Ja voor Vlaanderen

De VVB-manifestatie ‘Ja voor Vlaanderen’ van afgelopen zondag in Brussel waarbij verschillende Europese volkeren waaronder Vlamingen, Catalanen en Schotten hun zelfbeschikkingsrecht opeisten, was een schot in de roos. Lekker zomerweer, veel volk, prima sfeer: het kon niet stuk. Het was ook mooi: terwijl de regering-Di Rupo er samen met Brussel alles aan had gedaan om roet in het eten te strooien, tóch schouder aan schouder en met talloze vlaggen demonsteren voor volkssoevereiniteit. En toch: een overtuigd Vlaams-nationalist zou er, net zoals ik, gemengde gevoelens aan moeten hebben overgehouden.

Gisteren schreef Katrien Wolfs, net zoals ik geen stamboeknationalist, een stuk waarin ze de ietwat traditionele kritiek uit, bedenkingen waarin ik me wel kan vinden: waarom moet een meerderheidsvolk als de Vlamingen solidair zijn met minderheidsvolken? En vooral: moet niet ieder zijn eigen agenda realiseren? Wolfs: ‘Voor mij is Vlaamse Beweging een hefboom, een breekijzer om wat we zelf doen, effectief zelf te doen. En als dat dan ook beter is dan voorheen, is dat mooi meegenomen. De empathie met stadstaten, minderheidsvolkeren en andere “nationale bevrijdingsbewegingen” in een “Europa der volkeren” mankeer ik. Maar ik mis niets.’ En natuurlijk heeft ze ook overschot van gelijk wanneer ze de hypocrisie van de confederalistische N-VA aan de kaak stelt, de partij die in tegenstelling tot het Vlaams Belang en de naar Brussel afgezakte onafhankelijkheidsbewegingen uit Schotland, Zuid-Tirol/Alto Adige, Veneto, Catalonië en Baskenland, ‘moederstaat’ België stevig in het zadel houdt en dus Vlaamse onafhankelijkheid in de weg staat. Maar veel fundamenteler is de kritiek in de cursieve noot aan het slot van Wolfs’ artikel, waarin ze stelt:

‘Ook die onafhankelijkheid – zelfbeschikking, zelfbestuur, soevereiniteit – opeisen in een duidelijke en klare EU-context, zoals in de betoging van gisteren bevreemdt me. Al die bewegingen willen van hun volk een natiestaat maken om die dan te laten opgaan in een Europese superstaat. Het Vlaams Belang wil immers van die EU vanaf. De N-VA noemt zich ‘eurorealistisch’. Maar als het van de betogers afhangt, geeft het soevereine Vlaanderen zijn soevereiniteit meteen weer af aan de Europese constructie.’

Meer zelfs, de betogers vinden en hopen dat de EU hen helpt in hun onafhankelijkheidsstreven. De stelling waarvoor ICEC (International Commission of European Citizens) – waarvan de VVB deel uitmaakt – 1 miljoen handtekening probeert te verzamelen luidt: ‘Ik ondersteun het initiatief dat het zelfbeschikkingsrecht van de Europese volkeren binnen de Europese Unie erkend wil zien als een fundamenteel mensenrecht en wens dat de Europese instellingen alle Europese burgers en hun naties ondersteunen als ze dit recht wensen toe te passen.’ ICEC werd, zo lees ik, opgericht om al de organisaties, instellingen en personen te verzamelen die dezelfde visie over een democratisch Europa delen. Een ‘democratisch Europa’, dat zou mooi zijn, maar het wezen van de EU, zowel haar totstandkoming als haar werking, is juist antidemocratisch. VVB-voorzitter Bart De Valck sprak in het journaal echter de hoop uit dat ‘Europa [hij bedoelt de EU] ons kansen biedt’ (om een eigen staat te kunnen vormen). Hij stelde zowaar zelfs: ‘Wij vragen ook een aanpassing aan de Europese grondwet om uit een bepaald staatsverband te kunnen treden.’ Allicht bedoelt De Valck daarmee het Verdrag van Lissabon, gelukkig géén EU-grondwet maar een ‘hervormingsverdrag’, dat zonder goedkeuring van de Europese volkeren werd geratificeerd.

