Niet kiezen tussen Israël en Pälestina

De thema’s die we behandelen, vallen evenwel niet altijd in het zwarte gat van de collectieve onverschilligheid. Het debat rond de resolutie over de erkenning van Palestina bijvoorbeeld, bleek heel veel mensen niet alleen te interesseren maar zelfs in hoge mate op te winden.

Voor de enen staat Israël voor een niets ontziend imperialisme, dat zich alles kan veroorloven dankzij de onvoorwaardelijke steun van het verdorven westen. Voor anderen mag Palestina gelezen worden als synoniem van antiwesters islamistisch terrorisme.

Die denkbeelden zijn erg levend, ook in onze contreien. In de Antwerpse context bijvoorbeeld voelen zowel vele joden als menig allochtoon met moslimachtergrond zich zelfs persoonlijk bij deze zaak betrokken. Maar ook nogal wat autochtone Vlamingen trekken nadrukkelijk een kaart in deze zaak.

Ik heb mee aan de kar van die Palestinaresolutie getrokken en dat om voor de hand liggende redenen. Voor een Vlaams-nationalist staat het zelfbeschikkingsrecht der volkeren als een paal boven water. Het gaat dan ook niet over een keuze voor Israël of Palestina maar één voor het zelfbestuursidee, dat ook vervat zit in de tweestatenoplossing waarover een even brede als theoretische eensgezindheid bestaat op het wereldtoneel. Vandaar dat wij consequent weigeren één kant te kiezen.

We hebben het geweten. Wij hebben, daarover kan geen twijfel bestaan, verraad gepleegd. Verraad aan de goede zaak. Verraad tegen …, en dan volgt het antwoord naargelang wie het belerende vingertje naar ons uitstak.

Aan oppositiezijde klonk het felle verwijt dat we onze kop lieten hangen voor het Israëlische lobbywerk. Wij hebben de arme Palestijnen opgeofferd op het altaar van de westerse machtspolitiek. Anderzijds kregen we stevig tegenwind – bijvoorbeeld op de sociale media – omdat we een in feite niet bestaand volk van terroristen belonen voor hun niet aflatende pogingen om de enige democratie in de regio te ondermijnen en liefst zelfs te doen verdwijnen.

De verwijten klonken aan beide zijden even fors, het is de moeite voor wie over een sterke maag beschikt om ze te herlezen. Vandaar dat ik mijn tussenkomst op de Kamertribune terecht afsloot met volgende schuldbekentenis: ‘Eén verwijt accepteren wij graag: deze resolutie lijdt aan een manifest gebrek aan eenzijdigheid. De vraag of de N-VA een keppeltje draagt dan wel een ‘arafatsjaal’ is een problematiek die wij willen overstijgen. Het is noodzakelijk dat we in deze zeer tere situatie – die zowel de wereldvrede treft als heel vaak de debatten in onze eigen straten, in onze grote steden, in grote mate mee beïnvloedt – het denken in kampen kunnen en durven overstijgen. Dat is de essentie van deze resolutie.’

Want in ons Vlaams-nationalisme hebben wij geen voorkeur voor het ene volk boven het andere. Vanuit dat uitgangspunt konden wij de Kamer zo ver krijgen dat ze de regering oproept de Palestijnse staat te erkennen op het ogenblik waarop dat het totale vredesproces het best kan dienen. Bescheidenheid past. Veel meer dan een klein kiezeltje kon dit parlement uiteraard niet verleggen. Maar zo ver hebben de nu hard roependen uit de oppositie het in het verleden, toen ze zelf mee in de meerderheid zaten, het echter nooit kunnen brengen. 

Het volledige debat kan u nalezen in het parlementair verslag, op de website van Peter De Roover.