IJzerwake 2017: ‘Op eigen kracht naar Vlaamse macht’

Iets meer dan honderd jaar na de eerste Open Brief van de Frontbeweging verzamelden duizenden Vlaams-nationalisten in Steenstrate voor de 16de IJzerwake. Voorzitter Wim De Wit gaf er zijn jaarlijkse toespraak met de strijdpunten van de radicale Vlaamse beweging. De eis voor Vlaamse onafhankelijkheid werd dik in de verf gezet.

Wereldoorlog I

Op de IJzerwake is de Eerste Wereldoorlog, hoewel honderd jaar geleden, nooit ver weg. Dat kan ook moeilijk op de plek waar honderd jaar geleden op 26 maart 1917, de gebroeders Van Raemdonck sneuvelden. En dat kan ook moeilijk net na de herdenking van 100 jaar slag bij Passendale. ‘Een slachting die een half miljoen mensenlevens kostte en militair niets opleverde. Met veel aandacht voor de zinloosheid van deze oorlogsgruwel. En terecht.’

Maar volgens Wim De Wit is er een groot verschil tussen herdenkingen. ‘Alleen jammer dat er bij die gelegenheid van officiële Vlaamse zijde niet even uitvoerig werd stil gestaan bij de eerste open brief van de Frontbeweging, die uitgerekend op 11 juli 1917 aan koning Albert werd gericht. Vooral omdat met deze brief in feite het startsein voor de moderne Vlaamse beweging werd gegeven.’

Die brief markeerde ook een ander belangwekkend feit in de geschiedenis van de Vlaamse Beweging: ‘De bereidheid om het traditionele Belgisch kader te verlaten was dus wel degelijk aanwezig’ bij de Frontbeweging. Daarmee maakt de IJzerwakevoorzitter een brug naar de hedendaagse eis voor onafhankelijkheid.

PS-staat

Volgens Wim de Wit zijn de Belgische recepten voor staatshervorming achterhaald. ‘De opeenvolgende staatsmisvormingen hebben ons niet het zelfbestuur gebracht dat we willen.’ Daarenboven worden de PS en de PTB en alle Franstalige partijen als onderhandelingspartners afgewezen. ‘Er is dus maar één uitweg: het Vlaams Parlement moet zijn verantwoordelijkheid nemen en éénzijdige stappen zetten naar de Vlaamse onafhankelijkheid. Los van het Belgisch grondwettelijk kader.’

De Wit brengt dan de klachten over de Belgische systeemfouten aan. ‘Het verderfelijke faciliteitenregime — ooit bedoeld als tijdelijke overgangsmaatregel — werd een nefaste verfransingsmachine die tot op vandaag doorwerkt. De zesde staatsmisvorming heeft dat nog versterkt.’ ‘De Brusselse geluidsnormen worden opgelegd aan een luchthaven die in de Vlaamse gemeenten Zaventem en Steenokkerzeel ligt.’ ‘De corrupte Brusselse regering wil met een overbodig en megalomaan voetbalstadion in de feiten een stuk Vlaams grondgebied annexeren.’

Vlaamse politici

De schuldigen zijn de Vlaamse politici: ‘En dat hebben we te danken aan de laksheid van Vlaamse politici. En we weten bovendien maar al te goed dat het voor de Franstaligen nooit genoeg zal zijn.’ Maar tegelijk zijn het ook diezelfde politici die de zaak moeten rechttrekken. Er wordt in de regering dan vooral naar de N-VA gekeken, zo werd minister Ben Weyts opgeroepen om het Eurostadion tegen te houden. Datzelfde Eurostadion mag niet als pasmunt gebruikt worden voor een ‘regeling’ van het dispuut over de geluidsnormen in Brussel.

Offensief

De IJzerwake houdt het hart vast. Het verwacht een groot Franstalig offensief eens de communautaire diepvries geopend wordt. De Franstaligen hebben een goede uitgangspositie, via de ongrondwettige Fédération Wallonie-Bruxelles. Tegelijkertijd ontplooiden de Brusselse Franstaligen politieke initiatieven om het Hoofdstedelijk Gewest te bekleden met gemeenschapsbevoegdheden. Vlaanderen, en dus de verkozenen van het Vlaams Parlement, moeten het initiatief nemen en behouden voor een ordelijke opdeling van België. Het Vlaams Parlement en de Vlaamse regering moeten meer ambitie tonen. Er zijn een Vlaams Parlement, een Vlaamse regering ‘en tal van instellingen die het reilen en zeilen in Vlaanderen regelen en sturen. Tijd dus om ons zonder schroom als een staat te gedragen en het heft in eigen hand te nemen.’

