Jihad Van Puymbroeck en de hypocrisie van links

Enkele dagen geleden liet Jihad Van Puymbroeck via Twitter weten dat ze de nieuwe social media-redacteur werd van de VRT-nieuwsdienst. Op zich was dit bericht niets wereldschokkends. Maar Van Puymbroeck verwierf op sociale media reeds wat bekendheid na een bitsige discussie met Staatssecretaris van Asiel en Migratie Theo Francken over de betekenis van haar voornaam Jihad. Niet lang nadat ze het bericht van haar benoeming bij VRTNWS bekend maakte, werd ze meegezogen in een Twitterstorm rond tientallen aanstootgevende berichten die ze in het verleden via Twitter had verstuurd.

Jihad

Niemand is verantwoordelijk voor de voornaam die hij krijgt van zijn ouders, noch betekent dit ook maar iets over de persoonlijkheid van die man of vrouw zelf. Het zou van weinig smaak en intelligentie getuigen om de geloofwaardigheid of capaciteiten van iemand te meten aan de hand van het gebrek aan gezond verstand van de ouders op het moment van de geboorteaangifte. Het is juist, zoals VRT-ombudsman Tim Pauwels opmerkt, dat het woord ‘jihad’ letterlijk ‘streven’ of ‘inspanning’ betekent in het Arabisch. De naam Adolf betekent ook letterlijk ‘edel’ en ‘adel’. Toch is deze voornaam bijna uitgestorven sinds het einde van WOII omdat hij symbool stond (en staat) voor het Nazi-regime. Tot 2007 was het in Duitsland zelfs verboden om een pasgeboren kind te registreren onder dezelfde voornaam als Hitler.

Indien er vandaag een 23-jarige Adolf zich aan ons zou voorstellen, zouden we waarschijnlijk ook vragen hebben bij de ideologie van de ouders. We denken immers niet spontaan aan priester Adolf Daens of de uitvinder van de saxofoon. Het begrip ‘jihad’ roept voor de overgrote meerderheid van de bevolking associaties op met moslimterrorisme. Het wordt door de media, zoals gisteren nog in De Morgen, bijna exclusief gebruikt in die context. Tim Pauwels zou dit moeten weten, maar doet alsof zijn neus bloedt. Nochtans heeft hij jarenlang zelf binnen- en buitenlandse politiek opgevolgd. Het is begrijpelijk, en niet dom, dat mensen vooroordelen hebben tegenover iemand die Jihad heet. Daarom is het nog niet gerechtvaardigd.

Selectieprocedure

Het feit dat Jihad Van Puymbroeck actief was bij Kifkif, de lokale afdeling van Groen in Beveren en stage liep bij Groen-fractieleider Kristof Calvo is op zich niet belangrijk. Iedereen, ook een redactrice, heeft recht op zijn/haar politieke overtuiging. Het was een publiek geheim op de VRT-redactie dat huidig Kamervoorzitter Siegfried Bracke meedacht over de ideologische lijn van de Socialistische Partij. Zo schreef hij onder een pseudoniem columns voor het ledenblad. Zolang dit discreet gebeurt, en men het politieke kan scheiden van het journalistieke, zou dat geen probleem moeten vormen. Het probleem is niet de persoonlijke politieke voorkeur van de VRT-journalisten, maar wel het gebrek aan ideologische diversiteit op de redactie en in de programmatie. Johan Sanctorum schreef hierover al een interessante bijdrage op zijn blog.

Of bij deze benoeming de politieke kleur van Van Puymbroeck de doorslag heeft gegeven, zullen we allicht nooit weten. Dat ze volgens Tim Pauwels is aangeworven voor haar competenties inzake sociale media, deed me wel de wenkbrauwen fronsen. De voorbije dagen zag ik op Twitter tientallen antisemitische en beledigende berichten van haar mijn tijdlijn passeren. Daarmee deed ze me eerder denken aan een groene of linkse internettrol dan aan een toekomstige onafhankelijke VRT-redactrice. Iedereen die een beetje bekend is met social media, weet dat het internet nooit vergeet (noch vergeeft). Men denkt maar beter twee keer na vooraleer men iets de wereld instuurt. Blijkbaar werd haar deze basiskennis niet onderwezen. Van Puymbroeck besloot daarom wijselijk haar account op slot te gooien voor de buitenwereld en het koortsachtig te zuiveren van al de aanstootgevende berichten die ze de voorbije jaren had verzonden.

