Mei 2013 – een gedenkwaardige media-maand

We hebben net de maand mei uitgewuifd. Weerkundig was het er een om snel te vergeten. Op mediavlak mag mei 2013 memorabel genoemd worden. Het nieuwe Doorbraak-project op internet is nu net geen twee maanden oud en dus was de mei de eerste die we helemaal volmaakten.

We geloven het zelf amper maar Doorbraak bracht in mei liefst negentig artikels, minstens twee, maximaal vier per dag. Dat zijn er dus ruim twintig per week. Wie ze afprint en zaterdagochtend bundelt, heeft er in het weekeinde dus gewoon een nieuw weekblad bij.

Knack brengt zo’n vijfentwintig tot dertig artikels per nummer. Er rekening mee houdend dat wij uitsluitend maatschappelijke en politieke stukken brengen, staan we vandaag qua volume – het klinkt onwaarschijnlijk – gewoon naast Knack. Of we even goed of misschien wel beter zijn, laten we over aan het oordeel van de lezer. Maar dat Doorbraak elke dag weer nieuws, analyses en meningen brengt die kwalitatief op peil staan, kan niemand betwisten. We brengen méér dan een mening.

Vlaamsgezind, breed politiek en maatschappelijk geïnteresseerd, snel op de bal als het moet, hoge kwaliteit en scherp; het mag dan ook niet verbazen dat we opvallen in het kleine Vlaanderen. Doorbraak blijft een kleine vrijbuiter in het perswereldje, laten we wel wezen, maar wel een opvallend woelwater dat de grote persinstituten weet te kriebelen – we vechten graag een mediarobbertje uit – en de, jawel, meerwaardezoeker kan bekoren.

Het valt op dat de pc’s, laptops, tablets en iPads van onze webbezoekers bovenproportioneel in het Brusselse gelokaliseerd zijn en we vooral tijdens de kantooruren veel bezoekers trekken. Het heeft ons verbaasd maar zaterdag en zondag wordt onze webstek het minst bezocht. Daaruit leren we dat hardwerkend Vlaanderen niet elk werkuur even professioneel gericht bezig is <;-)>. Hoewel, misschien toch. Politiek en journalistiek Vlaanderen behoort duidelijk tot de veel door Doorbraak aangesproken doelgroep en die zit overdag nu eenmaal vooral in Brussel. We stellen het met tevredenheid vast. Ook over de taalgrens wordt Doorbraak opgemerkt. Zo nam Le Vif/L’Express al twee keer een stuk van ons over.

Doorbraak is ook een kweekvijver van talent. Jonge pennen kunnen zich bij ons laten gaan. Rijpere auteurs die nooit (of veel te weinig) werden toegelaten in het sanhedrin van de klassieke media krijgen nu de kans hun stem wél te laten horen. Doorbraak doorbrak een monopolie en bewees dat naast de usual suspects ook andere boeiende mensen verdienen gepubliceerd te worden.

Ons Vlaamsgezind uitgangspunt is duidelijk maar wij zijn bovendien een platform voor een heel breed scala aan opvattingen. Doorbraak, dat is meer dan één mening. Vandaag schotelen we zowaar het eerste deel voor van een stevig artikel van de hand van een uitgesproken unitarist. Die vertolkt niet meteen de consensus die op onze redactie heerst. Maar zijn artikel is inhoudelijk sterk en beargumenteerd. Dat wie anders denkt zich uitgedaagd voelt om er over na te denken en zo nodig te reageren.

Doorbraak is ook gratis. Jawel, Steve Stevaert is nog niet helemaal dood. Worden zijn gratis bussen in zijn Hasselt geschrapt, dan tovert zo’n groepje koppige en weerbarstige tegenliggers prompt een ander gratis product uit de hoed. Elke dag weer een gratis nieuwsaanbod; voor wie ze laat samen komen; elke weekeinde weer een gratis weekblad. Niet overwoekerd door storende publiciteit bovendien.

Dat kan natuurlijk alleen maar door de hartverwarmende geestdrift van alle mensen die aan ons project meewerken. Dat toont alleszins aan dat velen op dit initiatief aan het wachten waren. Wat de toekomst verder zal brengen, moet blijken maar Vlaanderen ziet er nu toch al anders uit dan twee maanden geleden: er komt elke dag weer een mooi Doorbraak-aanbod, vervolledigd dan nog met ons papieren magazine dat daarnaast nog eens degelijk en origineel leesvoer brengt.

NOOT:

Gratis? Neen, natuurlijk niet. Dat deeltje van het artikel was maar een halve waarheid want gratis, het spijt ons Steve, bestaat niet. Gratis voor de lezer wil zeggen dat de vele medewerkers betalen met hun inzet. Maar ook wij hebben rekeningen te betalen en werken nu met een flinterdunne reserve. Daarom worden er ook foutjes gemaakt. De riemen waarmee we roeien zijn kort.

Gratis voor de lezer wil gewoon zeggen dat andere mensen trakteren. Als u dit unieke persinitiatief de moeite waard vindt, trakteer de mensheid er dan op. Wij werken zonder overheidssubsidies, zonder steun van vakbonden of werkgevers, zonder commerciële investeerders. We doen dat bewust, want zo idealistisch zijn wij dan weer; wij denken dat er voldoende mensen in Vlaanderen rondlopen die ‘de goede zaak’ een financiële inspanning waard vinden. Schouderklopjes krijgen we bij bosjes. Mooi maar daarmee blijft zo’n zaak niet lopen. Om ons eigen motto te parafraseren: Doorbraak, verdient meer dan een schouderklopje.

Zet dit stukje u ook aan om ‘te trakteren’? Laat u dan vooral gaan en Klik hier.