Marionetten

De tijd waarin La Libre Belgique en Le Soir nog door tienduizenden werden gelezen in Vlaanderen ligt al ver achter ons. En met de kennis van het Frans bij Vlamingen onder 50 is het maar droevig gesteld. Kortom: Nederlandstaligen en Franstaligen zijn in dit land steeds verder uit elkaar gegroeid, en een federale kieskring zal daar ocharme weinig aan veranderen.

Tot de toenemende vervreemding draagt niet alleen (uitgerekend in deze hyper-informante maatschappij!) het gebrek aan informatie bij, maar ook het soms flagrante verschil in stijl, en met name dan in het politieke discours. Franstaligen vinden Vlamingen fantasieloos, ouderwets en weinig verheven. Vlamingen verwijten de Franstaligen dat barokke redevoeringen en vrome wensen in werkelijkheid weinig bijdragen tot het oplossen van problemen.
Op die Belgische problemen is trouwens het grapje van Woody Allen over het huwelijk perfect van toepassing: een samengaan van twee mensen om het hoofd te bieden aan problemen die ze niet zouden hebben als ze niet waren samengegaan. Dat werd dezer dagen nog maar eens overtuigend geïllustreerd door kameraad Elio di Rupo, ontslagnemend eerste-minister.

Nu de kans steeds kleiner wordt dat hij zichzelf als premier zal opvolgen, wil hij wel ‘ns het verschil uit het oog verliezen tussen zijn functie als regeringsleider van een ‘regering van nationale eendracht’ (zoals tegennatuurlijke coalities van de drie traditionele politieke families vroeger werden genoemd) en zijn rol als boegbeeld van de Parti Socialiste. Dat gebeurde ook al in de weken voor en na de verkiezingen, maar nu iedereen uit vakantie terug is, wou di Rupo kennelijk nog ‘ns krachtig in herinnering brengen wat hij vindt van de Franstalige liberalen, die tot nader order nog deel uitmaken van zijn ontslagnemende regering. De op stapel staande conservatief-liberale regering zal dit land regelrecht naar de katastrofe leiden, weet hij. En dat zal nu ‘ns niet alleen de schuld zijn van de N-VA (waarvoor Franstaligen toch niet kunnen stemmen) maar van die laaghartige verraders van de MR. ‘Marionetten’ zijn het. Marionetten van de Vlaamse partijen! Comment ont-ils osé?!

Nu zijn Waalse socialisten nooit teruggeschrokken voor wat krasse beeldspraak: van wijlen André Renards ‘geen Vlaamse poten’ op Luikse grond, over Laurette Onkelinx’ recente paniek over de dreigende ‘Karchèr social’ tot de ‘marionetten’ van Di Rupo. Veel beledigender kan je moeilijk worden, als staatsdragende partij tegenover een andere, minstens even staatsdragende partij.

Want ‘marionetten’ dat zijn toch figuren in een poppenkast, die worden gemanipuleerd door anderen, die werkelijk de touwtjes in handen hebben. Met name waar het om regeringen gaat, heeft ‘marionetten’ een bijzonder kwalijke bijklank: het woord verwijst doorgaans naar bedenkelijke regimes, waarin de echte macht achter de schermen wordt uitgeoefend door duistere machten, die het met mensenrechten en democratie niet al te nauw nemen. Als ik MR-voorzitter Michel was zou ik klacht neerleggen.

Maar dat is een kwestie van Franstaligen onder elkaar. Gelukkig maar. Want stel je voor dat een Vlaamse partijleider op het idee zou komen de Nederlandstalige liberalen, sociaal- en christendemocraten in Brussel ‘marionetten’ te noemen omdat ze daar meespelen in een poppenkast waarvan de regie in handen is van PS, cdH en – jawel – FDF. Het kot zou te klein zijn, comme on dit en Flandre.

Illustratie: (c) Reporters