Ja voor groen techno-nationalisme

‘CurieuzeNeuzen in de Tuin’ is een aandoenlijke woordenrij en arriveert tijdens het kwade gekissebis over de zonnepanelen. De Standaard en wetenschappers werken opnieuw vlijtig samen voor een groener leven in Vlaanderen. Ik zie een milde heropflakkering van de burgerbeweging, zonder dat het woord toen gebruikt werd, die de DIRV dertig jaar geleden werd. DIRV of Derde Industriële Revolutie in Vlaanderen…

Techno-nationalistische omhelzing

De DIRV inspireerde een generatie. Haar pronkstuk waren de tweejaarlijkse technologiebeurzen vanaf 1983 in Gent (Flanders Technology International) met drommen jongeren, nieuwsgierige  vaders, leveranciers van zaaigeld, startende ondernemers, leden van KAV, syndicalisten, basis en bonzen van bedrijfstakorganisaties. In het kielzog dobberden de T-Dagen over biotechnologie, neo-keramiek, landbouw, luchtvaart, micro-electronica.

De DIRV mobiliseerde scholieren, onderzoekers, politici, wetenschappelijke instellingen, studenten, kranten en radio en televisie en was een volkse, techno-nationalistische omhelzing van de wetenschappelijke sprong voorwaarts in Vlaanderen. Met blijvende resultaten, twee voorbeelden: het succesvolle wereldlab voor micro- en nano-technologie Imec in Leuven en het VIB, voor biotechnologie, in Gent, en meer is er. Wie schrijft dat verhaal?

Een groener Vlaanderen

‘CurieuzeNeuzen in de Tuin’ sluit aan bij die hoop op een beter, in dit geval groener, Vlaanderen. In 2016 stonden op 2000 Antwerpse vensterbanken langs de straatkant snuffelaars die de luchtvervuiling maten, met daarop nuttige en gedetailleerde informatie over de stedelijke canyons met stinkende, ongezonde, te zuiveren lucht. In 2018 werd het burger-science-project uitgebreid tot 20.000 meetpunten in Vlaanderen. Vandaag is de tuin van 5000 burgers tussen Maas en IJzer aan de beurt om verdroging, hitte en regenval te grijpen in cijfers.

CurieuzeNeuzen is lokale, nuttige, met de burgers verknoopte opbouw. De door Groen en Ecolo uitgebazuinde totalitaire en kosmopolitische milieu-akkoorden vormen daarmee een tegenpool. Het jeremiëren van de politieke groenen met hun groene schil en rode inhoud is voor het volk een vaccin tegen de noodzakelijke ingrepen. Jan met de Pet weet hoe de groenen, zoals het leeuwendeel van de progressieven, minnaars zijn van de Mensheid, met hoofdletter uiteraard, en haters van de mensen.

Dichter bij de burger

Wat te doen? Breng het groene verhaal veel dichter bij de burger, maak het nationaal, laat hem of haar meteen meetbaar weten wat hij of zij in zijn tuin, op zijn terras, in zijn stad, in zijn grotere politieke gemeenschap (in casu Vlaanderen) kan doen om de opwarming te milderen of te stoppen. Een voorbeeld, uit duizenden. Waarom niet in een nieuwe DIRV-spirit elke volwassen Vlaming vragen om per jaar één boom te kopen (bij officiële verdelers die daarvan de boekhouding bijhouden) en te planten, op door de lokale overheid klaar gemaakte plekken?  Eventueel in overleg met de eigenaars ook in privébossen of op privégrasvelden. Hou dat tien jaar vol, orkestreer de actie zoals bij Flanders Technology, en het ruimtelijk schabouwelijk verprutste Vlaanderen zal een beter milieu en een lieftalligere make-up hebben.

De vermenging van bottom-up (CurieuzeNeuzen) en bottom-down (de milieupolitiek van Zuhal Demir en haar voorgangers en opvolgers) in Vlaanderen (of in elk land ter wereld) is realistisch en staat ver van het hermetisme van internationale akkoorden, brede panels van duizenden experten met rapporten die amper tot niet doorsijpelen (buiten alarmistische titels in de media) bij hen die de belastingen betalen voor een halve graad verhitting minder.

Hermetisch gecijfer

De strijd om een beter milieu botst op het gebrek aan overtuigingskracht van de politici in het algemeen en de groenen in het bijzonder. Aan deze generatie worden grote inspanningen gevraagd die eventueel ten goede komen aan volgende generaties. Het nationalisme, de zorg voor de nabijheid, voor een beter leven voor kinderen en kleinkinderen, is een sterkere hefboom voor milieuverbetering dan het overidealistische en onbeklijvende gejammer in VN-cenakels of IPCC-clubs.

De klemtoon slaat op individuele rechten in een onbestaande internationale gemeenschap bij de politieke groenen en veronachtzaamt het platform tussen individu en wereld, de nationale gemeenschap (het weze een land, of een deelstaat). Daardoor ontaardt wat Groen en Ecolo willen tot hermetisch gecijfer over mini-vooruitgang voor de individuen van vandaag met daarop jubelende redding voor individuen over 50 tot 100 jaar in contreien die slechts dromers ter harte nemen. Dat is de werkelijkheid en de rest is edele praat voor de vaak.