Hoe Vlaanderen uit het Belgisch moeras sleuren?

België is de optelsom van twee democratieën, een Waalse en een Vlaamse. Vlaanderen stemt overwegend rechts, Wallonië links. Die worden op Belgisch niveau samengevoegd. Dat veroorzaakt immobilisme. De weg daar uit is volgens de N-VA het confederalisme. Via artikel 35 van de Grondwet komen alle bevoegdheden bij de deelstaten. Vervolgens komen we overeen wat we nog federaal willen doen. Zo kunnen we de boodschap van Bart De Wever samenvatten.

In 2024 zal die man de langstzittende voorzitter ooit zijn. In 2010, 2014 en 2019 was zijn partij veruit de grootste. Ondanks dat massief electoraal gewicht, slaagde zijn partij er nooit in dat confederalisme een stap dichterbij te brengen. Integendeel, op het toppunt van de electorale macht, toen N-VA maar liefst 33% van de stemmen haalde, besloot die partij dat een confederale staatshervorming niet eens fundamenteel of prioritair was. Een Belgische regering zonder de PS, dat was al een staatshervorming op zich, beweerde De Wever. Een socio-economisch zogenaamd rechts beleid zou Wallonië uitroken. Ze zouden zelf komen smeken om een staatshervorming, voorspelde hij.

N-VA heeft geen strategie

Daar kwam natuurlijk niets van in huis. Zijn Zweedse ‘droomcoalitie’ leverde gewoon meer van hetzelfde op. Meer staatsschuld, meer migratie en meer België. Alleen mochten we daar nog twee jaar langer voor werken door de verhoging van de pensioenleeftijd.

Wat nog fundamenteler was, is dat N-VA eigenlijk beweerde dat er geen probleem was met België, zolang de N-VA maar bestuurde. Plots was er geen fundamenteel politiek probleem meer in België als de optelsom van twee democratieën. Er was enkel een probleem met welke bestuursploeg België managede. Zo lang de N-VA de lakens kon uitdelen, functioneerde België volgens hen prima. De kiezer dacht er anders over. Maar fundamenteler heeft N-VA toen gebroken met een decennialange Vlaamse politieke strategie. Meer Vlaanderen is beter voor de Vlamingen. Maar de N-VA beweerde plots het omgekeerde.

Bovendien focuste de roep om bevoegdheden over te dragen naar Vlaanderen zich decennialang op het socio-economische en het afbouwen van de financiële transfers, zeg maar miljardendiefstal, van Vlaanderen naar Wallonië. Op heden gaat het om 12 miljard per jaar. Dat was allemaal niet meer nodig, laat staan prioritair voor de N-VA. Strateeg De Wever maakte daarmee komaf.

In 2013 wou De Wever zogezegd ‘geen regering zonder confederalisme’, maar hij deed het omgekeerde in 2014. In 2017 werd dat ‘geen regering met PS zonder confederalisme’. Het werd ook nu geen confederalisme, maar wel degelijk een regering met PS na de verkiezingen van 2019. Als De Wever zich nu op de borst klopt dat het in 2024 ‘confederalisme of niets’ zal zijn voor hem, moet men daar aan de andere kant van de taalgrens natuurlijk eens goed mee lachen. Njet, reageerde Magnette, en met hem heel Wallonië inclusief Georges-Louis Bouchez. De Wever kan daar helemaal niets aan doen en dat weten ze allemaal.

Iedereen weet dat N-VA van dat confederalisme geen prioriteit maakt, en het niets meer is dan een electoraal praatje om na verkiezingen het omgekeerde te doen. Iedereen weet dat er nog geen begin van meerderheid is om dat confederalisme binnen België te realiseren zolang Wallonië daar niet in wil meegaan. Waarom zouden ze ook? Wallonië wint bij de status quo waarbij Vlaanderen voor de bodemloze Waalse putten moet opdraaien. Een poging enige geloofwaardigheid aan zijn confederale plannen te geven door ze extralegaal te willen doorvoeren, kan op niets dan hoongelach rekenen.

Van verraad tot verraad naar het defensiemandaat

De echo daarvan hoorden we ook in het debat dat Theo Francken onlangs in Wallonië voerde met Georges-Louis Bouchez. In de vijf resoluties 1999 legde het Vlaams Parlement de krijtlijnen van toekomstige staatshervorming vast. Splitsing van de sociale zekerheid en fiscaliteit werd als noodzakelijk beschouwd. Coherente bevoegdheden in socio-economische kwesties voor de deelstaten, zodat responsabilisering voor de afbouw van de miljardentransfers kan zorgen. Maar wat zei Theo Francken in het debat? ‘Ik ben geen centennationalist. Het is noodzakelijk om solidariteit te hebben. Zeker op het vlak van sociale zekerheid. Dat is noodzakelijk. Dat is essentieel. Dat gaan we niet aanvallen.’

