Lezing Theo Francken UGent: Waarover men niet spreekt

Staatssecretaris voor asiel en migratie Theo Francken is een charismatische spreker. Zijn lezing aan de UGent was de zoveelste op rij en dat merk je. Het af en toe overslaan van zijn stem, de blik in zijn ogen en de gedreven manier waarop hij spreekt stralen authenticiteit uit. Hij meent wat hij zegt en komt rustig en degelijk over. Hij ziet eruit als een grote beer die het goed meent en die je best kunt knuffelen, maar maak hem niet kwaad, want met hem valt niet te sollen – dat ondervonden ook de als antifascisten vermomde fascisten die ondanks de duidelijk gemaakte afspraken en herhaalde vriendelijke verzoeken, Francken een aantal keer onderbraken met een of ander gedicht dat niemand kon verstaan, laat staan begrijpen. De talrijk opgekomen studenten van NSV en KVHV waren opvallend tolerant voor de linkse lieden die Francken telkens onderbraken. Francken zelf trouwens ook, tot hij er na de zoveelste keer genoeg van had en die narcistische Gutmenschen terecht een bolwassing gaf. Een daverend applaus volgde.

Ruwe bolster met blanke pit

Een ruwe bolster met een blanke pit: Theo Francken creëerde bewust dat imago en cultiveert het. Die toon werd ook meteen gezet door de inleidende student van KVHV: Franckens beleid is zacht voor de zwakkeren, en hard voor… ja, voor wie eigenlijk precies? (Daarover verderop meer.) Francken ondersteunde zijn lezing met een beperkt aantal slides met daarop onder meer: een aantal globale vluchtelingencijfers en de geografische situering, foto’s van Erdogan (inzake de door Francken verdedigde Turkije-deal), het aantal plaatsen in gesloten centra, het aantal teruggestuurde criminele vreemdelingen en de Marokkaans-Nederlandse haatprediker El Alami Amaouch (Alami abu Hamza) en Fouad Belkacem (Abu Imran, Sharia4Belgium).

Waarover men niet spreekt

Dat Francken sluw is en goed heeft nagedacht over zijn lezing, valt af te leiden uit de opbouw en uit wat hij precies zegt, maar vooral uit wat hij níet zegt: ‘waarover men niet spreekt’. Af en toe maakt Francken subtiele verwijzingen naar ophef over zijn tweets of uitspraken, en klopt hij zich op de borst inzake enkele ‘verstrengingen’ die hij heeft doorgevoerd. Een grapje waarin hij de PS of andere linkse hysterici belachelijk maakt, is nooit ver weg. Franckens strategie is wat dat betreft even doorzichtig als gemakkelijk te doorprikken: hij maakt de linkse, soms leugenachtige en vaak disproportionele kritiek op zijn zogenaamde ‘verstrengingen’ belachelijk, en wil op die manier zichzelf als de redelijkheid zelve positioneren. Hij schiet daardoor echter in zijn eigen voet, omdat hij daartoe telkens moet onderbouwen waarom de linkerzijde overreageert en soms de waarheid geweld aandoet, en zijn ‘verstrenging’ er dus eigenlijk nauwelijks een is.

Significante verstrenging?

Een voorbeeld: het kunnen uitzetten van zware criminelen of jihadisten die niet de Belgische nationaliteit hebben en hier zijn geboren of voor hun 12 jaar naar hier zijn gekomen. Francken lacht in dat verband met de politiek correcte critici, met name met hen die de term ‘deportatiewet’ in de mond nemen en PS-hysterica Onkelinx, en doet dat door te benadrukken dat het eigenlijk louter gaat om de terugdraaiing van de waanzinnige versoepeling die gold sinds 2005. Tot 2005 ging het dus precies zoals het nu opnieuw gaat. Is dat, zeker in het licht van de toegenomen en aanhoudende terreurdreiging en de influx van een massa asielzoekers van de laatste jaren, een significante verstrenging? Het lage aantal vreemdelingen dat door deze wetswijziging weer wél kan worden uitgezet (een 70-tal), zegt genoeg: het is een druppel op een hete plaat, en de amendementen van het Vlaams Belang om tot een échte verstrenging te komen, werden weggestemd.

