. In dit land vinden jaarlijks meer dan 4000 verkeersongevallen met vluchtmisdrijf plaats, maar op de sociale media lijkt het wel alsof schimmige Syrische terreurbataljons de grootste bedreiging vormen voor onze veiligheid.

Toch is er ook goed nieuws: voor ons aller welzijn en dat van het nageslacht zal Europa het roodgroene vaccinpapje toch toedienen. Ecorealistische antivaxxers hebben dus twee opties: stilletjes in de zetel blijven zitten, anders doet het spuitje nog meer pijn. Of anders een Vlexit.