Labour onder Corbyn: kiezen tussen gratis breedband en joden

Nog steeds hoor je dat de aanstaande Britse verkiezingen een soort tweede brexitreferendum zijn. Dat klopt niet helemaal. Het mogen de verwikkelingen rond brexit zijn die deze vervroegde verkiezingen hebben aangezwengeld, en de slogan van de Conservatieven mag luiden Get Brexit Done, maar de campagne gaat vooral over andere zaken.

Vooral de conservatieven mijden het onderwerp: hun voorsprong in de peilingen is niet meer zo solide en brexit is een hete aardappel waar niemand zich aan wil branden. Mocht die voorsprong niet worden verzilverd, dan zou Labour kunnen proberen een regering te vormen met de in grootte derde partij in het Lagerhuis, de SNP, de Schotse nationalisten. Dat zou een grotere ramp zijn voor het land dan brexit.

Corbyn geklemd

Jeremy Corbyn lijkt geen mening te hebben over brexit, maar zit in feite klem tussen zijn partij — merendeels fel tegen, en de angst om Leave stemmers te verliezen. Partijleider Nicola Sturgeon van de SNP, eerste minister van Schotland en een rabiate nationalist, gaat vaak tekeer tegen brexit, maar zou lelijk op haar neus kijken als die werd afgeblazen.

Wat haar als enige echt interesseert is de onafhankelijkheid van Schotland, het referendum daarover van 2014 verloor ze nipt. De Schotten stemden ook tegen brexit, en nu lijkt het of Schotland door Engeland tegen zijn zin uit de EU wordt gesleurd. Naast de belofte van Sturgeon — hoe onrealistisch ook — om een onafhankelijk Schotland terug in de EU te brengen, lijkt dat een doorslaggevend argument om een tweede onafhankelijkheidsreferendum te winnen, maar zonder brexit lukt dat waarschijnlijk niet…

Alles bij het oude

Voor de Britten is brexit uiteindelijk veel minder belangrijk dan wat bijna iedereen ervan maakt, vooral aan deze kant van het water. Zoveel zal er niet veranderen ondanks alle bangmakerij, zeker niet voor de man in de straat. En al helemaal niet na de ‘zachte’ brexit die Boris Johnson met de EU is overeengekomen.

Er is een groep redelijk tot zeer welgestelde Britten — soms met tweede huizen op het vasteland — die zich er enorm over opwindt. Vooral omdat hun ponden minder waard zouden kunnen worden, maar ook omdat hun gemondialiseerde bestaan vertraging kan gaan oplopen aan de grenzen… Ze winden geen doekjes om wat ze vinden van het lagere volk, dat door verkeerd te stemmen zand in hun geoliede leventje dreigt te gooien.

Labours toekomst

Toch is de echte inzet van deze verkiezingen uiteindelijk niet brexit, maar de toekomst van Jeremy Corbyn en Labour.

Na Tony Blair hebben de leiders van Labour jammerlijk gefaald, maar het is Corbyn die de partij heeft weten te veranderen in een soort extremistisch gekkenhuis. Ik ben niet de enige die dat vindt, zie bijvoorbeeld deze krantenkop: ’Labour is a madhouse of extremist crackpots frothing with inexplicable hatred for Jews.’

Zowel de rechterhand van Corbyn – schaduwminister van financiën John McDonnell, als Corbyn’s directe adviseur Seamus Milne zijn Marxisten uit een zeer welgesteld milieu. Eerstgenoemde – ooit wegens financiële malversaties ontslagen door de gemeente Londen — wil erop los nationaliseren mocht hij onverhoopt op nummer 11 van Downing Street terecht komen. Hij heeft als enige parlementslid ooit in het Lagerhuis massamoordenaar Mao Tse-Tung geciteerd. Je kunt erom lachen, maar die enkele keer dat hij zijn masker laat vallen, zoals in dit interview van de BBC, kruipen de rillingen je over de rug bij het idee dat de man macht zou krijgen.

Mevrouw Enkelband en de kerstcadeaus

Schaduwminister van binnenlandse zaken Diane Abbott wordt intussen angstvallig uit de campagne weggehouden, waarschijnlijk omdat niemand haar serieus neemt. Ze grossiert in enormiteiten, heeft meermaals bewezen absoluut niet te kunnen rekenen, en meldt zich steevast ziek als er in het Lagerhuis over belangrijke maar controversiele onderwerpen moet worden gestemd. Zelfs de Independent, een Labour goed gezinde krant, schreef al in 2017 over haar: ‘If Jeremy Corbyn wants to be prime minister, he should get rid of Diane Abbott immediately.’

Wat Corbyn om zich heen heeft verzameld is een rariteitenkabinet. Zoals de zojuist veroordeelde MP mevrouw Onasanya, die hij liet opdraven om de doorslag te geven in een belangrijke stemming tegen Boris Johnson. Ze moest van justitie een enkelband dragen, alweer een primeur voor het Lagerhuis.