Franckens Nederlandse tegenhanger Dijkhoff (VVD)

Opvallend is ook dat Francken graag benadrukt, ook op Twitter doet hij dat af en toe, dat hij een goede band heeft en ook opkijkt naar zijn tegenhanger in Nederland, Klaas Dijkhoff (VVD). Het is duidelijk dat de twee een klik hebben. De overeenkomsten zijn ook niet min: ook Dijkhoff is best een coole kerel die goed weet hoe hij zijn zaakjes moet verkopen. Wanneer het echter gaat om de Grote Feiten en de Cijfers, de zaken die er echt toe doen, faalt Dijkhoff en ondergaat hij dezelfde soort kritiek van onze Nederlandse tegenhanger, de PVV, als Francken van mijn partij, Vlaams Belang. Zo stelde PVV-Kamerlid en specialist ter zake Sietse Fritsma recent nog dat staatssecretaris Dijkhoff ‘Russische roulette’ speelt met afgewezen asielzoekers, omdat er in 2016 liefst 8.000 zonder begeleiding zijn ‘losgelaten op de samenleving’.

Tot 200.000 illegalen in België

Na de jihad-aanslag in de zomer van 2016 op twee agentes in Charleroi door de Algerijnse moslim Khaled Babouri die jarenlang illegaal in België kon verblijven, stelde Theo Francken: ‘Ik weet goed genoeg dat er nog altijd tienduizenden illegalen rondlopen in België.’ Die agentes zijn door die illegale Algerijnse moslim, in een poging hen met een machete te onthoofden, voor het leven verminkt. Dat Algerije en andere landen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika niet echt meewerken om illegalen terug te nemen en zeker niet zitten te wachten op jihadisten en ander tuig, het zal wel. Dat een staatssecretaris voor asiel en migratie, die toegeeft dat er hier tienduizenden illegalen rondlopen (volgens Binnenlandse Zaken mogelijk zelfs tot 200.000!), niet ijvert voor een permanente actieve opsporing en opsluiting met het oog op terugkeer – ook al vindt de effectieve terugkeer misschien pas over enkele jaren plaats – kan er bij mij niet in. Dat Francken bovendien onze grenzen niet controleert om de aangroei van illegalen een halt toe te roepen of alleszins significant in te dijken (niets is waterdicht), vind ik, zeker met het gevaar dat illegale radicaliserende of geradicaliseerde moslims vormen, wraakroepend.

Peanuts

In het licht van dat enorme aantal illegalen (vele tienduizenden, mogelijk 200.000) en de stroom die niet wordt ingedijkt, alsook het aantal (illegale) gedetineerde vreemdelingen (4000 à 5000), zijn zowel de zogenaamde ‘special flights’ (terugkeervluchten) waar Francken regelmatig mee uitpakt als de recente aankondiging van een verhoging van het aantal plaatsen in gesloten centra voor illegalen (van 600 naar 1066), peanuts. Francken beseft dit ook, want de ‘special flight’-cijfers die hij propageert zijn vooral het aantal vluchten (die vooral gevuld zijn met criminelen die niet eens uit een Belgische gevangenis komen), alsook het totale aantal jaren gevangenisstraf (‘41 jaar aan gevangenisstraffen’ klinkt veel meer dan ‘2 criminelen’). Wat de gesloten centra betreft vergelijkt Francken altijd met het verleden, terwijl hij onvermeld laat hoeveel plekken in gesloten centra eigenlijk nodig zijn. Het is echter niet alleen too little – de lat moet véél hoger – maar ook too late. De slachtoffers van illegaliteit en criminaliteit van vreemdelingen zijn immers reeds gemaakt en kunnen voor het leven getekend zijn. En elke illegale gevangene kost onze samenleving handenvol geld: in totaal 155 miljoen euro in 2015. Toch bestaat het gros van de propaganda van Francken vooral uit het voortdurend hameren op deze twee puntjes. Hij heeft daar allicht ook hard voor moeten werken, maar dat betekent geenszins dat het effect ervan in de samenleving ook navenant laat staan voldoende is. Francken wordt niet moe de slagzin ‘De N-VA regulariseert geen criminelen, wij repatriëren ze’ te herhalen, maar de essentie is dat de N-VA-regering, door Schengen niet op te zeggen en geen asielstop in te voeren, op de eerste plaats criminelen importeert en dus slachtoffers maakt, van aanrandingen, berovingen, winkeldiefstallen en overvallen in onze steden tot brutale homejackings in de grensstreek.

