Lessen voor het volk

De burger denkt dat hij commentaar mag geven en desnoods ingrijpen in het politieke spel. Niets is minder waar. Voor de koppigaard, de ongelovige, hij zij zwart, geel, rood, blauw, groen, bruin, oranje of purper, drie tikken op de handen, palmen naar boven, met het taalzweepje.

1

Eenmaal de burger zijn stem heeft uitgebracht dient hij tot de volgende stemming te gehoorzamen. Wie zijn stem tussen twee stembeurten verheft, wordt door de politici beschouwd als een vijand van het volk. De burger die denkt dat hij rechten heeft, heeft het fout. Door het uitbrengen van zijn stem op zondag staat hij zijn stem af aan een politicus en een partij. Vanaf dat moment heeft de burger enkel plichten. Zijn belangrijkste plicht is het ophoesten van het bedrag om de politici en het regeringsspel te financieren.

Heel wat burgers accepteren dit klakkeloos. Gelijk hebben ze. Protest schaadt de welstand van zowel de rijken, halfrijken, kwartrijken, armen, stadszwervers en de toeristen. Morren is de politici porren de burger nog meer te pesten met nieuwe belastingen.

Extra: waarom moet men in ons dierbaar vaderland zijn stem op zondag uitbrengen? Een gewoonte die stamt uit de tijd dat de voorgangers van de CD&V de sterkste politieke formatie was. Om dat zo te houden werd de stemming gehouden op de dag dat het volk verplicht was ter kerke te gaan om te knielen, mea culpa te slaan en in groep Credo in unum Deum te roepen. Het is niet toevallig dat net voor dat groepsgebeuren de pastoor de preekstoel beklom om de kerkgangers de levieten te lezen en aan te porren meteen naar de misviering voor de Katholieke partij te kiezen. Deed men dat niet, had men alvast een citytrip naar het vagevuur, de banlieu van de hemel, gewonnen. Zo beloofde de prediker vanop zijn kansel, met de gebalde vuist en niet de middenvinger maar de wijsvinger hoog in de lucht. Bingo voor de partij en winst voor de kassa ervan.

2

Op een paar uitzonderingen na, die geen bal te zeggen hebben, beloven politici, hard op tafel te staan om hun beloftes in wetten en daden om te zetten. Desnoods op het gezicht te slaan van de tegenstander, al behoort die tot de eigen partij. Wat gebeurde er, sinds de oprichting van de Belgische staat? Geen slag werd er geslagen, niet op een tafel of op een gezicht. In openbare zittingen in de kamer werd er hard geschreeuwd, gedreigd en verwenst, maar eenmaal de wandelgangen betreden klopten vriend en vijand elkaar op de schouder, zeiden dat het mooi gezegd was op de toon van een kabbelende beek, dronken samen een koffie in de lounge en probeerden elkaar de loef af te steken met flauwe grappen over de goedgelovigheid van de burger. Kwamen er mettertijd vragen van de media hoe het zat met de beloftes en de dreigementen, schoven ze de bal door. Naar het Witte Huis, het Rode Plein, de Zwarte Kaaba, de Roodbruine Klaagmuur, het Gele Dak, de protestbewegingen en de ambtenaren van de EU, UNESCO, NATO, UNO en de eigen instellingen, hun onderafdelingen en de lobbybedrijven.

Extra: De politiek van gemeenten, provincies, gewesten, landen, verenigde staten van de continenten is een kostelijk en voor 90% waardeloos spel. De werkelijke politieke macht en kracht is in handen van een minirijk dat zich bescheiden en arm opstelt maar schatrijk is en met zijn shows de grootste mond heeft: het Vaticaan. Door de invloed van dat circusbedrijf was, is de echte hoofdstad van de wereld. Heeft het Witte Huis last met het Rode Plein wordt de hulp ingeroepen van de paus en zijn hofhouding. Vroeg of laat gaat elke politicus die wat te klagen heeft naar Rome en klopt aan de deur van het Vaticaan. Nauwelijks een week geleden was dat Poetin. Maar zelfs de dalai lama, generalissimos, koningen, keizers, geloofsdespoten gaan naar de paus als ze zich in de haren krabben. Met zijn militair uniform liep Fidel Castro rond, sliep hij, zwom hij en neukte hij. Toen de USSR geen geld meer had om Cuba te voeden, trok hij naar de paus. Hij was welkom op één voorwaarde: in burgerpak. Wat hij deed. Kortom, diplomatie staat boven alle goden en gezindten en is de draaischijf van de politiek, de grote en de kleine.

3

Dat de burger belastingen betaalt is zo normaal als dat hij zijn behoeften doet. Hij moet pissen en kakken, denkt de politicus, waarom dan niet schuiven en dokken? En iedereen is gelijk voor de wet, al zijn uitzonderingen toegestaan. Het woord ‘uitzondering’ bestaat nu eenmaal, het praktiseren dus niet meer dan logisch. Met als gevolg dat de arme en de rijke gespaard wordt en de middenklasse de volle laag krijgt. Die stand is ook in de meerderheid. Een zwijgende bovendien en daarom het makkelijkst te pluimen. Voor de goede orde: de politicus vindt dat hij niet tot de middenstand behoort. Hij staat boven en buiten elke stand. Sneuvelt er eens een politicus, dan is het omdat the honourable men, zoals Shakespeare politici noemde, met een pas geslepen dolk rondlopen. Dat zij zich ‘achtenswaardig’ vinden, is voor een niet onaanzienlijk deel te wijten aan het feit dat zij advocaten zijn. Die denken dat zij door hun die status onaantastbaar zijn. Vanuit die positie de burgers beschouwen als misdadigers. Die voor hun misdaad moeten boeten. En boeten is betalen.

Extra: naar eigen wijsheid en ervaring in te vullen; daarvoor is er de rubriek ‘Reacties’. Laat maar komen.