Koning Albert II is niet de ‘wettelijke’ vader van Delphine, et alors?

Het Belgisch gerecht heeft zich weer eens van zijn beste kant getoond. De uitspraak in de zaak-Delphine Boël lijkt wel van een sitdown comedy. Albert II is niet de wettelijke vader van Delphine Boël. Heeft men daar zo lang moeten over nadenken. Dat wist iedereen toch al lang? Daar gaat het toch helemaal niet over. Het gaat over de natuurlijke vader, over de identiteit van Delphine. Als je door het leven moet lopen met Albert over je gezicht, als je iedere morgen in de spiegel het gezicht ziet van de vader die je ineens is gaan negeren, dan kan je dat niet zomaar van je af zetten. Op andere plaatsen voeren juristen savante discussies over het gevaar van diefstal van identiteit in ICT. Welnu hier hebben we een geval van diefstal van identiteit in het reële leven. Delphines echte identiteit is van Saksen-Coburg Gotha en die is haar gestolen. Met misbruik van de wet heeft de macht haar een andere identiteit opgespeld, deze van Boël. Dergelijk misbruik van recht is cynisch. Dat cynisme wordt door de rechtbank nu als wettelijk bekrachtigd.

Dat dit een cinema geworden is, moet niet aan Delphine Boël toegeschreven worden. Mario Danneels heeft in zijn biografie over Paola Delphine in de openbaarheid geworpen. Delphine zelf is de schreeuw van de machteloosheid. Die schreeuw is niet anders dan deze van Antigone. Het zelfgenoegzaam zwijgen van de macht dat is het probleem. En, waarom eigenlijk? Een misplaatst zelfbeeld? Hoe klein staat Albert II naast Mitterrand. Met Mitterrand, had een eenvoudig ‘et alors’ (lees dit is privé) kunnen volstaan. Dit had in huiselijke kring kunnen geregeld worden door medeleven en empathie, door elkaar vergiffenis te vragen. Verwacht men van een koning niet juist een meer dan  gemiddeld medeleven? Albert II heeft het bikkelhard gespeeld, zich in zwijgen teruggetrokken en geweigerd zich op de rechtbank te vertonen. Het verhaal van de moeder van Delphine toont aan hoe Albert jarenlang wel een liefdevolle en aanwezige vader geweest is voor Delphine. Waarom de koning daarop terug gekomen is, is privé en daarmee zal hij met zichzelf in het reine moeten komen. Wat wel zeker is, is dat dit niets anders is dan het verstoten van een kind. In wat verschilt het verstoten van een levende dochter met een abortus, behalve dan dat de verstotene het bewust beleeft en nog voort leeft ook? En dat terwijl de monarchie haar voortbestaan op het spel gezet heeft om een wettelijke regeling rond abortus tegen te houden. Een pijnlijke , gênante toestand, die niet opgelost is met deze even pijnlijke uitspraak. Als dit een correcte toepassing is van de wet, maakt men de wet zelf belachelijk.

Volgens de wet is de vader, de echtgenoot van de moeder. Dat is een juridische fictie. Dat wil zeggen dat men weet dat dit in een aantal gevallen niet juist is, maar dat men dat desalniettemin als juist aanneemt. In deze noemt men deze fictie ‘bezit van staat’. Dat heeft men in de negentiende eeuw zo beslist om de maatschappelijke rust te bewaren. In een tijd dat de waarheid door de wetenschap niet te achterhalen viel, kon men niet anders dan het tegenbewijs verbieden, omdat dit nooit boven het niveau van kwalijke geruchten uit zo komen. We leven echter niet meer in de 19e eeuw en de wetenschap kan wel bewijzen of iemand al dan niet vader is. Dat heeft het Grondwettelijk Hof dan ook benadrukt. Er is wetenschappelijk bewezen dat Jacques Boël niét de verwekker is van Delphine. Jacques Boël is in deze evenveel slachtoffer als Delphine. Dat er een familiale en liefdevolle band bestaat tussen die twee is duidelijk. De man geeft een heel pijnlijk stuk van zijn intimiteit voor haar bloot. Dat doet men niet zomaar. Die man moet Delphine echt graag zien en haar respecteren. Het cynische is dat men dat nu juist gaat omdraaien en zeggen en deze band volstaat om hem ‘wettig’ te noemen en daardoor alle wetenschappelijk gegevens te negeren. Dat is van de wet een karikatuur maken. We zijn niet in de Verenigde Staten. Het creationisme is geen bewijs. De wet dient niet om de wetenschap te verbieden of te negeren. Terecht heeft het Grondwettelijk Hof geoordeeld dat de Grondwet vereist dat men de wet evolutief moet interpreteren en dat men wel rekening moet houden met de vaststellingen van de wetenschap. Het Hof heeft juist geoordeeld door het recht op identiteit en vaststelling van de afstamming boven de familiale banden te plaatsen. Jacques Boël heeft aangetoond dat het ene het andere niet uit sluit. Dat verdient respect. Een respect dat niet te lezen valt in het vonnis.

De koninklijke familie schiet hier schromelijk tekort in haar voorbeeldfunctie, en is dat nu niet juist het voornaamste dat overgebleven is van die koninklijke functie? Laat ons duidelijk zijn, deze familieruzie is een hypotheek op het voortbestaan van de monarchie. Albert hoeft niet als Creon Delphine levend te begraven.

De auteur is advocaat en grondwetspecialist verbonden aan de Universiteit Gent.

Foto: (c) Reporters