In mijn eerdere artikels (zie helemaal onderaan deze pagina) heb ik geschreven over de onvermijdelijke federalistische, nationalistische tendens van de EU. Vooral het in stand houden van de euro – een politieke machtsmunt, hét troetelkind van de EU – is onmogelijk zonder verregaande bevoegdheidsoverdrachten van het nationale niveau naar de EU, zodat er stap voor stap – via de zogenaamde ‘salamitactiek’ – een ‘Verenigde Staten van Europa’ wordt gevorm. Het is de verdienste van de Nederlandse euroscepticus Thierry Baudet dat die logica steeds meer weerklank heeft gekregen in het debat, al is er in België wat dat betreft nog veel werk aan de winkel. Baudet:

‘De EU is voor de helft een staat, maar voor de helft ook niet. Ze heeft bevoegdheden op sommige terreinen, maar op andere weer niet. Dat maakt haar fundamenteel instabiel. Om te kunnen functioneren, zal de EU steeds meer bevoegdheden moeten krijgen of opeisen. De open grenzen dwingen tot centraal immigratiebeleid. De euro dwingt tot centraal begrotingstoezicht. Enzovoorts. Onvermijdelijk zal de EU uiteindelijk moeten uitmonden in een nieuwe staat – een Verenigde Staten van Europa. Er is geen andere optie.’

Die logica wordt vandaag door vrijwel iedereen – van ‘eurofiel’ tot ‘eurofoob’ – onderschreven. Waar men uiteraard wél van mening over verschilt, is (a) de kans op slagen van een Verenigde Staten van Europa en (b) de wenselijkheid ervan. De kans op slagen (a) acht Baudet terecht onbestaande:

‘Zo’n “Verenigde Staten van Europa” zal nooit kunnen werken. Daarvoor zijn de verschillen in Europa veel te groot: de cultuurverschillen, de sociaal-economische verschillen, de historisch-strategische allianties, de religies en de visies op het goede leven. Maar als de EU onvermijdelijk in federalisme uitmondt, en federalisme onhaalbaar is, dan moet de conclusie zijn dat de EU op een dood spoor zit. Dan moeten we niet voortmodderen, en ook geen sprong voorwaarts willen maken. Dan moeten we op zoek naar een uitgang’

Los van het feit dat de kans op slagen inderdaad nihil is, is een Verenigde Staten van Europa ook onwenselijk (b) – niet het minst voor een volksnationalist – vanwege het onvermijdelijke antidemocratische en totalitaire karakter ervan, wat onder andere een gevolg is van (a).

Een tijd voor hij bekend werd schreef Thierry Baudet een essay voor mijn boek over Europa dat heet: ‘Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU’. De EU heeft inderdaad Europa ontvoerd en de Europese volkeren en natiestaten worden door de EU steeds brutaler gekneveld. In een van de essays in mijn boek, getiteld: ‘Burger versus bestuur: de EU als eliteproject’, wordt geïllustreerd hoe de politieke, bureaucratische elites via de Europese Unie op antidemocratische wijze de macht geüsurpeerd hebben en niet van plan zijn die af te geven, integendeel. De Israëlische historicus Yoram Hazony stelt terecht dat ‘het hart van het idee van de natiestaat de politieke zelfbeschikking van volkeren is’. Hij slaat met enige verbazing de bereidheid gade waarmee de Europese natiestaten zich na de Tweede Wereldoorlog door de EU hebben laten ontwapenen en ontmantelen. Wie gelooft dat de machtsgeile en totalitair handelende EU-moloch de Europese natiestaten (opnieuw) hun vrijheid en zelfbeschikking zal gunnen – laat staan de Europese volkeren die zich willen afscheiden van de lidstaat waarvan ze deel uitmaken – is wereldvreemd. Europese volkeren die onafhankelijk willen worden, kunnen en moeten met andere woorden alleen op zichzelf rekenen.

