Omvolking leidt tot teloorgang cultuur

Volgens hoofdredacteur Bert Bultinck heeft Othman El Hammouchi in Knack ‘korte metten’ gemaakt met de ‘kromme redenering’ van kandidaat-CD&V-voorzitter Walter De Donder. In zijn artikel (‘Als iemand het licht heeft uitgedaan, dan wel Walter De Donder zelf’) citeert Bultinck El Hammouchi als volgt: ‘Kan u mij ook maar één voorbeeld noemen van een gedragswijziging die allochtonen aan de autochtone bevolking hebben opgelegd?’

Voor zover ik weet heeft De Donder op die pertinente vraag niet geantwoord, wellicht omdat hij het te druk heeft met het rond de pot draaien en aanbieden van zijn excuses. Dus zal ik het doen. Nog niet zo lang geleden heb ik namelijk een boek gepubliceerd vol met voorbeelden van mensen in het Westen die zichzelf censureren of hun gedrag wijzigen onder invloed van moslims die voluit hun eigen cultuur beleven of bepaalde islamitische leerstellingen serieus nemen.

Microburgeroorlogen

El Hammouchi’s complottheorieachtige formulering is misleidend, want het gaat natuurlijk niet over ‘allochtonen’ – ík scheer niet iedereen over dezelfde kam – die met zijn allen besluiten om iets ‘op te leggen’ aan ‘de autochtone bevolking’.

Het gaat onder meer om wat de Duitse schrijver Hans Magnus Enzensberger ‘moleculaire burgeroorlogen’ (of microburgeroorlogen) noemt, namelijk ‘kleine, stomme oorlogsverklaringen, die de ervaren stedeling weet te interpreteren’. De rellen, het vandalisme, de plunderingen en de brandstichtingen van ‘jongeren’ op nieuwjaarsnacht zijn daarvan een goed voorbeeld, maar ook de leraar die geen les meer durft te geven over de Holocaust of Darwin.

Eurabië

De door El Hammouchi gebruikte term ‘opgelegd’ verraadt een verkeerd uitgangspunt dat ook filosoof Maarten Boudry omarmt, namelijk: zolang er geen officiële instantie of organisatie is die in onze samenleving islamitische gedragingen formeel heeft opgelegd door middel van het uitvaardigen van regels en wetgeving, denk aan landen zoals Iran en Saoedi-Arabië of lokale sharia-besturen zoals dat van de Indonesische provincie Atjeh, is er geen vuiltje aan de lucht en is iedereen vrij om te spreken en om zich te gedragen hoe hij of zij wil.

Boudry zet immers mensen zoals ik, die gewag maken van ‘Eurabië’ (wat volgens Boudry ‘gevaarlijke onzin’ is), weg als ‘rechtse doemdenkers’.

‘Loop naar de hel, stukske fascist’

El Hammouchi bakt het bruiner door critici van de islam en de hoofddoek op Twitter systematisch uit te schelden voor ‘racist’ of te brandmerken als ‘fascist’. Naar iemand die schreef dat een moslima die wil integreren en een baan wil vinden haar hoofddoek dient af te zetten, sneerde El Hammouchi: ‘Loop naar de hel, stukske fascist. Mensen als jij zijn verantwoordelijk voor de holocaust’.

Negationisme is in dit land strafbaar, denk ik dan, alsook: mocht deze zelfverklaarde sharia-aanhanger Jef Peeters heten, als ‘extreemrechts’ geboekstaafd staan en zich online net zo scheldend gedragen, dan kreeg hij de volle laag van twitterende journalisten en werd hem door mainstream media geen podium meer geboden, laat staan dat journalisten op de bres zouden springen voor zijn publicaties.

Indisch-Lets koppel

‘Er zijn wijken in Antwerpen en Brussel,’ zo zei Walter De Donder, ‘die volledig ontvolkt zijn van onze eigen mensen en die ingenomen zijn door andere groepen. Dat is een stedelijk probleem.’

Overigens gaat dit vandaag ook om mensen met een migratieachtergrond: ik ken een jong, perfect geïntegreerd (en hoogopgeleid) Indisch-Lets koppel dat de Antwerpse Brederodewijk is ontvlucht wegens de Turks-Koerdische spanningen en de daaruit voortkomende, soms zelfs dodelijke, geweldsuitbarstingen.

Wie spreekt met enkele van de vele autochtone mensen die ooit hebben gewoond in het soort wijken waarnaar De Donder verwijst, hoort vaak dat ze die zijn ‘ontvlucht’. Daarbij keren steevast de termen ‘onveiligheid’, ‘criminaliteit’, ‘lastigvallen’, ‘overlast’, ‘vuil’ en ‘sluikstort’ terug.

Evenzo de beschrijving van een groot onbehagen over het zich niet meer thuisvoelen door de komst en verspreiding van een heel andere cultuur met andere gewoonten en tradities, andere gedragingen, andere mores en een andere taal.

