In Texas worden kinderen gescheiden van hun ouders en opgesloten in grimmige detentiecentra. Op de Middellandse Zee verdrinken honderden vluchtelingen en migranten. Rond het Noordstation in Brussel worden Nigeriaanse hoertjes genadeloos uitgebuit. Er worden ook nog elke maand gemiddeld 2 aanslagen gepleegd in Europa.

Maar weet u wie het écht moeilijk heeft? De progressieve Vlaming. Dat klinkt een beetje aanstellerig, maar het is écht waar. Een beetje progressief worstelt in deze gepolariseerde tijden met een zwaar dilemma. De wereld moet moraalfilosoof Patrick Loobuyck (UA en UGent) dankbaar zijn dat hij deze prangende kwestie aan het licht gebracht jeeft, met een baanbrekend stuk in Sampol.

Links praten, rechts baten 

Het probleem komt in een notendop hier op neer: soms heeft de N-VA gelijk. Of minstens is er een groot risico dat de N-VA gelijk gaat krijgen. Dat stelt de progressieve medemens voor een knoert van een gewetensprobleem, als je Loobuyck mag geloven. Is het nog strategisch verantwoord om deel te nemen aan een publiek debat waarin de N-VA mogelijk een puntje of twee zal scoren?

Voor u zich ongerust maakt: Loobuyck verdwijnt nog niet meteen van uw scherm. Uit pure goedigheid wil hij nog altijd de telefoon opnemen als journalisten hem weer eens opbellen voor een debatje over identiteit, samenleven of identiteit. Maar de twijfel slaat wel steeds meer toe. Is het wel nog de moeite waard om al je expertise te delen als het uiteindelijk toch rechtse politici zijn die met de buit gaan lopen?

Dit is blijkbaar een wijdverspreid probleem. Volgens Loobuyck hebben ‘leerkrachten, scholen, ouders en betrokken leerlingen’ bijvoorbeeld massaal hun mond gehouden over de talrijke problemen met het M-Decreet. De kritiek op dat M-Decreet werd immers het luidst vertolkt door de N-VA’ers Koen Daniëls en Theo Francken – van die types waarmee je als progressieve burger liever niet gezien wil worden.

Een kat in het nauw 

Stel je even voor dat een rechtse academicus hetzelfde stukje had geschreven, maar dan omgekeerd. ‘Moet ik nog wel praten over armoede, als dat toch maar in de kaart speelt van linkse politici?’. Geen mens zou de auteur nog serieus nemen. Een academicus stelt zijn expertise ter dienste van de gemeenschap, zonder partijpolitieke afwegingen. Ofwel heb je iets te vertellen, ofwel niet – dat is nooit afhankelijk van de meest recente peiling.

Loobuyck pleit net niet voor een strategische terugtrekking uit het maatschappelijke debat over migratie, integratie en identiteit. Dat strookt met een algemeen gevoel van zenuwachtigheid, dat je steeds vaker voelt bij de linkerzijde. Zo is het heel opvallend dat progressieve commentatoren het hele migratiedebat proberen te verdrinken in een steriel-juridische discussie (‘Is dit voorstel legaal? Mag het van dit of dat verdrag?’). Dat komt omdat deze linkse stemmen aanvoelen dat ze het politieke debat over migratie niet meer kunnen winnen.

De linkerzijde is diep teleurgesteld in het maatschappelijk debat. Let maar eens op de vele sneertjes naar ‘de achterban’, ‘de onderbuik’ en alle politici die rekening willen houden met dat soort gekke dingen. De democratische meerderheid is in het migratiedebat voor de linkerzijde een vervelende bijkomstigheid, die men nog het liefste zou negeren. Wat natuurlijk niet zal werken. Zelfs al plegen alle progressieve professoren vaandelvlucht, dan nog gaat deze discussie nooit meer weg.