Leve politiek!

Indien u binnenkort op een rustige namiddag door een Vlaamse winkelstraat langs een boekhandel slentert, wees dan gewaarschuwd: Kristof Calvo heeft een nieuw politiek pamflet uitgegeven. Of beter, een mediagenieke politicoloog schreef nog maar eens zijn belgicistisch-linksliberale politieke visie neer. Calvo mocht wel de titel verzinnen. Zijn eerste keuze was Het Groene Boekje, maar dat was al bezet. Jammer, want het weerspiegelde perfect de inhoud van zijn gedachtegoed: een combinatie van ecologie, cultuurmarxisme en gratis geld. Daarna kwam hij opdraven met Mijn politieke Ramadan is voorbij. Maar dat vond Almaci dan weer culturele toe-eigening. Daarenboven vond de uitgever de combinatie van islam en woordspelingen een beetje zoals het vermengen van kiezelgoer en nitroglycerine: dat wil wel eens ontploffen. Het werd dan maar Leve Politiek. Zelfs bij de Open Vld zijn ze creatiever met verkiezingingslogans naar’t schijnt.

F*ck  

Het voordeel van deze titel is wel dat mijn browser deze keer niet zal blokkeren vanwege de kinderbeveiliging, zoals bij ‘zijn’ vorig boek F*ck de zijlijn. Probeer dat dan maar eens te downloaden: niet toegelaten voor kinderen onder de achttien jaar, vriend! Vreemd, want was dat niet juist dé doelgroep van Groen? Wie verzint er nu in godsnaam ook zo een titel? Een hippe millenial? Iemand zonder surfende kinderen? Een mislukte voetballer? Calvo is het alle drie. Toeval bestaat niet! Op het veld bij KV Mechelen was zijn koosnaampje trouwens Crema Catalana, omwille van zijn bibberende knieën en slappe passen. Zelfs toen hij bij FC Blaasveld speelde, ik verzin het niet, zat hij meer op de bank dan op het veld. Hij lijdt daardoor aan het bankzitterssyndroom, een variant van de pathologie uit Stockholm. Daarbij vereenzelvigen de spelers zich zodanig met de bank, dat ze de neiging krijgen om voortdurend de trainer na te apen. Vervelend!  

Het boek F*ck de zijlijn was toen voor de Vlaamse politiek trouwens even relevant als Kris Peeters vandaag voor de Antwerpse: niet. Nochtans studeerde Calvo politieke communicatie. ‘Wat is dat nu weer?’, denkt u nu. Volgens mijn vader is dat een diploma waarmee men, eens afgestudeerd, drie beroepskeuzes heeft: politiek orakel spelen in de vaderlandse media, de rekken vullen bij de Lidl, of met een beetje geluk, poltiek benoemd geraken. Calvo had geluk. Hij viel met zijn beide pata negra’s in de manteca, want Bruno De Lille zocht in 2009, als toenmalig Brussels staatssecretaris voor autoloze zondagen, nog personeel voor zijn kabinet. Hij had toen ‘nog maar’ 36 medewerkers. Theo Francken loste de grootste na-oorlogse migratiecrisis op met de helft minder. Maar dat telt niet. Want volgens Bruno De Lille behoort Francken tot ‘een bende zwarte racisten‘. En die moeten zwijgen. Schweigen! De Lille was die dag trouwens goedgezind, want in slechte dagen durft hij wel eens polariseren.

En Vlaanderen?

Terug naar het nieuwe boek van Calvo. In Leve Politiek staan naar eigen zeggen ‘honderd concrete voorstellen voor een béter België en Europa’. ‘En Vlaanderen?’, vraagt u zich af? Dat moet volgens de groene fractieleider worden afgeschaft. Net zoals Catalunya trouwens. Calvo en Rajoy: één strijd. Les extrêmes se touchent, n’est-ce pas? Gelukkig voor de familie Calvo y Castañer wordt het boek niet vertaald in het Catalaans, of ze konden hun jaarlijkse citytrip naar de Ramblas voortaan op hun vientre schrijven.

‘Herfederalisering’ is tegenwoordig hip in progressieve kringen. Vooruitgang door mislukte unitaire recepten uit het verleden terug te proberen, terwijl conservatieven intussen pleiten  om nieuwe confederale paden te betreden. Wie kan er nog volgen? Nog volgens Calvo combineert “de groene ideologie het beste van het liberalisme met het beste van het socialisme, en voegt het daaraan een derde dimensie toe”. Hogere erfenisrechten bijvoorbeeld, voor wanneer uw geliefde ouders of familieleden naar een andere dimensie verhuizen.

‘Tijd voor progressieve onbescheidenheid’, liet hij zich enkele dagen geleden in De Tijd ontvallen. Ik verslikte me bijna in mijn tortilla españolatoen ik het las. ‘Niet migratie is het probleem maar de ongelijkheid.’ De paella vloog ook alle richtingen uit. ‘Waar zat die groene roeptoeter de voorbije jaren? Die denkt zeker dat Mechelen de hele wereld is? Dossierkennis is toch ook niet zijn sterkste punt. België is niet alleen het meest herverdelende land ter wereld maar het heeft ook de laagste inkomensongelijkheid!’, fulmineerde ik tegen mijn Siciliaanse eega. Ze haalde haar schouders op en zei. ‘Geen televisie én geen GSM’s tijdens het eten, schatje. En kuis die paella nu maar op.’ Iedereen is hier gelijk voor de wet ten huize Roose-Evola, ongeacht het inkomen.

Later las ik op Twitter dat hij weer eens met volle gas te keer was gegaan tegen de Nieuw-Vlaamse Alliantie. Figuurlijk wel te verstaan, want de Groene Roerganger heeft nog steeds geen rijbewijs. Zijn politieke agenda loopt naar ’t schijnt synchroon met die van zijn moeder. Zal Groen in de volgende regering stappen? Alleen wanneer de ministerraden niet op vrijdagochtend doorgaan. Want dan heeft Mama Calvo theekransje met de vriendinnen. De invoering van het basisinkomen of een vermogensbelasting kan daarvoor gerust nog een verkiezing of twee wachten, indien nodig.

De ongezonde N-VA-fixatie van Calvo neemt de laatste tijd bedenkelijke proporties aan. Niets jaagt de Mechelse feestpraeses meer op stang dan wanneer men in zijn aanwezigheid het letterwoord ‘N-VA’ uitspreekt. Of erger: ‘Bart De Wever’. Zelfs een boycot van de Mechelse feesten door de uitgebuite vrijwilligers deert hem minder. Fair trade? In Bangladesh, ja! Niet in Mechelen. N-VA’ers zijn volgens Calvo cryptofascisten. Een Vlaams Belang Light! Ze flirten met racisme! Nu kan men Bart De Wever van veel beschuldigen maar niet van flirten. Zijn afkeer voor de Vlaams-nationalisten is zelfs zo erg dat indien Calvo zou moeten kiezen tussen het afschaffen van kernenergie of de N-VA, hij geen seconde zou twijfelen: de N-VA! 

De baseline van zijn nieuwe boek is dan ook: ‘Minder politici en meer politiek’. Mooi, misschien kan Kristof Calvo alvast zichzelf afschaffen. Of de kiezer bij de volgende stembusgang.

Leve politiek? Leve democratie!