Turkije-deal en haatimam

Verder focust(e) Francken ook op: de succesvolle weigering van visa voor een Syrisch gezin en Turkse imams voor niet-erkende moskeeën; het uitzetten (naar Nederland) van een Marokkaans-Nederlandse haatimam (El Alami Amaouch, beter bekend als Alami Abu Hamza); het zich inzetten voor verdragen om de terugkeer van criminele vreemdelingen naar bepaalde landen mogelijk te maken; en de Turkije-deal, waarvan Francken vindt dat het een financieel goede deal is (België betaalt voor de periode 2016-2017 72 miljoen euro aan Turkije). Maar hoogleraar migratierecht Thomas Spijkerboer stelt dat de Turkije-deal geen enkel effect heeft (en ons dus alleen maar geld kost): met cijfers van de VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR laat Spijkerboer zien dat de daling al was begonnen ruim voordat de deal werd gesloten. Bovendien zijn er sinds de deal meer dan een jaar geleden slechts een 1000-tal asielzoekers teruggestuurd van Griekenland naar Turkije. De Marokkaans-Nederlandse haatimam El Alami Amaouch zou zich nu in Marokko bevinden en mag in beginsel 10 jaar België niet binnen, maar hoeveel haatimams en geweldsverheerlijkende islampredikers bevinden er zich op onze bodem, of reizen vanuit andere Schengenlanden én daarbuiten naar België? Het Vlaams Belang laat bij herhaling zien dat behoudens nu en dan een uitzondering, er structureel islamitische haat kan worden gepredikt en (jihad)geweld kan worden verheerlijkt. Het moet gezegd dat ook Franckens partijgenoten, met name minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon die de tot geweld oproepende Koran verdedigt, en Vlaams minister Liesbeth Homans die Koranscholen prima vindt en zegt dat de Koran letterlijk moet worden geïnterpreteerd, hun bijdrage leveren aan radicalisering, jihad-terreur en aan de islamisering van onze cultuur.

Valse perceptie

Maar de peanuts van Francken vallen des te meer op, niet alleen doordat Francken ze tweet en blijft tweeten, ze blijft herhalen op zijn blog en er ook overvloedig media-aandacht mee krijgt, maar ook omdat de linkerzijde (en soms ook de regeringspartners Open VLD en CD&V) er regelmatig als door een wesp gestoken op reageren. De valse perceptie dat Francken toch wel bijzonder streng te werk gaat, wordt eveneens in stand gehouden door de relletjes rond bepaalde van zijn stoere uitspraken, die echter totaal niet stroken met zijn gulle opvang van asielzoekers en bijvoorbeeld het feit dat ook de Belgische marine gewoon meehelpt met het naar Europa brengen van bootmigranten. De Belgische regering houdt met andere woorden mee de migrantenstroom en het verdrinken van bootmigranten in stand. Het spelen van veerdienst voor illegalen door N-VA-minister Vandeput kostte de belastingbetaler tot hiertoe 16,5 miljoen euro. Dat tegelijkertijd de politie steeds opnieuw aan de alarmbel trekt omdat ze structureel te weinig middelen heeft, en Syrië-jihadisten en radicaliserenden verre van voldoende kunnen worden opgevolgd, maakt dit zo mogelijk nóg wansmakelijker.