EU

Kritiek op de EU hoort ook al een tijdje tot het vaste discours van de IJzerwake. Ook dat ontbreekt deze keer niet. Wim De Wit vatte de trant samen als ‘met de Europese gedachte is er niets mis, maar met de Europese Unie des te meer. De EU is uitgegroeid tot een bemoeizuchtig, wereldvreemd en arrogant monster.’ De EU wordt gezien als een mega-België. Kop van Jut zijn Duits Bondskanselier Angela Merkel en Vlaams EU-parlementslid Guy Verhofstadt die de EU een grenze(n)loze toekomst toedichten. ‘De Europese Unie moet evenwel haar grenzen kennen. Zowel territoriaal als inhoudelijk. Wij willen samenwerken in een confederaal Europa maar onze soevereiniteit moet behouden blijven.’

Grenzen

Waarmee alweer naadloos de brug wordt gemaakt naar een relatief nieuw onderwerp op de IJzerwakeweide: massamigratie. De Wit laat geen twijfel: ‘Assimilatie, het overnemen van onze cultuur, het overnemen van onze kernnormen en -waarden, is de enige oplossing om de ontspoorde multiculturele nachtmerrie nog enigszins in de hand te houden.’ Migranten moeten daarbij op hun verantwoordelijkheden gewezen worden.

Maar ook Vlamingen moeten hun verantwoordelijkheid opnemen. ‘Wij moeten duidelijk opkomen voor onze waarden en normen. Wij moeten de nieuwkomers een duidelijk cultureel en maatschappelijk project bieden. Een vreemdeling zal zich slechts aanpassen aan onze samenleving op voorwaarde dat deze een eigen identiteit uitstraalt en van binnenuit respect afdwingt.’ De Vlaamse beweging is een identitaire beweging, opkomen voor de eigen identiteit is een belangrijk strijdpunt geworden. De ondergang van het Avondland is dan nooit veraf. ‘Kunnen we het de migrant kwalijk nemen dat hij de schouders ophaalt voor een samenleving die hem – buiten uitkeringen en sociale zekerheid – enkel nog zwakte, nihilisme en zelfkastijding te bieden heeft?’

Zelfbewust Vlaanderen

Een conservatieve identitaire beweging, die vindt ook de transgender toiletten en de ‘genderneutrale aanspreking’ geen prioriteiten. ‘Wij moeten kiezen voor de normen en waarden van onze -hristelijk-humanistische cultuur. Wij moeten assertief naar buiten treden en aan de migranten – en aan de verraders binnen de elites – zeggen: dit is het Vlaanderen waar wij voor staan.’ De Wit geef zelf aan welk Vlaanderen dat is: ‘Een zelfbewust Vlaanderen dat met een open blik de hand reikt, maar niét langer in die hand zal laten spuwen: niet door radicale moslims die onze hoofden willen afhakken, niet door de Belgische maffia die ons blijft gijzelen en niet door de verraders in media en onderwijs die ons en onze kinderen hersenspoelen.’

Radicale islam

Opvallend is dat ook dit jaar opnieuw de radicale islam wordt vermeld als ‘de meest intolerante ideologie ter wereld’ ‘die onze hoofden wil afhakken’. Voor deze tak van de Vlaamse Beweging is dit een belangrijk maatschappelijk probleem in Vlaanderen en dus moet het in de toespraak van de IJzerwake. Dat een verwijzing naar de radicale islam toch beperkt blijft tot twee korte zinsneden, wijst er op dat waarschijnlijk niet iedereen bij het organiserende IJzerwake vindt dat het een prominente rol moet krijgen in het discours.

IJzerwake wil al langer bruggen bouwen naar andere ‘vleugels’ van de Vlaamse beweging. Zeg gerust meer radicaal Vlaamse-N-VA’ers aanspreken en de Vlaams Belangers behouden. Dat lukt gedeeltelijk, maar het blijft een bijzonder moeilijke evenwichtsoefening. Voor de ene zijn die twee verwijzingen te veel, een ander vindt het een schande dat het bij dit ene zinnetje blijft omdat de radicale islam, neen dé islam tout court, dé bedreiging van Vlaanderen is vandaag.

Stilstand

Opvallend dit jaar, geen sneer naar de communautaire stilstand en de regering. Geen sneer naar de N-VA, enkel een oproep aan Ben Weyts om niet toe te geven in het dossier ronde het Eurostadion. Daarnaast eigenlijk heel weinig communautaire inhoud in de toespraak. De klemtoon komt vooral te liggen op de massamigratie en de identiteit, waarin dan weer traditionele Vlaamse eisen worden ondergebracht.

Maar over een ding zijn de aanwezigen het eens: om de uitdagingen van deze tijd aan te pakken is een onafhankelijk Vlaanderen nodig. Al blijkt de verscheidenheid van die opinie ook uit de slotzin van voorzitter De Wit: ‘wij staan en gaan voor niets minder dan voor een onafhankelijke Vlaamse republiek, die enerzijds zijn toekomst in een verenigd Europa van onafhankelijke volkeren naar eigen inzicht gestalte geeft én anderzijds blijft aansturen op een hereniging met Noord-Nederland!’