Het WK van woke: Jan Vertonghen is bang

Jan Vertonghen verklaarde in Het Laatste Nieuws dat hij bang is. Niet om een penalty te missen. Niet om een vuile tackle tegen zijn enkel te krijgen. Neen, Vertonghen is bang om zijn mond nog open te doen. ‘Ik ben bang dat ik morgen niet op het veld sta als ik hier iets over zeg.’ Hij heeft het over de polemiek rond het woke-symbool van de OneLove-armband. Onze recordinternational met 143 caps is niet alleen. Hij vertolkt een gevoel dat in toenemende mate leeft bij medewerkers aan onze instellingen, bij studenten en professoren aan onze universiteiten en business schools, bij werknemers van onze multinationals en ngo’s. Allemaal zijn ze bang om hun mond nog open te doen.

Hoe is het zo ver kunnen komen? Dat een topvoetballer nerveus zit te friemelen om nog zijn gedacht te zeggen. ‘Ik hoop het nooit meer mee te maken. Het is niet fijn. Wij worden gecontroleerd.’ Arme Jan. Die controle zal alleen maar toenemen. Zo werkt woke nu eenmaal. Hij wou deelnemen aan het WK om te voetballen. Dat is wat hij het beste kan. Maar over voetbal gaat het daar niet meer. Overal waar woke voet aan de grond krijgt is er maar één doel: zo snel mogelijk zo veel mogelijk nieuwe activisten ronselen. Dat het zo snel loopt, komt omdat die activisten elke vorm van tegenspraak in de kiem smoren. Een verkeerd woord kan uw job kosten. De ideologie drijft op intimidatie. Jan is terecht bang van deze radicale ideologie die de maatschappij opdeelt in onderdrukkers en onderdrukten. Dat is het belangrijkste handelsmerk van het woke-isme – dat volgens de hardcore aanhangers niet bestaat.

Op die manier atomiseert onze samenleving. De maatschappij valt uiteen in een toenemend aantal slachtoffercategorieën die netjes in een hiërarchie van onderdrukking worden georganiseerd. Er is slechts één onderdrukker: de blanke, heteroseksuele, normale man. Mannen zoals Jan. Die moeten eeuwig boeten voor hun wit privilege, de erfzonde.

Op de knieën

Het begon voor Jan vorig jaar al met op de knieën te gaan met de vuist omhoog, voor BLM. Jan dacht wellicht de eerste keer dat hij dat deed: als het niet helpt, het kan tenminste geen kwaad. Misschien dacht hij zelfs oprecht dat hij er goed aan deed om mee te doen met zijn aanvoerder Lukaku. Ondertussen, enkele jaren, later durft Jan zijn mond niet meer opendoen. Zijn plezier in voetbal, het liefste wat hij doet en wat hij ook het beste kan, wordt volledig overschaduwd door de nare, dwingende, totalitaire woke-ideologie. Die wil niet alleen zijn (en ons) handelen dwingend bepalen maar ook ons spreken en finaal ons denken.

We moeten deze ideologie, haar pesterijen en intimidatie stoppen. ‘Diversiteit en Inclusie’ zijn louter codenamen voor ‘Discriminatie en Denk-dwang’. Deze reactionaire radicale, regenboogideologie hoort niet thuis op de werkvloer van InBev, in de aula’s van Ugent en Vlerick, op de voetbalvelden van het WK en in de talloze instellingen die de burgers met hun belastinggeld financieren. Van de VRT tot de Belgische Voetbalbond. Politiek activisme hoort daar niet thuis. Cognitieve diversiteit en respect voor de waardigheid van élk individu, ongeacht zijn afkomst, huidskleur, geaardheid of opinie, dat moet de regel zijn.  Voor elke burger die zegt: ‘dit kan niet meer’, is er een andere die ook de moed vindt om hetzelfde te doen.

Vriendenkring

Om vreedzaam samen te leven is een minimale sociale cohesie nodig. De woke stelling ‘dat alles politiek is’ versterkt het tribalisme. Zo kunnen we op den duur nergens meer ontsnappen aan de activisten: op onze werkplek, op de plaatsen waar we gaan om ons te ontspannen, onze verenigingen en zelfs tot in onze vriendenkring en in onze gezinnen. Als er geen plaatsen meer overblijven waar we elkaar kunnen zien als medemensen, los van onze politieke overtuiging, dan is het over. Daarom is het nefast dat we niet eens naar een voetbalmatch kunnen gaan kijken zonder woke-symboliek en -indoctrinatie te moeten ondergaan. Neutrale plaatsen waar niét aan politiek wordt gedaan zijn essentieel. Plaatsen waar we elkaar kunnen ontmoeten, verbonden door onze liefde voor iets anders, iets hogers, of gewoon door onze  vriendschap of onze liefde voor het spelletje en sport.

Laat de getuigenis van Jan Vertonghen een waarschuwing zijn. Het begint met een onschuldige handeling die onwennig, vreemd aanvoelt. Zoals knielen voor een voetbalmatch. Het eindigt met totale controle en het ontnemen van uw vrijheid. Daar gaat dit over. De deug-elite is een kleine maar machtige minderheid. Het is de hoogopgeleide laptopklasse, met een risicoloos hoog vast inkomen. Het zijn de managers en de technocraten. Ze wanen zich moreel superieur. Ze vlogen in business class naar Qatar waar ze wijn en champagne nuttigen in de skyboxen, terwijl het gewone volk waar ze op neerkijken zelfs geen bier mag drinken in de tribunes.

Julie Burchill schreef: ‘Woke is een nieuwe manier om neer te kijken op het leven en de ideeën van de werkende klasse.’ Het is de polariserende religie van de groenlinks liberale bourgeois elite. Het is de onverdraagzame ideologie van het technocratische totalitarisme.  Eerst kaapte de corrupte FIFA de World Cup door ze te gunnen aan Qatar. Daarna vergalde ze het spelletje voor de supporters en ondertussen ook voor de spelers. Vraag maar aan Jan. Het zal die elite worst wezen.

Een deugende Lukaku, OneLove-armbanden en knielende Rode Duivels doen meer kwaad dan goed. Het is zelfprofilering ten koste van onze sociale cohesie. Dat zijn geen onschuldige stappen of goedbedoelde symbolen. Het zijn de eerste stappen in een hellend vlak dat eindigt in totale controle en ontmenselijking. Laat sport gewoon sport zijn.