Men herinnert zich het angstaanjagende beeld dat vice-premier Onkelinx opriep voor het geval de N-VA het regeringsbeleid zou meebepalen: ‘le karcher social’! Daarmee was de toon gezet, en konden andere PS-opstukken niet minder bieden. Een sociaal bloedbad wacht ons, zei de een; een antisociale tsunami, rilde de ander.

Al die retoriek moest vooral dienen om de Franstalige kiezers ervan te overtuigen dat alleen de PS dat bloedbad zou kunnen vermijden. En omdat de PS-kopstukken hun kiezers blijkbaar niet van al te veel intelligentie verdenken, werd telkens uitdrukkelijk herhaald dat een stem voor de linkse PTB dus een weggegooide stem zou zijn.

De angst voor de linkse concurrentie zit er kennelijk diep in. En merkwaardig genoeg niet alleen bij de PS. Zelfs La Libre Belgique – ooit steun en toeverlaat van kerk, kroon en kapitaal – schaarde zich achter de radeloze PS-top en vouwde in een fel besproken edito dezelfde redenering nog wat breder uit: als de PS verzwakt uit deze verkiezingen komt gaat het land onpeilbaar onheil tegemoet. Mooi toch, hoe het ene conservatisme het andere ter hulp snelt.

Hoewel. Het mag ook niet te gek worden. Want toen Waals minister-president Demotte (die in ‘personele unie’ ook minister-president is van de Franse Gemeenschap – o pardon: van de Fédération Wallonie-Bruxelles, zoals ze nu officieel maar volkomen ongrondwettelijk heet) boudweg naar voren schoof dat de volgende Waalse minister-president opnieuw een PS’er moet zijn, trok dezelfde editorialist aan de alarmbel: als we niet uitkijken krijgen we die verdomde ‘état-PS’ terug waar we vroeger zo tegen tekeer gingen.

Dat bizarre gebrek aan logische consequentie kreeg in de Vlaamse kranten uiteraard geen aandacht. Daar heeft men het te druk met het opsporen en breed uitsmeren van de inconsequenties en onduidelijkheden van de dominante partij aan Vlaamse kant. Eigen volk eerst afschieten, jaja.

Foto: Raoul Hedebauw, PTB-GO. (c) Reporters