Bevraagd door het Vlaams magazine Doorbraak bevestigde hij: ‘Transfers zijn er ook binnen Vlaanderen. Dat de transfers tussen Vlaanderen en Wallonië hoog zijn, is niet onze eerste drijfveer. Onze drijfveer bij N-VA is responsabilisering. Wij willen dat de sociale zekerheid efficiënter beheerd wordt en dat er meer mensen toe gaan bijdragen. Maar de solidariteit binnen de sociale zekerheid behouden is voor ons geen probleem. Wat we nodig hebben is een gezond België dat mensen responsabiliseert. Daarom dat we meer bevoegdheden nodig hebben per deelstaat.’  

België is gebouwd op de financiële transfers van Vlaanderen naar Wallonië en de onderdanigheid van de Vlamingen om dat nederig te ondergaan. Dat is trouwens al zo sinds de stichting van België. Als dat niet meer het geval zou zijn, dan houdt de liefde voor België aan de andere kant van de taalgrens ook meteen op. En dat zeggen ze zelf ook met zoveel woorden. PS’er Philippe Moureaux: ‘Als de interpersoonlijke solidariteit wordt afgeschaft, interesseert België ons niet meer.’

Met andere woorden, de financiële transfers houden België recht. Elke maatregel, bevoegdheidsoverdracht incluis, die daar iets aan doet, is een stap vooruit naar de zelfstandigheid van Vlaanderen, pro forma nog altijd het eerste programmapunt van N-VA. De financiële transfers verlopen via de sociale zekerheid en via de fiscaliteit. Precies om die reden is het noodzakelijk en essentieel dat te splitsen. Maar precies dat wil Theo Francken dus expliciet niet, zo stelde hij zijn Waalse vrienden gerust. Hij ziet geen politiek probleem, maar zowaar enkel een managementprobleem in de sociale zekerheid.

Hoe krijgen we onze toekomst in eigen handen?

Hoe moeten we de confederale wensdromen van N-VA dan zien? Bicefaal volgens De Wever. Men splitst de bevoegdheid daarbij niet, maar wel het beleid per landsdeel. In de jaren ’70 organiseerde men zo een Vlaams en Waals onderwijsbeleid, vanuit het Belgisch ministerie van Onderwijs. En dat wil men dus opnieuw doen. Dat moet dan hun grote confederale hervorming voorstellen. Zo heeft de N-VA recent de ambitie geuit de werkloosheid in de tijd te beperken in Vlaanderen. We hebben in Vlaanderen historisch lage werkloosheid en minder langdurig werklozen dan in Nederland en Duitsland, maar toch ontwaart N-VA hier zowaar een cruciaal probleem dat ze op deze manier willen oplossen. In Wallonië kan men echter gerust in de hangmat blijven liggen.

En de factuur? Die blijven de Vlamingen in dit confederaal model gewoon verder betalen. Het gebrek aan strategie bij N-VA is compleet. De capitulatie van Theo Francken is totaal. En dat allemaal om Belgisch te besturen of minister van Defensie te worden? In Wallonië knallen nu al de kurken. PS’er Laurette Onckelinx vatte de Waalse ambitie ooit samen: ‘We willen de Belgische koe nog tien jaar melken, en het karkas mag je houden. Dat is de prijs voor de vrijheid.’

Vlaams Belang kiest resoluut voor Vlaamse onafhankelijkheid. Wij hebben wel degelijk een concrete strategie om daar te geraken. We moeten de kracht van onze democratie ten volle benutten. Om dat te kunnen doen moeten we het cordon sanitaire breken. Dat kunnen we maar door elke partij en elke politicus electoraal af te straffen die dat in stand houdt. Dat is de enige taal die politici verstaan, en dat is de enige macht die ze ons nog niet afgenomen hebben. Daarom moet het Vlaams Belang de grootste partij worden.

Wij zijn de sleutel om de grendels van onze Vlaamse democratie af te werpen. Dan kruipt, bedelt en knikt Vlaanderen niet meer als een minderheid, maar gedraagt zich eindelijk als wat we werkelijk zijn: de electorale, economische en financiële meerderheid. Vlaams in Vlaanderen besturen, dat overleeft België gewoonweg niet. Het buitenland heeft baat bij de stabiliteit die Vlaanderen betekent, en heeft geen enkel belang bij de chaos die België betekent, en potentieel gevaarlijk kan zijn voor de ganse eurozone. En zo starten we de confederale onderhandelingen vanuit de Vlaamse regering met de Waalse op over de ordentelijke opdeling van België.

Absolute prioriteit daarbij is de splitsing van de sociale zekerheid en fiscaliteit, maar ook van de veiligheid (justitie, politie, defensie) en migratie. In 2024 kan de Vlaming kiezen en beslissen. Nog eens meer van hetzelfde en verder wegzakken in het Belgisch moeras met één van die andere partijen, of kiezen voor een assertief en zelfbewust Vlaams beleid met het Vlaams Belang?