Voor de 70-jarige Corbyn zijn deze verkiezingen een laatste kans. De campagne begon niet voor niks met een onwaarschijnlijke hoeveelheid cadeaus voor onder de kerstboom: gratis breedband en tandarts voor iedereen, afschaffing van het collegegeld, een vierdaagse werkweek met behoud van loon, enzovoort. Afgelopen week kwam daar het planten van twee miljard bomen vóór 2040 bij. Het is geen hogere wiskunde dat je daarvoor een oppervlakte nodig hebt van meer dan twee keer Wales, en 20 jaar lang dag en nacht 183 bomen per minuut moet planten… As we speak  heeft Labour beloofd treinkaartjes één derde goedkoper te maken, en gratis voor jongeren.

Voor iedere pond die de Conservatieven uit willen geven, zal Labour er 30 uitgeven… Daarvoor zouden de rijken meer belasting moeten gaan betalen, en bedrijven uiteraard het meest. Maar met zo’n kerstpakket ontkomen zelfs de laagst betaalden niet aan hogere belastingen, dat is al gebleken.

Gezondheidszorg als inzet

Labour probeert de Britse nationale gezondheidszorg — de NHS — tot de voornaamste inzet van de verkiezingen te maken. Ze slaan eindeloos op de trom met doorzichtige leugens over hoe Boris Johnson van plan zou zijn deze NHS aan de satan te verkwanselen – president Trump, om de Amerikaanse farmaceutische industrie te spekken. Corbyn zwaaide op een speciale persconferentie met zogenaamd geheime documenten die dat bewezen. Die bleken helemaal niet zo geheim te zijn, het hele verhaal was onzin. Maar je kunt van journalisten nu eenmaal niet verwachten dat ze honderden pagina’s tekst meteen kunnen lezen, die ze ter plekke worden uitgereikt…

Het lijken stuiptrekkingen om de arbeidersklasse te verleiden toch Labour te stemmen, zoals vroeger. Het verkiezingsprogramma lijkt echter te mikken op een nieuwe doelgroep, de woke  intellectueel. Een belangrijk punt is bijvoorbeeld dat op scholen moet worden onderwezen hoe misdadig het koloniale verleden van Engeland wel niet is geweest. Engelse banken en bedrijven zouden schadevergoeding moeten betalen voor activiteiten in de slavenhandel, enzovoort.

De Palestijnse connectie

Corbyn is een enorme fan van zowel Palestijnse terroristische organisaties als Hezbollah en verschijnt regelmatig in het openbaar met kopstukken van deze gezelligheidsverenigingen. Zijn rechterhand McDonnell en hij waren ook goed bevriend met kopstukken van de IRA. Gerry Adams stuurde nog een openbare gelukswens voor de verkiezingen.

Dat de leider van Labour meer dan eens staat te schelden op het Engelse leger, wordt hem ook niet door iedereen in dank afgenomen. Hij noemde ze ‘lawless forces‘, toen militairen met geweld collega’s hadden bevrijd uit een politiecel in Basra, Irak.

Zijn dik betaalde optredens in praatprogramma’s van de Iraanse staatstelevisie vielen evenmin in goede aarde. Pas nog dook een fragment op waarin Corbyn zich voor die zender kwaad maakt op de BBC, omdat die het bestaansrecht van Israël niet ter discussie wil stellen.

Labour lijkt onder Corbyn een institutioneel antisemitische partij geworden. De partij ontving de afgelopen jaren honderden klachten over antisemitische uitlatingen van de eigen politici en partijleden, en blijkt daar vrijwel niets mee te hebben gedaan, al wordt anders beweerd. Administratieve medewerkers van Labours hoofdkantoor klapten uit de school in een geruchtmakende Panorama documentaire van de BBC.

De Outriders

Het partijbureau heeft virtuele knokploegen ingesteld, de zogeheten ‘Corbyn outriders‘, om negatieve publiciteit te bestrijden, meestal door de boodschappers aan te vallen. Als het om aantijgingen gaat van antisemitisme, wordt degene die ermee komt er vaak van beschuldigd geld van Israël te krijgen. Zelfs de eigen parlementsleden zijn niet veilig: over backbencher Jess Philips, die tegen de partijlijn in het bestaansrecht van Israël had verdedigd, werd meteen geschreven dat ze daar een miljoen voor had gekregen…

Waar deze ‘outriders’ ook op zijn betrapt, is het schermen met getuigenissen van nep-joden die Labour gaan stemmen. Recent kwam de partij bijvoorbeeld met een schijnbaar officiële brief, ondertekend door een aantal rabbijnen, om Corbyn te steunen. Research van twitteraars wees al snel uit dat die brief fake was. De vermelde rabbijnen wisten van niks of bestonden niet eens.

In het laatste jaar zijn de joodse Lagerhuisleden van Labour op één na vertrokken. Ze voelden zich niet meer veilig in de partij. Ruth Smeeth, de laatste die nog over is, mag na honderden doodsbedreigingen van partijleden voor de campagne alleen nog de deur uit met een panic-button.

Voordat iemand weer begint over de lange tenen van joden: hier en hier worden de grofste uitingen geregistreerd van jodenhaat vanuit Labour, door joodse journalisten en ex-Labourleden. Labour was immers ooit dé partij voor joden…

De islamitische aanslag afgelopen vrijdag op London Bridge wordt door bepaalde Labourleden ook al de joden in de schoenen geschoven…

Wie deze verkiezingen ook wint, de 300.000 joden in Engeland in ieder geval niet. Als het Labour wordt, zal een groot deel van hen vertrekken, en als Labour verliest, zullen ze daar ongetwijfeld de schuld van krijgen…