In mijn artikel ‘De schizofrenie van de N-VA’ heb ik Theodore Dalrymple geciteerd die de nagel op de kop sloeg toen hij het had over ‘de centrale paradox van het Catalaanse, Vlaamse en Schotse nationalisme’. Dalrymple: ‘Die Catalanen, Schotten en Vlamingen willen nationale soevereiniteit verwerven, net nu die nationale soevereiniteit in de Europese Unie van elke inhoud wordt ontdaan. Deze nationalisten [die van de N-VA, niet die van het Vlaams Belang] willen dus eigenlijk een lokale federatie [België] die volgens hen niet werkt, waarin hun stem onvoldoende wordt gehoord en die hen te weinig vrijheid geeft, ruilen voor een onvergelijkbaar veel grotere federatie [de EU] waarin ze waarschijnlijk nog minder zeggenschap en vrijheid zullen hebben.’ (Laat dat woord ‘waarschijnlijk’ maar weg). Wil de N-VA België echt inruilen – of eerder: aanvullen – door de EU, een België in het groot? Ja. Bij zijn aantreden als Europees lijsttrekker voor de N-VA zei Van Overtveldt:

‘(…) er moet een bevoegdheidsoverdracht komen naar het Europese niveau. De Verenigde Staten bieden daarvoor een goed voorbeeld. Vergelijk Californië eens met Griekenland: die staat was ook failliet. In de VS komen er dan automatisch transfers op gang. De federale overheid zorgt daarvoor, maar die dwingt ook hervormingen af. Sterker nog: zij komen dat zelf doen. Californië kwam de facto onder curatele te staan.’ (Apache, 22 nov. 2013)

Het had een citaat van EU-federalist – of EU-nationalist – Guy Verhofstadt kunnen zijn. Jammer genoeg bevestigt Van Overtveldt simpelweg het eurofiele stemgedrag van de N-VA, dat leidt tot een EU-superstaat waarin Vlaanderen is gedegradeerd tot een veredelde provincie. Herman Van Rompuy wist bijzonder goed wat hij zei toen hij de EU “een dam tegen Vlaamse autonomie” noemde. Het is tragisch dat een partij als de N-VA de traditionele partijen bijstaat in het opwerpen van die EU-dam. De N-VA zegt zich te verzetten tegen Vlaams-Waalse transfers, maar keurt wel een veelvoud daarvan goed, namelijk Vlaams-Zuid/Oost-Europese EU-transfers, die de Vlaming handenvol geld kosten. Als uit een recent VRT-onderzoek blijkt dat Vlamingen van jong tot oud zich – terecht – vooral zorgen maken zijn om de betaalbaarheid van de bestaande systemen, dan zeg ik hen: naast immigratie en Wallonië verdwijnt uw geld in de bodemloze putten van de EU en de euro!

Door machts- en bevoegdheidsoverdrachten naar de EU goed te keuren, voert de N-VA een antidemocratische en bovendien anti-Vlaams-nationalistische politiek. Helaas zijn ook de buitenlandse naar Brussel afgezakte onafhankelijkheidsbewegingen in dat bedje ziek: in de afkeer van hun ‘moederstaat’ omarmen ze een schoonmoederstaat in wording, namelijk de EU. Als enige consequente partij was het Vlaams Belang op de ‘Ja voor Vlaanderen’-demonstratie van afgelopen zondag de vreemde eend in de bijt: het VB wil onverkort de opheffing van België, maar niet om het te vervangen door een veel grotere en minstens even kunstmatige en antidemocratische EU-superstaat. Dat blijkt ook duidelijk uit ons pro Europese verkiezingsprogramma. Ja voor Vlaanderen? Alleen als het van het Vlaams Belang afhangt!

De auteur, Sam van Rooy, is bouwkundig ingenieur, publicist, medewerker op het Vlaams Belang-studiecentrum, en medesamensteller van en -auteur in De islam. Kritische essays over een politieke religie en Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU. Op 25 mei zal hij 1ste kandidaat-opvolger zijn op de Europese VB-lijst.

@SamVanRooy1

Foto © Erik D’hamers