Dweilen met de kraan open

Waarover Francken niet spreekt, niet in zijn lezing en niet op sociale media, is zoals gezegd het grotere, globale plaatje met cijfers die de totale instroom en de kosten daarvan blootleggen. Wat voor een strikt asiel- en migratiebeleid mogelijk zou kúnnen zijn, blijft structureel onderbelicht. De disproportionele focus op de stoere woorden en enkele futiele succesjes, belemmeren het zicht op de essentie, namelijk dat Francken net zoals al zijn voorgangers dweilt met de kraan open en de instroom niet bepaalt en stuurt, maar slechts beheert – zoals een magazijnier die hetgeen bij hem binnenkomt slechts registreert, ordent en rangschikt (en ervoor betaalt). Dat is ook logisch, want zolang de Belgische regering zich niet net zoals landen als Hongarije, Tsjechië en Polen verzet tegen de dictaten van de Europese Unie inzake migratie, asielopvang, spreidingsplannen, quota voor vluchtelingen enzovoort, is een broodnodige structurele omslag onmogelijk. Terwijl ik dit schrijf blijkt overigens dat de EU erin is geslaagd om van de 100 miljoen euro die ze stak in een Italiaans vluchtelingenkamp, 32 miljoen te laten verduisteren door de maffia. Terzijde: tegen een club die op die manier jaar na jaar omgaat met belastingcenten dient men zich fel te verzetten dan wel voorbereidingen te treffen om eruit te stappen, want zeker sinds de Brexit wordt de EU steeds meer een club van losers.

Slaafs aan het handje van de EU

Francken doet helaas zelfs het tegendeel: slaafs loopt hij aan het handje van de EU, en hij eist zelfs dat Oost-Europese landen het door de EU opgelegde aantal vluchtelingen slikken. Ook stelt hij Schengen (de open landsgrenzen) op geen enkel moment in vraag en blijft hij jammeren over de buitengrenzen, ook al heeft de EU reeds jarenlang en overvloedig bewezen totaal onbekwaam (en onwillig) te zijn in het stoppen van de eindeloze stroom van mensen vanuit het Midden-Oosten en vandaag vooral vanuit Afrika (via de Libië-route). Ook via die route kan en zal een significant deel migranten gewoon naar West- en Noord-Europa komen. Uit uitspraken en documenten van de EU blijkt voortdurend dat méér (legale) immigratie altijd het doel blijft. De influx in België gaat met andere woorden gewoon door, momenteel à rato van tussen de 1000 en 2000 asielzoekers per maand (dat zijn slechts de asielaanvragen, dus exclusief illegalen). Vorig jaar erkende Francken een recordaantal asielzoekers en kostte alleen al de opvang van tienduizenden asielzoekers in België 1,3 miljard euro. De gezinshereniging die nu op volle toeren is beginnen te draaien, verveelvoudigt vandaag de hier toegekomen en toekomende aantallen, alsook de kosten voor de belastingbetaler.

Kosten

Wie denkt dat later die kosten dubbel en dik worden terugverdiend, dwaalt. In november 2016 trok denktank Itinera nog aan de alarmbel: ‘Midden juli verbleven 5.660 asielzoekers in een opvangcentrum van Fedasil. Van hen was 54 procent lang genoeg in ons land om te mogen werken. Van die groep hadden slechts 111 mensen reeds gewerkt. Amper 3,5 procent heeft dus deelgenomen aan de arbeidsmarkt.’ Het aantal analfabeten en niet- of laaggeschoolden is dermate groot dat na de enorme kostprijs voor de opvang, de kostprijs voor onze sociale zekerheid de pan uit swingt. In 2016 ontvingen 27.168 buitenlanders van buiten de EU werkloosheidsvergoedingen om in hun levensonderhoud te voorzien. Samen met de werkloosheidsuitkeringen voor 46.562 EU-vreemdelingen kostte dit de belastingbetaler in totaal meer dan 800 miljoen euro. Op één jaar tijd. Wie overigens voorstander is van arbeidsmigratie met als argument vergrijzing, dwaalt, en zou er goed aan doen om de Nederlandse demograaf Joop Hartog ter harte te nemen: we hebben niet méér mensen nodig, integendeel.

