Jihadisme in de klas

Westerse waarden doorgeven via het onderwijs wordt almaar moeilijker, kopt De Standaard. De reden? Het oprukkende islamisme dat niet alleen onze scholen, maar ook onze samenleving infiltreert. Zo annuleerde Fnac een boekvoorstelling over islamisme in de klas, nadat de auteurs werden geïntimideerd. Niet de eerste knieval, en zeker niet de laatste. Uit angst voor het label ‘islamofoob’ hebben progressieve en traditionele partijen al veel te veel toegegeven. Wie durft nog opkomen voor onze waarden?

Feministen staan vooraan als het gaat om witte mannen, maar zwijgen zodra het patriarchaat een andere huidskleur heeft. ‘Dan is het ineens hun zaak niet meer,’ schrijft Lale Gül in haar autobiografische roman Ik ga leven over haar strijd tegen een verstikkende familiecultuur. De Turks-Nederlandse schrijfster heeft het helemaal gehad met de hypocrisie van links. Ze stelt de vraag die links niet durft te beantwoorden: waarom omarmt inclusief links een ideologie die vrouwenrechten, homorechten en vrijheid van meningsuiting veracht?

Totalitair

In Frankrijk, waar de ‘laïcité’ ooit onaantastbaar was, betalen ze een hoge prijs voor deze lafheid. Elke maand melden scholen honderden incidenten over religieus extremisme. Begin november startte het proces over de moord op Samuel Paty, de leraar die in 2020 op klaarlichte dag onthoofd werd na het tonen van Mohammedcartoons in de les.

In datzelfde jaar werd de zestienjarige Mila met de dood bedreigd omdat ze op meisjes valt en zich kritisch uitliet over het islamisme. De toenmalige minister van Justitie gooide nog wat olie op het vuur. Volgens de linkse politica is islamkritiek een aanval op de gewetensvrijheid en dus strafbaar. En dat in het land van Voltaire.

Djemila Benhabib, auteur van Islamofobie, mon oeil!, verwijt Europa dat het de ogen sluit voor het totalitaire karakter van de politieke islam. Professor Fernand Tanghe formuleert het nog scherper in zijn boek Links is soms rechts. Hij waarschuwt dat progressieven uit angst concessies doen die uiteindelijk alle progressieve idealen ondermijnen. ‘Men zal nooit weten hoeveel lafheden onze Fransen hebben begaan uit schrik niet links genoeg te lijken’, schreef de Franse schrijver en dichter Charles Péguy over deze behaagzucht.

Huichelarij

De spreidstand van progressieven die flirten met reactionaire denkbeelden is niet nieuw. Verblind door ideologische verdwazing en masochistische zelfhaat kozen heel wat naoorlogse intellectuelen de kant van totalitaire regimes. Michel Foucault bewonderde ayatollah Khomeini. Jean-Paul Sartre ontpopte zich als slippendrager van Mao en Stalin. Op weg naar een niet nader bepaalde utopische toekomst verdedigde de Franse existentialist zelfs de gruwelen van het communisme. Iedere criticaster werd weggezet als een warme bakker van de Koude Oorlog.

Wanneer Albert Camus De mens in opstand publiceert, een vurig pleidooi tegen alle vormen van totalitarisme, verkiest Sartre de weg van het geweld boven zijn vriendschap met Camus.

Ook vandaag laten sommige intellectuelen en politici zich gebruiken als nuttige idioot voor vrijheidsdodende regimes. Besnijdenis, maagdenvliesreconstructies en gedwongen huwelijken zijn ongemakkelijke waarheden die liever genegeerd worden, want kritiek daarop kan ‘xenofoob’ overkomen.

Maar vergis u niet: waar de politieke islam de plak zwaait is er een tendens van geweld, onderdrukking en economische achteruitgang. Het wahabitisch salafisme is het belangrijkste exportproduct van Saudi-Arabië. Van Nigeria tot Afghanistan zien we hoe shariawetgeving mensenrechten ondermijnt.

Moed om te spreken

Gekrijs over de verrechtsing van de samenleving verandert niets aan de kortzichtigheid van zij die weigeren de echte gevaren te benoemen. ‘De zaken fout benoemen draagt bij tot het verdriet van de wereld’, wist Camus al. Nooit mogen we zwijgen. Religieus fanatisme, dat een maatschappij wil bepalen van kraambed tot sterfbed, met eigen rechtbanken en structurele ongelijkheid tussen man en vrouw, hoort niet thuis in een vrije samenleving.

Dat wil niet zeggen dat een gematigde islam onmogelijk is. Een islam die zich inschrijft in ons burgerschap, gebaseerd op gedeelde waarden en normen, is mogelijk. Maar extremisme — of het nu komt van religie, woke, links of rechts — vernietigt vrijheid en welvaart.De verlichtingswaarden zijn nooit definitief verworven. Zoals de Britse historicus Timothy Garton Ash terecht waarschuwt, moeten we die waarden ‘krachtdadig, militant en ongenadig’ verdedigen. Vrijheid vraagt moed, elke dag opnieuw.