Komaan, Wetstraat, u kan beter

Als 21-jarige zit ik in de alom geroemde fleur van mijn leven. Toch maak ik me zorgen. Ik aanschouw met lede ogen het Belgische politieke toneel.

Het lijkt onze excellenties echt niet te deren hoe zij uw en mijn toekomst hypothekeren. Een domme beslissing meer of minder. Niemand ligt er wakker van. Men vervangt kerncentrales door gascentrales, men subsidieert moddervette vzw’s. Men verhoogt blindelings de belastingen, men tornt aan fundamentele rechten en vrijheden. Inhoud maakt plaats voor semantiek. Ideologie vervangt visie. Het parlement is comateus passief en de regering grijpt machtsgeil om zich heen. De politiek verwordt tot een karikatuur van zichzelf .

Maar bovendien: het kost allemaal handenvol geld. Men is kwistiger met overheidsgeld dan een kleuter met de verf in de knutselles op vrijdagnamiddag. Niemand lijkt zich zorgen te maken om de gevolgen voor de toekomstige generaties. Tegen de jeugd zegt men: ‘Tais-toi et sois jeune’. Wel, beste politici, we moeten eens praten.

Een dieprode rekening

‘Corona slaat gat van 35,6 miljard in begroting’, kopte De Tijd afgelopen weekend. Een dramatisch bericht. Het land zit tot over zijn oren in de schulden. Ook in de Brusselse straten is de horeca gesloten, dit keer zorgen de weekendkranten voor de kater op zaterdagochtend in de Wetstraat. Tenminste, dat dacht ik. Tot mijn grote verbazing passeerde het nieuws over het begrotingstekort als ware het een fait divers.

Geen grote verontwaardiging. Geen politieke schermutselingen, noch forse kritiek. De zoveelste update van de coronacijfers was een pushbericht op m’n smartphone waard. Dit nieuws klaarblijkelijk niet. Is, samen met het geloof in de politiek, ook het laatste beetje realiteitszin uit de Wetstraat vertrokken? Is men zich dan echt niet bewust van de ernst van de situatie? Waar is de verantwoordelijkheidszin? Beseft men dan niet dat het mijn generatie is die hiervoor zal moeten betalen?

Natuurlijk deed de coronapandemie de begroting geen goed. Een pandemie kost geld. Dat is normaal. Toch mag de coronacrisis geen catch-all excuus worden.

Waar voor ons geld

Het overheidsbeslag in België is gigantisch. Slechts op weinige plekken in de wereld staan burgers meer af aan hun overheid dan hier in ons land. Dan vraag ik me af: krijgen we waar voor al dat geld? Hebben onze ‘leiders’ de coronacrisis dan zo goed aangepakt met al die extra miljarden? Neen. Er waren bijvoorbeeld geen maskers. Er wordt ook vandaag nog te traag gevaccineerd. Er zijn nog steeds amper data over waar covidbesmettingen plaatsvinden.

Zelfs een jaar na het begin van deze crisis neemt men nog altijd halsoverkop beslissingen per ministerieel besluit. Noem het crisismanagement. Nog steeds investeert men niet in ‘het nieuwe normaal’, maar blust men reactief de brandjes. Nog steeds kijkt men niet naar de dag van morgen. En neen, beste regering, de PowerPoint-licentie van Sophie Wilmès en het opvissen van een oudbakken minister zijn géén structurele investeringen.

Het is ongeduldig wachten op een toekomstgerichte strategie om het leven terug op gang te trekken. Men zou bijvoorbeeld kunnen investeren in UV-C-lichttechnologie, waarmee men snel grote oppervlakten kan desinfecteren. Men zou kunnen investeren in psychologische bijstand voor wie door de coronaperiode mentale schade opliep. Men zou zich kunnen voorbereiden op het sociale bloedbad dat zal volgen.

Maar ook buiten de context van de coronacrisis schieten beleidsmakers keer op keer tekort. Uitdagingen zijn er nochtans genoeg. Zo zitten we met een mobiliteitsprobleem dat opgelost moet worden. Het migratiebeleid blijft mank lopen en ook ons veiligheidsbeleid hangt met haken en ogen aaneen. Ook duurzaamheid zou hoog op de agenda moeten komen te staan. Men zou kunnen investeren in waterstoftechnologie om ons land van een duurzame toekomst te voorzien.

Stuurmannen

Beste politici, ik schrijf wat ik schrijf omdat ik weet dat u beter kan. Ik schrijf wat ik schrijf omdat ik weiger te geloven dat idealisme dood is. U ging allemaal de politiek in om dingen te veranderen. U alleen kan het tij keren. Geef ons jonge mensen terug geloof in de politiek. Toon ons dat er verantwoordelijke stuurmannen zijn die ons door de storm willen loodsen. Kijk naar te toekomst en durf uitdagingen te benoemen. Toon ons leiderschap. Geef ons hoop.

Maar wanneer u deze kritiek in de wind slaat en u dan straks alle draagvlak verliest, beantwoord dan minstens deze vraag: Was het uw drang naar macht, of uw gebrek aan competentie?

Wellicht was het een combinatie van beide.