Liberalen aan de macht

In 2007 gedroeg Didier Reynders zich als dé overwinnaar van de federale verkiezingen. In Franstalig België was de MR erin geslaagd de PS te passeren als de grootste partij. Ze verkregen 23 zetels in de Kamer. CD&V/N-VA behaalde er 30. En toch. De ‘liberale familie’ was de grootste, sprak Reynders, want 18 Open Vld’ers + 23 MR-leden vormden samen 41 zetels. Meer dan het Vlaams Kartel. Een liberaal moest premier worden. De rest van het verhaal kennen we.

Vandaag  heeft de N-VA 33 zetels, CD&V 18 zetels en de blauwe familie 34 zetels. Een liberaal is inderdaad premier geworden. Uiteindelijk hebben we een liberale regering, want de familie bekleedt 9 van de 14 ministerposten en de N-VA is zelf nogal blauw geworden. In 2005 liepen verschillende N-VA kopstukken nog met sigaar, ‘pitteleer’ en hoge hoed in de B-H-V betogingen om de spot te drijven met de Franstalige begoede klasse in de Rand. Wie in 2014 naar de partij kijkt, ziet de sigaren van de Vlaamse begoede klasse oplichten. Een language shift.

Zal er iemand op het N-VA congres zijn vinger opsteken en vragen ‘Hoe zit dat met het confederalisme?’ Misschien wel. Maar vanuit de galmende micro zal de vragensteller in het ongelijk worden gesteld. ‘Dit is de grote omwenteling’, zal het klinken. ‘Een door Vlamingen gedomineerde regering!’ En dan volgt het argument: ‘Een regering zonder de PS is dé staatshervorming!’. Men noemt dat de Reyndersdoctrine. U weet wel, die liberaal.  

Foto © Reporters