Marcel Mauri (Omnium): ‘De Spaanse dialoog is een dialoog van geweld’

BARCELONA — Meer dan één miljoen. Het is moeilijk een bevestiging te krijgen van het cijfer. Zowel bij Assemblea Nacional Catalana (ANC) als Òmnium Cultural, de twee drijvende krachten achter de Diada gisteren in Barcelona, is het vissen naar cijfers. ‘We geven die liever niet,’ klinkt het. De politieke houdt het op ‘iets meer dan een miljoen’. In één lange straat, en in de aansluitende zijstraten, want soms was er geen doorkomen meer aan. De Catalaanse politie is niet altijd de vriend van de Catalaanse politiek – op en omtrent 1 oktober vorig jaar was dat nog anders. Er waren dus meer dan één miljoen mensen op straat. Ze richtten zich tot de wereld met twee ordewoorden: ‘een Catalaanse republiek’ en ‘vrijheid voor de politieke gevangenen.’

Diada, ook een volksfeest

Na de Diada ontstaat er een spontaan volksfeest. De terrasjes zitten vol. Overal wordt gelachen en geklonken. En in het parc de la Ciutadella verzamelen zich tienduizenden jongeren voor het podium van Òmnium Cultural. ‘Taal, cultuur, land’ heet de baseline van de cultuurvereniging. Maar Òmnium is in niets te vergelijken met de Vlaamse cultuurfondsen. Hier verdwaal je tussen de naveltruitjes, neuspiercings en hanenkammen. En zelfs de biologisch afbreekbare drinkbekers dragen een politieke boodschap uit.

Terwijl opzwepende Balkanmuziek en harde Catalaanse rock door de boxen drammen, praatten we met met Maurice Mauri, de vice-president van Òmnium. Zijn voorzitter, Jordi Cuixcart, zit sinds 16 oktober 2017 in de gevangenis, samen met zijn compagnon Jordi Sanchez (ANC).

Revindicatie

‘De Diada vandaag was er vooral een van revindicatie,’ zegt de vicevoorzitter. In het dagelijkse leven is hij professor journalistiek. Over de Spaanse media is hij niet echt te spreken. ‘Die spreken de Spaanse politiek achterna. Er is geen plaats voor kritiek op het beleid van Madrid als het over Catalonië gaat.’ Het is kritiek die we hier vaker horen. En het is net die Spaanse pers die in de rest van de wereld wordt gelezen.

‘De Diada vandaag was er vooral een van revindicatie, het was belangrijk veel mensen op de been te krijgen om de repressie van Spanje aan te klagen.’ Volgens Mauri kwamen de Catalaanse burgers op straat om het geweld van Spanje aan te klagen en een onafhankelijk land op te eisen, een land dat je maakt met de stembus, niet met de wapenstok.’

Die pacifistische boodschap staat ook telkens centraal. Noch tegenover de Spaanse staat, noch tegen Spaans extreemrechts — dat steeds vaker zijn tanden laat zien — gebruiken de Catalanen geweld. Ze komen op straat om hun eisen bij te stellen, ze nemen deel aan een referendum.

Dialoog

Of ze dan voorstander zijn van een nieuw referendum, nu de dialoog van de Spaanse premier Sánchez in het slop zit? Dat niet, maar langs het parlement schijn het ook niet te lukken, benadrukt Mauri. De Spaanse dialoog noemt hij ‘een dialoog van het geweld’. En het is aan de Catalanen zelf om stappen te zetten.

Na de Diada had Mauri nog telefonisch contact met zijn voorzitter Cuixart, in de gevangenis van LLedoners. Die was gelukkig met het overweldigende succes van de Diada en de steun van meer dan een miljoen Catalanen. Vanuit de gevangenis werkt hij nog voor Omnium, al heeft hij niet zomaar vrije toegang tot telefoon en internet.

De voorbije dagen hoorden we wel vaker dat Omnium zijn focus verlegde van de onafhankelijkheid naar de politieke gevangenen. Mauri bestrijdt dat: ‘we verliezen het uiteindelijke doel zeker niet uit het oog. De republiek is de oplossing voor de patsituatie waarin we nu zitten.’