Iedereen etnisch-cultureel?

Het had iets van een slechte kameropera met protagonisten die voortdurend aan overacting deden, de grote verontwaardiging ter linkerzijde in het verzet tegen het voorstel om het decreet sociaal-cultureel werk aan te passen.

Vooral de passage dat sociaal-culturele organisaties die zich louter terugplooien op hun eigen etnisch-culturele afkomst niet langer gesubsidieerd gingen worden, was een toonbeeld van regelrechte discriminatie, aldus 1/4^e van de Vlaamse volksvertegenwoordigers.

Het is immers de bedoeling van deze Vlaamse regering dat we komen tot een inclusieve samenleving waarbij elke organisatie zich ook openstelt naar anderen, dit om net te vermijden dat we verder afglijden naar een samenleving die bol staat van segregatie. Dit geldt trouwens voor alle organisaties binnen het decreet. Het is net de bedoeling dat we alle Vlamingen, wat ook hun geloof, overtuiging  of afkomst moge zijn, verenigen zodat iedereen zich betrokken en verantwoordelijk voelt bij de Vlaamse natie.

De hysterie was evenwel dermate dat een alarmbelprocedure werd ingezet, een procedure die nog dateert uit een periode waar er nog geen sprake was van een Vlaams parlement.

Uniek schouwspel

Eigenlijk kende niemand deze ideologische alarmbelprocedure. Deze blijkt laatst gebruikt te zijn in de jaren 80, tegen de komst van VTM. Zo moest een pure Vlaamse materie nu behandeld worden door Kamer en Senaat, om na te gaan of de vermaledijde Vlaamse volksvertegenwoordigers niet bezig waren medeburgers te discrimineren.

Het zegt veel dat de linkse Vlaamse oppositie een pure Vlaamse bevoegdheid te grabbel gooide en haar heil zocht bij de grote Franstalige zusterpartijen om de wens van 75 procent van de Vlaamse volksvertegenwoordiging te dwarsbomen.

Onnodig te zeggen dat dit voor communautair vuurwerk zorgde en dat besefte de Franstalige cavalerie maar al te goed. De behandeling in de bevoegde Kamercommissie was hilarisch: een PS-commissievoorzitter die niet goed wist wat ermee te doen, de Ecolo-afgevaardigden bleven uiteindelijk strategisch afwezig en sommigen wilden dan experten horen om wat tijd te winnen.

De hulptroepen uit het Zuiden hadden op 22 januari duidelijk geen zin in een communautair gevecht en verklaarden dat ze eigenlijk niet bevoegd waren en dat dit een Vlaamse materie was, en gelijk hebben ze. Groen en sp.a stonden dus alleen en keken ernaar – gelukkig is er nog Raoul Hedebouw, die gelooft nog steevast in een unitair Belgisch communisme.

Opvallend ook dat de zelfverklaarde band tussen Ecolo en Groen dan ook weer niet van die aard is dat de Franstalige ecologisten de wensen van de kleine zus zomaar overnemen. Het getoeter van de enige taalgemengde fractie is dus ook maar wat vernis voor de buitenwereld.

Ook de Senaat moest zicht buigen over deze materie en senatoren hebben niet veel omhanden dus was dit een aangenaam verzetje waarbij ook dan weer een rondje gedraaid moest worden. Maar ook daar was de conclusie dat de motie en alarmbelprocedure ongegrond zijn, zo bleek uit de stemming op 14 februari.

Wat nu met betrokken etnisch-culturele organisaties?

Uiteraard houden we ondertussen ook overleg met het veld en zijn er ook contacten met de sector. Zo vernamen we dat een aantal onder hen natuurlijk ook het regeerakkoord hadden gelezen en reeds bezig waren om deze elementen ook te implementeren in hun werking. Uit onze contacten blijkt dat er ook begrip is voor deze wijziging en dat er ook erkend wordt dat het louter terugplooien op de eigen etnische groep inderdaad een inclusieve maatschappij in de weg kan staan.

Zo zien we op het terrein dat een aantal organisaties ondertussen ook hun naam heeft gewijzigd en ook daadwerkelijk het openstellen naar anderen wil expliciteren in hun werking. Tegelijkertijd merken we ook dat de sfeerschepping door bepaalde politici er ook heeft voor gezorgd heeft dat er dan weer bij sommigen net meer wat koudwatervrees is ontstaan om de dialoog aan te gaan.

Nodeloos tijdverlies

Ondertussen is er wel tijd én geld verspild door deze procedure. Alle dossiers moesten ingediend zijn voor eind december, wat maakt dat er sowieso een nieuw wetgevend initiatief moet komen met een nieuwe datum wanneer het in werking zal treden. De decreetwijziging gaat trouwens ook niet louter om het tegengaan van segregatie, maar tegelijk moeten er ook andere elementen gewijzigd worden binnen het decreet.

Ook al dateert het huidig vernieuwd decreet uit 2017, uit de jongste regeringsonderhandelingen bleek een wijziging nodig te zijn om in te spelen op nieuwe uitdagingen, met nog meer kansen voor nieuwe en succesvolle organisaties om door te groeien.

Geen enkele organisatie is het eeuwig leven beschoren, en naast een goede instroom moet je ook de keuze durven te maken voor uitstroom.

Aangezien de urgentie door het verstrijken van de indiendatum is weggevallen, zal het nieuwe wetgevend initiatief zijn ingang vinden na de evaluatie van de eerste visitaties en beoordelingen.

Niettemin is het regeerakkoord duidelijk en wordt het huidig decreet aangepast, en daar kan de oppositie tegen fulmineren maar finaal beslist nog steeds de meerderheid, in dit geval met ruime steun.

Werken aan de Vlaamse natie blijft nodig

Meteen gingen verschillende stemmen op om de alarmbelprocedure best af te schaffen omdat deze totaal voorbijgestreefd is. Laat dit dan ook meteen het weinige opbeurende zijn wat we aan deze situatie overhouden.

Het blijft intriest dat bepaalde parlementsleden de soevereiniteit van het Vlaamse parlement niet onderschrijven. Vlaamse autonomie is voor linkse kringen blijkbaar een vies woord, des te erger wordt het als je beseft dat zelfs een oud Volksunie-voorzitter die toer wil opgaan, maar bekeerlingen moeten zich nu éénmaal wat harder bewijzen.

Laat ons echter durven erkennen dat integratie in Vlaanderen niet altijd een succesverhaal is en dat er nog een weg dient afgelegd. Die bereik je door openheid, dialoog maar zeker door gedeelde waarden en waarden. Het deelnemen aan de publieke, Vlaamse Nederlandstalige openbare cultuur is daar onlosmakelijk mee verbonden.

Goede intenties en verklaringen zijn nodig, maar het duidelijk expliciteren en verankeren in een decreet geeft er een duidelijk legitiem streven aan. Het is de verantwoording die we moeten afleggen tegenover de Vlaming die er ook zijn belastinggeld aan besteedt.

Daarom is het ook onze plicht op deze wijze gestalte te geven aan onze Vlaamse natie.