‘Niets of niemand kan de Vlaamse natie beletten een staat te worden’

Gaston Eyskens, Leo Tindemans, Jean-Luc Dehaene…  Er was een tijd dat de Vlaamse christendemocratie alles in België beheerste. We herinneren ons de legendarische uitspraak van PS’er Edmond Leburton: ‘J’en ai marre du CVP!’ [Ik ben de CVP beu!] Om de Vlaamse belangen te verdedigen, kon men op de volharding van bepaalde kopstukken rekenen: Jan Verroken, Eric Van Rompuy, Luc Van den Brande…

Vandaag krijgt CD&V nog slechts 11,7% van de stemintenties. De fakkel van de Vlaamse strijd ging over naar N-VA (20,7%) en Vlaams Belang (28%). De CVP heeft alles gedaan om de Vlaamse taalkundige homogeniteit te verzekeren, van de vaststelling van de taalgrens tot de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Nu zijn de twee separatistische partijen (N-VA en Vlaams Belang) vastberaden het werk te voltooien.

Laten we allemaal schouder aan schouder staan om onze Vlaamse natie mee vorm te geven, zo zei minister-president Jan Jambon ter gelengenheid van het Feest van de Vlaamse Gemeenschap.

‘Onze Vlaamse natie’

‘Onze Vlaamse natie.’ Dit is wel de kern van de Belgische zaak: Vlaanderen is een natie geworden. Deze ontwikkeling maakt het overleven van het koninkrijk totaal onmogelijk. De crisis die we nu beleven is geen politieke, maar wel een existentiële crisis.

Voor de verkiezingen van 2014, hadden alle Franstalige partijvoorzitters plechtig gezworen dat ze nooit met N-VA zouden ondehandelen. Charles Michel heeft gezwicht. Maandenlang stelde PS-voorzitter Paul Magnette Bart de Wever als de duivel voor: Met de N-VA hebben wij niets gemeen. Nu wordt hij door de koning aangesteld om met die duivel een regering te vormen…

De kansen op success zijn gering. Paul Magnette is bereid tot een zevende staatshervorming. Hij pleit voor een herfederalisering van bepaalde materies om het land efficiënter te maken. Zijn boodschap is duidelijk: U kan op mij rekenen om de sociale zekerheid te verdedigen. Voor CD&V, N-VA en Vlaams Belang hoeft de tandpasta niet terug in de tube. Al zeker niet als het over gezondheidszorg gaat.

Confederalisme met twee staten

Ook op socio-economisch vlak staan  de Waalse en Vlaamse standpunten lijnrecht tegenover elkaar: links versus rechts. Vlaanderen stevent blijkbaar op een confederalisme met twee staten af. Bart De Wever heeft het uitstekend uitgelegd.

‘In het confederalisme zijn er nog twee deelstaten, Vlaanderen en Wallonië, die alle persoons-en grondgebonden bevoegdheden hebben. Hoofdstedelijk Gewest krijgt alle grondgebonden bevoegdheden en de bevoegsheden van de huidige negentien gemeenten en OCMW’s, en de zes politiezones. Voor de gemeenschapsmateries kiest iedere inwoner van Brussel vrij – los van taal of afkomst – tussen Vlaanderen en Wallonië. De Brusselaars hebben dus de keuze tussen het Vlaamse of Waalse pakket voor de personenbelasting, het socialezekerheidsstelsel, de sociale bijstand, de jeudgbescherming, migratie en inburgering en stemrecht voor het Vlaams of Waals parlement.’

Dat betekent ook dat Vlaanderen en Wallonië de financiële verantwoordelijkheid van hun eigen politieke keuzes op zich moeten nemen. Maar de Waalse PS blijft op de Vlaamse solidariteit rekenen. Zie wat PS-kenner Claude Demelenne onlangs schreef:

‘Alles, maar dan ook alles kan gesplitst worden. Justitie, politie, asielrecht, migratiepolitiek, het spoor, de post, de federale culturele en wetenschappelijke instellingen, de gezondheidszorg in haar geheel, het nucleaire park… taboes zijn er niet. Ook de sociale zekerheid? Ja, ook de sociale zekerheid. Maar bij een zuivere scheiding krijgt het minst rijke gewest, Wallonië dus, het moeilijk. Men zal in nieuwe solidariteitsmechanismen moeten voorzien.’

Dus kan men Vlaanderen zijn zin geven en alles splitsen, de sociale zekerheid inbegrepen (de winkel van de PS!), met behoud van de financiële solidariteit.

Het onaanvaardbare aanvaarden

Maar waarom zou Vlaanderen Wallonië blijvend van financiële steun voorzien? Zeker als het vaststelt dat die solidariteit niet tot merkbare veranderingen in het Zuiden leidt? Om het met Jean-Marie Dedecker (LDD) te zeggen:

‘Ondanks een vijftal Marshallplannen, een stroom aan Europese subsidies en Vlaams manna blijven de socialistische paradijzen, waar Magnette en Di Rupo de plak zwaaien, van Charleroi tot Mons, al driekwart eeuw lang gesubsidieerd verval. (…) Eenzijdige niet wederkerige solidariteit noemde mijn grootvader profitariaat, en voortdurend bijten in de hand die je voedt was voor hem parasiteren. Een wijs man, mijn grootje.’

Het zou niet de eerste keer zijn dat de Franstaligen ‘l’inacceptable’ eindelijk aanvaarden. Zal dat ook ditmaal het geval zijn? Eén ding staat vast: België is op termijn veroordeeld. Niets of niemand kan de Vlaamse natie beletten een staat te worden.