Het bruisende Vlaamse volkscafé dat werd vervangen door een theehuis zonder alcohol waar alleen maar Arabisch-islamitische mannen zijn te vinden; een nette straat die er nu als een half stort uitziet; de Vlaamse slager die werd vervangen door een halalslager; de frituur die een halal-pittabar werd; de kerk die een moskee werd; de (mini)rok die een hoofddoek werd; het mantelpakje dat een chador werd; het Nederlands dat het Arabisch of het Turks werd; … kunt u zich de omgekeerde evolutie al voorstellen in een islamitisch land?

Oelegem vs. Borgerhout

In dat soort wijken bestaat het herkenbare, overzichtelijke Vlaanderen niet meer; het fijne Vlaanderen waar men zich veilig en thuis voelt en elkaar kent of (h)erkent, verstaat én begrijpt. Immers, al dan niet subtiele handelingen, gedragingen en activiteiten, en natuurlijk ook de gezamenlijke taal, zorgen voor een gedeelde, geruststellende context en een leefomgeving die Vlamingen een geborgen, veilig en blij gevoel geeft. Breng eens een middag door in pakweg het centrum van Oelegem en vervolgens op en rond de Turnhoutsebaan in Borgerhout, en u snapt wat ik bedoel.

In zijn schitterend essay ‘Een gezond instinct voor eigen volk’ schreef historicus Martien Pennings in dat verband: ‘Cultuur is iets dat nauw luistert. Jonge kinderen, voor zover nog niet verpest door hun ouders, hebben van nature geen enkele neiging tot racisme, maar de groepsvorming, volgens kleine verschillen in de kenmerken van kleding en gedrag, komt al vroeg op gang. Alleen al dit gegeven zou beleidsmakers voorzichtig moeten maken ten aanzien van de mogelijkheid grote aantallen mensen van vreemde culturen te integreren in sociale weefsels die delicaat zijn – en dan ook grotendeels al aan flarden zijn gegaan.’

Cultureel-religieuze omslag

Voor wie niet in een dergelijke buurt woont of heeft gewoond, is het gemakkelijk om de cultureel-religieuze omslag die daar heeft plaatsgevonden of plaatsvindt weg te redeneren als niet-problematisch, en om à la Bart Somers dogmatisch de mantra van ‘integratie’, ‘diversiteit’ en ‘samenleven’ te blijven herhalen. Maar zoals de Frans-Algerijnse publicist Éric Zemmour stelt: ‘Friedrich Engels waarschuwde ons: “Vanaf een bepaalde hoeveelheid wordt de kwantiteit een kwaliteit.” Vanaf een bepaald aantal moslims in een buurt of stad – de “tolerantiedrempel” waarover we niet meer durven te spreken – verandert de buurt of stad van aanzicht, van sfeer, van aard. Van land. Dat is nu de oemma.’

Het zal u niet verbazen dat Bert Bultinck over Zemmour de krant Le Monde  citeert omdat die Zemmour een ‘fascistisch’ geïnspireerde ‘pyromaan’ noemt.

Renaud Camus mag in Knack dan wel zeggen dat hij niet veel geeft om cijfers (Bultinck, die Camus onvolledig citeert, vindt dat ‘verbluffend’), maar die cijfers zíjn er wel gewoon, en op wijkniveau duiden ze inderdaad op geleidelijke omvolking. Dit nog los van het feit dat een absolute meerderheid niet nodig is om een disproportioneel grote, bepalende impact te hebben op een cultuur en samenleving. Naar de opvattingen van denkers als Zemmour en Camus, en naar die van partijen zoals de mijne, verwijst Bultinck met termen als ‘haatboodschap’ en ‘gif’ – terwijl de ware haatboodschap en het ware gif wordt verspreid in heel wat moskeeën en Koranscholen, en in het soort geïslamiseerde wijken waar vrouwen uit het straatbeeld worden verbannen en onze vrije samenleving de facto niet meer bestaat.

Eurabië bestaat al

Mijn stelling is dan ook dat Eurabië in heel wat wijken in West-Europa reeds een feit is. Niet alleen omdat ze er zo uitzien – met de halalwinkel, hoofddoek en moskee die het straatbeeld bepaalt – maar ook omdat er niet zelden zowel achter de voorgevel, in de moskee en Koranschool als op straat andere, islamitische mores heersen die – weliswaar niet formeel – wel degelijk leiden tot een gedragswijziging, en dit zowel bij moslims als bij niet-moslims. In Nederland laat de Blauwe Moskee nu de islamitische gebedsoproep of azan door Amsterdamse straten schallen.

Hoe moeten we anders de recente noodkreet bestempelen van VRT-journalist Riadh Bahri, dat hij en zijn vriend niet meer hand in hand durven te lopen in bepaalde delen van Molenbeek? Het feit dat hij en zijn vriend ‘elkaars hand loslaten’ zodra ze ‘vanuit Brussel-stad het kanaal oversteken richting “thuis”’, noemt Bahri ‘het nieuwe normaal’. Toen de VRT-journalist hiermee naar buiten kwam dacht ik: ‘eindelijk’, want zulke verhalen over een gedragswijziging bij homoseksuelen, maar ook bij joden en (jonge) vrouwen, in bepaalde wijken en overigens ook in bepaalde trams en bussen, had ik al zo vaak gehoord. De genoemde groepen passen er hun gedrag of kledij aan, of ze mijden simpelweg die plekken.