Van een redactrice verwacht men trouwens ook dat ze de Nederlandse taal grondig beheerst. Indien Van Puymbrouck alle tweets zou moeten wissen waarin ze zondigt tegen de spellingregels, dan bleef er waarschijnlijk geen enkele meer over. Ik vermoed trouwens dat de schriftelijke proef bij de VRT-selecties is afgeschaft, gezien het stijgend aantal schrijffouten op VRTNWS. Indien Van Puymbroeck inderdaad de beste kandidate was tijdens de selectieprocedure, dan stel ik mij ernstige vragen bij zowel de intellectuele capaciteiten van de andere 139 kandidaten als bij het niveau van haar opleiding.

Jeugdzonden

Zoals hierboven vermeld, bevatte de tijdlijn van Van Puymbroeck een hele reeks antisemitische en aanstootgevende tweets. Die postte ze tussen 2012 en 2015. Haar recentere oeuvre had ze blijkbaar wel op tijd gewist. Moeten we iemand veroordelen voor uitspraken die men enkele jaren terug deed in een vlaag van ‘jeugdige onbezonnenheid’? De Morgen-journalist Joël De Ceulaer vindt van niet. Hij definieerde de Twitterstorm als een ‘karaktermoord, pestgedrag en intimidatie op een slimme enthousiaste meid die in de muil van de meute terechtgekomen was’.

Ik betwijfel niet dat de nieuwe redactrice een enthousiaste meid is, maar bij haar intelligentie plaats ik wel enkele vraagtekens. Iemand die tweet dat niet de holocaust maar wel de Palestijnse strijd een monument verdient of dat Bart De Wever te vergelijken is met Hitler, lijkt mij niet bijzonder verstandig. In de ogen van onder meer de voorzitster van Groen Meyrem Almaci en CD&V’er Youssef Kobo geven deze woorden blijk van ‘iemand die zichzelf is in alle diversiteit, complexloos en met een eigen mening’. Deze verontrustende lichtheid waarmee beide politici deze minimalisering van de holocaust behandelen, is weinig verrassend. Zowel in linkse als in islamitische kringen wordt antisemitisme nogal snel gedoogd.

Dat verstandige journalisten zoals Joël De Ceulaer veel sympathie hebben voor een jong, mooi, multicultureel, links en enthousiast meisje dat in een Twitterstorm terechtkomt, is weinig verrassend. De ‘senior writer’ startte, met succes, een solidariteitscampagne onder de hashtag #jesuisjihadvanpuymbroeck. Niet dat ze dit echt nodig had. Ze bewees in het verleden reeds haar ‘mannetje’ te staan tegen niemand minder dan staatssecretaris Theo Francken. Twitterpaus De Ceulaer vergaf haar grootmoedig alle jeugdzonden zonder dat ze te biecht moest. Iedereen die het waagde er nog over te beginnen, werd door hem als twittertroll uit zijn tijdlijn geëxcommuniceerd.

De Ceulaer vergat ondertussen dat hij zelf regelmatig de linkse ‘meute’ leidt, zoals bijvoorbeeld in de hetze over een wansmakelijke spotprent van de toenmalige Jong-N-VA ondervoorzitter Dylan Vandersnickt (rust in vrede, jongen). Zijn dubbele moraal is typisch voor de politiek correcte medemens op Twitter die met zijn selectief opgeheven morele vingertje elke afwijkende mening veroordeelt. Daarbij wordt men geacht geen kritische vragen te stellen over het jeugdig antisemitisme van Jihad Van Puymbroeck terwijl men bijvoorbeeld wel ex-Vlaams Blokkers tot het einde der tijden met racistische erfzonden mag kaltstellen. 

Ontluizing

De jeugdzonden van Jihad Van Puymbroeck waren geen ‘kritische’ of anti-rechtse tweets, zoals de VRT-ombudsman Tim Pauwels ze diplomatisch omschreef. Ze waren antisemitisch (en zelfs negationistisch) gescheld, eigen aan vele moslimjongeren en linkse activisten. Ze waren ook grove beledigingen aan het adres van actieve politici waarover ze straks zal schrijven. Iedereen heeft jeugdzonden, ikzelf incluis, en niemand hoeft daarvoor levenslang te boeten. Ook Meyrem Almaci verklaarde in Knack op 4 juli 2012 het volgende over ex-Vlaams Blokkers in N-VA-rangen: ‘Iedereen kan zijn leven beteren. Maar met een track record als deze zou een publieke afstandname en veroordeling van dergelijke standpunten een onlosmakelijk element moeten zijn van eender welke overstap’.

Om vergiffenis te krijgen, moet men eerst te biecht gaan. Pas daarna krijgt men de absolutie. Niet omgekeerd. Om te ontluizen van haar verleden, zou Jihad Van Puymbroeck beter eerst te biecht gaan. Anders zal ze blijven last hebben van luizen in haar pels.