Windowdressing

Ondertussen maakt Vlaams minister Sven Gatz bekend dat hij van ons belastinggeld 800.000 euro extra geeft aan 10 ‘etnisch-culturele organisaties in het sociaal-cultureel werk’, om ‘in te spelen op de groeiende diversiteit in de samenleving door de stijging van het aantal inwoners van diverse etnisch-culturele achtergrond’. In Antwerpen is het aantal anderstalige nieuwkomers in scholen zo hoog dat er extra geld moet worden uitgetrokken: de stad trekt nu 2,5 miljoen euro uit om extra plaatsen te creëren. Zijn er niet genoeg andere zaken waar dringend geld voor nodig is, met name in ons onderwijs? En kunnen leraren dit nog aan? En wat met het onderwijsniveau? Dat vreemdelingen in Antwerpen voortaan bij de verlenging, vervanging of vernieuwing van hun verblijfskaart een retributie van 50 euro moeten betalen, is groot nieuws, maar peanuts. Hetzelfde geldt voor het laten opdraaien voor de botscans van asielzoekers die liegen over hun leeftijd: het is een druppel op een hete plaat en raakt niet aan de kern. Het is windowdressing.

Massa-immigratieland: België onder Michel/De Wever = België onder Di Rupo

De Nederlandse wiskundige en antropoloog Dr. Jan van de Beek berekende dat ‘de verzorgingsstaat door de massa-immigratie onhoudbaar wordt’. Hij stelt: ‘Politiek correcte mensen gaan voorbij aan het feit dat een euro maar één keer uitgegeven kan worden.’ Toch vroeg Francken recent nog 180 miljoen euro extra voor de opvang van asielzoekers, terwijl de terugkeer van asielzoekers nog altijd een lachertje blijkt en de cijfers zelfs lager liggen dan die onder de regering Di Rupo: nog altijd komen duizenden asielzoekers in de illegaliteit terecht. Tegelijkertijd worden nog altijd heel wat illegalen geregulariseerd – ook op dat punt is er geen trendbreuk met de regering Di Rupo. België is onder Michel/De Wever nog altijd exact hetzelfde massa-immigratieland: het aantal immigranten was in 2015 124.557, terwijl dat onder Di Rupo jaarlijks gemiddeld 122.139 was. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat dat in 2016 en 2017 significant is veranderd. Want ook het aantal nieuwe Belgen is onder de regering Michel/De Wever hoger dan onder de regering Di Rupo (jaarlijks gemiddelde in de periode 2012-2014, Di Rupo: 30.788; jaarlijks gemiddelde in de periode 2015-2016, Michel/De Wever: 33.849).

Kostprijs blijft oplopen

U begrijpt dat Francken niets van dit alles vertelt in zijn lezing. Hij klopt zichzelf stoer op de borst inzake meer uitgezette criminelen en een aantal tegengehouden imams, maar laat ondertussen net zoals al zijn voorgangers de asiel- en immigratiekraan wijd openstaan en de kostprijs, zowel sociaaleconomisch als cultureel, voortdurend oplopen. Asielcentra in West-Europa zijn vaak broeihaarden van clan- en shariadenken met vrouwenonderdrukking, homohaat en intimidatie en bedreiging van niet-moslims. Francken gaat prat op de terreurscreening van asielzoekers, maar men moet geen jihadist of jihad-verheerlijker zijn om islamitische denkbeelden over vrouwen, homo’s en niet-moslims te koesteren en vroeg of laat in de praktijk te brengen. Een jonge Afghaanse asielzoeker, die nota bene net Franckens cursus ‘Omgaan met vrouwen’ had gevolgd, verkrachtte een jonge medewerkster in de kelder van een asielcentrum.

Cursus ‘Omgaan met vrouwen’

Toen tijdens de vragenronde een student Francken erop attendeerde dat het overgrote deel van de Afghanen die hij binnenlaat sharia-achtige denkbeelden en wellicht -intenties heeft, herhaalde Francken zijn geloof in zijn cursusje ‘Omgaan met vrouwen’ (de totalitaire sharia gaat overigens ook niet alleen over vrouwen, maar over iedereen). Een beleidsmaker die gelooft dat je eeuwenoude en door de heilige islamitische bronnen gepropageerde denkbeelden en de mentaliteit die daaruit voortkomt kunt veranderen met een cursusje, is hopeloos naïef, islamiseert onze samenleving en is een bedreiging voor onze vrije cultuur. Of zoals deze ervaringsdeskundige lerares weet: ‘As soon as they [de asielzoekers die een cursus volgen] get their residency, they say goodbye to what they were taught.’ Die Oost-Europese landen weten wel waarom ze geen asielzoekers meer willen, en vooral weten ze – vaak ook als gevolg van hun geschiedenis onder communistische en islamitische heerschappij – waarom ze geen islamitische asielzoekers willen. Zij wél. Francken daarentegen creëert vandaag de Molenbeken van morgen.