Bewegingsvrijheid Europese vrouwen onder druk

De bekende Somalisch-Nederlands-Amerikaanse vrouwenrechtenactiviste en schrijfster Ayaan Hirsi Ali concludeert na onderzoek voor een nieuw boek dat ‘de bewegingsvrijheid van Europese vrouwen onder druk staat door immigranten uit moslimlanden’. Hirsi Ali: ‘Ik heb vrouwen geïnterviewd in Zweden, Duitsland en andere landen. Het punt is dat alle vrouwen in Europa, oud, jong, blank, zwart, worden beïnvloed door de aanwezigheid van mannen uit landen waar ze niet gewend zijn aan respect voor vrouwen. Hier geboren vrouwen krijgen nu te maken met dezelfde problemen als immigrantenvrouwen; op straat, in de trein, als ze naar festivals of concerten willen. Door te zwijgen geven we toe aan die ontwikkeling.’

Een recent onderzoek bij 4.000 studenten in Antwerpen geeft aan dat studentes in Antwerpen zich vooral onveilig voelen in de stationsbuurt, het Sint-Jansplein, Antwerpen-Noord en de Seefhoek. Dat zijn niet toevallig wijken die de afgelopen decennia een grote instroom van mensen met een islamitische achtergrond hebben gekend. Andersgeaarden, joden, ouderen en jonge vrouwen willen vaak (terecht) geen risico (meer) nemen: als ze in een bepaalde wijk één keer zo’n nare ervaring hebben of zich er onveilig voelen, of indien ze een vriend(in) hebben die er iets heeft meegemaakt, dan is de keuze om bepaalde voorzorgen te nemen qua kledij of gedrag, of om daar simpelweg niet meer te komen, snel gemaakt.

De hoofddoek

Toen oorlogsfotograaf en antropoloog Teun Voeten Molenbeek totaal gedesillusioneerd de rug toekeerde, stelde hij in een interview dat ‘vrouwen de raad krijgen om een hoofddoek te dragen, en als ze dat niet doen worden ze geïntimideerd’. De Amerikaanse journaliste Claire Berlinski, die lange tijd in Istanbul woonde, schreef een doorwrocht artikel waarin ze op meeslepende en overtuigende wijze uitlegt waarom ze haar ‘tolerante’ visie op de islamitische sluier heeft herzien. Haar conclusie: ‘Als Europa nu niet opstaat tegen de hoofddoek – en de opvattingen over vrouwen die hij symboliseert – dan zullen er binnen één generatie veel steden in Europa zijn waar geen enkele ongesluierde vrouw nog comfortabel en veilig kan wandelen.’

Toen ik sprak op een – om veiligheidsredenen besloten! – boekvoorstelling van en met ex-moslims in Gent, werd duidelijk hoezeer zij hun gedrag wijzigen wegens intimidatie en bedreigingen vanuit de moslimgemeenschap. Op straat kijken ze steevast over hun schouder, vaak zijn ze moeten verhuizen en indien ze spreken doen ze dat bij voorkeur anoniem. De bekende cartoonist Kamagurka is slechts één van de vele voorbeelden van cartoonisten, kunstenaars, columnisten en cabaretiers die zichzelf censureren inzake de islam (slechts één ding durft hij uit angst niet te tekenen: de islamitische profeet Mohammed). Ook dit zijn voorbeelden van gedragswijziging als gevolg van de islamisering van onze samenleving.

Islamisering

In het hoofdstuk ‘Litanie’ van mijn boek – het soort boek dat Bultinck beschrijft als ‘obscuur’, ‘feitenvrij’ en van een ‘onverlaat’ en ‘opportunistisch politicus’ – geef ik, mét bronvermelding, honderden van zulke voorbeelden van de laatste jaren bij ons en in de rest van West-Europa. Islamisering, het islamitischer en onvrijer worden van onze samenleving, gebeurt geleidelijk en doorgaans binnen onze (grond)wettelijke kaders. Naast expliciete dreigementen en geweld verloopt dit vooral ook via (subtiele) dwang, lastigvallen, emotionele chantage en intimidatie; zaken waar de overheid, voor zover ze daar al weet van zou (kunnen) hebben, zo goed als machteloos tegenover staat.

Wie hiervoor de ogen wil sluiten en, zoals Othman El Hammouchi, retorisch bedoelde vragen stelt zoals: ‘Kan u mij ook maar één voorbeeld noemen van een gedragswijziging die allochtonen aan de autochtone bevolking hebben opgelegd?’; en wie vindt, zoals Bert Bultinck, dat ‘alle alarmbellen’ moeten afgaan wegens het gebruiken van een woord als ‘ontvolkt’ en niet wegens de door die ont- en omvolking veroorzaakte cultureel-religieuze omslag en dus teloorgang van onze cultuur, laat al dan niet bewust onze cultuur en vrije samenleving in de steek.