‘Islamisering!’

In het licht daarvan is de sneer die Francken aan het begin van zijn lezing gaf richting Vlaams Belang, met zijn ‘schreeuwerige folders met daarop ‘islamisering!’’, typerend. De linkse lieden die er waren om Franckens lezing te onderbreken, moesten zich op dat moment inhouden om niet voor hem te applaudisseren. Zolang het VB bestaat, wordt al dan niet spottend gezegd dat het VB overdrijft, ook vandaag door iemand als Francken. Maar ik heb nog nooit een serieus antwoord gekregen op de vraag of, mocht het beleid dat mijn partij bepleit pakweg vanaf 1990 zijn uitgevoerd, onze samenleving zo zou zijn getroffen door radicalisering, jihad-terreur, sociaaleconomisch verval, interetnische en interculturele spanningen zoals inzake pakweg Erdogan, vreemdelingencriminaliteit, islamisering enzovoort.

Conclusie

Conclusie: Franckens beleid is er een van voortdurend dweilen met de kraan open, waarbij hij slechts zijn dweiltje ietsje intenser heen en weer beweegt dan zijn voorgangers, en vervolgens veel meer dan zijn voorgangers energie steekt in het naar buiten brengen van grote(ske) statements. Communicatief gezien is hij sterk, maar het riedeltje dat het met de PS allemaal nog veel erger zou zijn, is afgezaagd en bovendien een zwaktebod. Wie écht ambitie heeft, kijkt niet naar de waanzinnige PS of naar het verleden, maar naar de toekomst en naar landen, staatshoofden, regeringen die radicaal kiezen voor het eigen volk en de eigen cultuur, zoals Viktor Orbán in Hongarije.

België is een kraakpand

Een huis zonder gesloten voordeur die slechts bij uitzondering kortstondig en alleen door de eigenaar kan worden geopend, is geen huis maar een kraakpand. België is al decennia, en ook vandaag nog, veel meer een kraakpand dan een veilige thuis. Hypermoderne technologie om onze grenzen te controleren zal ons niet alleen veel leed besparen, het is broodnodig om onze vrije en welvarende cultuur te behouden. Niemand maakt mij wijs dat een hoogtechnologische samenleving die harttransplantaties kan uitvoeren en steeds meer van het heelal ontdekt, landsgrenzen niet op een efficiënte en effectieve manier kan bewaken en de demografische samenstelling van de bevolking – wat existentieel is en álles overstijgt – niet kan regelen. Ondertussen zorgt N-VA-minister Ben Weyts er wel voor dat er tegen 2018 trajectcontrole zal zijn op zo goed als alle snelwegen in Vlaanderen. Het is België ten voeten uit: voor iemand die iets te snel rijdt (of foutparkeert) is de pakkans veel hoger dan voor criminelen, jihadisten en illegalen.

Dr. Jan van de Beek

Bovenal moet staatssecretaris Francken, en bij uitbreiding de hele Belgische regering, onmiddellijk de klemmende en onrustwekkende bevindingen van Dr. Jan van de Beek ter harte nemen en de enige mogelijke conclusie trekken: onze grenzen moeten dicht en jaarlijkse quota voor bepaalde uitzonderingen moeten worden ingevoerd en strikt gehandhaafd. Daar is moed voor nodig, want dat betekent dat de regering bepaalde internationale en EU-verdragen aan zijn laars moet lappen. Maar waar een wil is, is een weg. Terwijl ik dit artikel afrond, loopt voor de zoveelste keer een dergelijk bericht binnen: ‘De Italiaanse kustwacht heeft 1.500 migranten gered op één dag’. Redden: prima; naar Europa brengen: waanzin. Dit gaat al jarenlang zo, en het blijft maar voortduren. Toen tot slot een student in de volle aula van UGent een vraag stelde inzake de hervestiging van asielzoekers, antwoordde Theo Francken: ‘We zijn volop mensen aan het binnen vliegen.’ I rest my case.

Foto: (c) Reporters