Een oorlog die Israël niet alleen zou moeten voeren

Een diner op een ambassade in Brussel, met volk uit politiek en diplomatie. Geanimeerde, maar gezellige conversatie over Trump en Harris, over Poetin en Zelenski, over ingewikkelde Belgische toestanden, zelfs over Ninove. Tot het woord Israël viel. De sfeer verkrampte, het gesprek werd bitsig, de toon nijdig. ‘That shitty little country again’, siste iemand.

Die neerbuigende toon in de salons heeft een tegenhanger in de straat. Het medevoelen met de slachtoffers van 7 oktober 2023 duurde amper 24 uur. Sindsdien trekt een orkaan van pro-Palestijns protest door de steden in het Westen. Hamas-sympathisanten houden optochten, bezetten universiteiten en scholen, verstoren conferenties en ceremonies, vandaliseren kerken en monumenten. Alles in de naam van een ideologie die dé Palestijn als idool en martelaar etaleert en ‘From the river to the sea’ scandeert. De meesten weten niet wat die slogan inhoudt. Het volstaat dat de actie tegen Israël is en tegen de Joden.

Ook de intellectuelen

Ook de intellectuelen leveren hun bijdrage. Niet zo vulgair als het volk dat in stadions ‘Joden aan het gas’ scandeert, niet zo brutaal als de moordoproep van allochtone moslims die ‘Khaybar al Yahud’ brullen. Want voor alle duidelijkheid, ze zijn niet tegen de Joden. Ze gaan naar herdenkingen van de Holocaust. Nee, ze hebben het tegen het zionisme, tegen Israël, en tegen die regering, want die is rechts.

Die antizionistische intellectuelen monopoliseren het politiek debat. Professoren, ‘Midden-Oostenexperten’, vakbondsleiders, perslui, ministers en partijstrategen, milieugroepen, ‘christelijke’ ngo’s, tot ballet- en theatergroepen toe. Lang voordat deze vierde Gaza-oorlog begon, verenigden honderden zich in een ‘Belgische campagne voor academische en culturele boycot van Israël’. Een schrijver van pikante boekjes is zo kwaad dat hij alle Joden een mes door de keel wil jagen. Een filosoof bij Doorbraak meent Benjamin Netanyahu te kennen als iemand die niet beter is dan Hamas en voor wie deze oorlog goed uitkomt. En heel wat ministers van dit land zien het als een hoge taak om de oorlog tegen Israël te financieren.

Hamas zocht oorlog en het kreeg oorlog

Het is nu ruim een jaar geleden dat Hamas op beestachtige wijze 1.200 mensen vermoordde en 250 gijzelaars nam, waarvan velen nu nog gevangen zitten. Hamas zocht die dag bewust oorlog en het kreeg oorlog. Israël vecht nu op vijf fronten. Het gaat er nu om de oorlog die het schijnt te kunnen winnen, niet te verliezen door sabotage vanuit westerse landen.

In Gaza zal Israël de terreurgroep Hamas waarschijnlijk vernietigen, ten koste van eigen soldaten en ten koste van de wereldopinie. Elke uitkomst die Hamas laat voortbestaan, zoals een staakt-het-vuren, is een recept voor nieuwe terreuraanvallen. Het Israëlisch leger kent strenge regels om in de gevaarlijke jungle van huizen en tunnels de burgerbevolking zoveel mogelijk te sparen. Het gaat hier niet om wraaknemen of om straf. Het gaat erom een fanatieke bende moordenaars uit te schakelen, opdat er in de toekomst minder Joodse doden zullen vallen. De linkse, Israël-kritische regering-Biden remt het Israëlisch offensief af en tracht een staakt-het-vuren te bereiken om er voor de verkiezingen mee uit te pakken.

Op de Westoever vecht Israël tegen terreurcellen die Hamas aanstuurde om een tweede front te openen. Hamas is er populair, terwijl de corrupte Palestijnse Autoriteit zeer onpopulair is. Die werkt trouwens soms mee met de Israëlische veiligheidsdiensten. In Jenin, Nablus en Tulkarm, op amper twintig kilometer van Tel Aviv, ageren veel gewapende groepen, die Israëli’s naar het leven staan.

Nieuwe aanslagen

Israël vecht nu ook in Libanon. De terreurgroep Hezbollah, aangestuurd door Iran, begon de dag na 7 oktober 2023 Galilea met raketten te bestoken, en doet dat nu al een jaar lang. 80.000 bewoners van Galilea moesten hun huizen ontruimen. Israël elimineerde eerst Hezbollah-leiders, dan drieduizend strijders via hun piepers, en viel dan Libanon binnen. Nu krijgen ze de aanvalstunnels te zien, van waaruit de Radwan-brigade klaarstond om in Galilea het horrorscenario van Hamas te herhalen.

Nu blijkt ook – wat iedereen wist – dat de VN-Unifil-troepen hun job niet deden en samenleefden met Hezbollah die zij verondersteld waren weg te houden uit Zuid-Libanon. Ook hier remt de regering-Biden het Israëlisch offensief af, en probeert ze een wapenstilstand af te dwingen.

De grootste vijand van Israël, en aanstuurder van de hele coalitie, is Iran. Het moellah-regime vestigde zijn invloed via Irak en Syrië tot in Libanon. Het leverde wapens aan Hezbollah, Hamas en de terreurcellen op de Westoever. En het plande aanslagen in het Westen, van Parijs tot Buenos Aires en Washington. Na de moord op Hamasleider Ismail Haniyeh beschoot Iran Israël met raketten. De uitschakeling van Hezbollah-baas Hassan Nasrallah werd gewroken met een nieuwe rakettengolf. Israël bereidt nu zijn tegenoffensief voor. En u raadt het: de regering-Biden laat ook hier weten dat het geen aanval op Irans kernwapen- en olie-installaties wenst.

Tenslotte is er het Houthi-front, maar daar zijn voorlopig vooral de scheepsvaart en de rederijen door getroffen. Het is grotesk en onverantwoord hoe het Westen dat laat gebeuren.

Deze oorlog veegde vijf strategische waanbeelden van tafel

Het eerste waanbeeld waarmee deze oorlog korte metten heeft gemaakt is het idee dat Iran een partner voor vrede zou zijn. De Obama-strategie schoof de bondgenoten Israël en de Golfstaten opzij en zocht een strategisch pact met Iran. Donald Trump onderbrak die strategie, maar Biden zet ze voort. Het was een catastrofale keuze. Iran wil een atoombom, wil de vernietiging van Israël en valt Amerika aan waar het kan, van troepen tot ambassades.

Het tweede: het troetelkind van de westerse kanselarijen, de tweestatenoplossing, is in rook opgegaan. Men schenkt geen staat aan een terreurgroep die duizend burgers vermoordde en Israël wil elimineren. Een vredesregeling met twee staten is op langere termijn niet uitgesloten, maar daarvoor moeten de Palestijnse geesten grondig veranderen. De Japanners en de Duitsers hebben na 1945 getoond dat dat kan.

Een derde mythe betreft de vredelievende burgers van Gaza die verdrukt worden. Gazanen sloegen in op de gijzelaars, vrijgekochte grootmoeders werden bespuwd en de gijzelaars zitten ‘in onderaanneming’ bij burgers gevangen – en velen weten dat. 7 oktober toonde aan dat de nationale Palestijnse ideologie gebaseerd is op haat tegen de Joden en op de vernietiging van Israël.

Dan is er het refrein dat Israël het conflict escaleert. Iran en zijn terreurknechten zijn verantwoordelijk voor dit conflict. Het escaleren van de oorlog is hún doelstelling, niet die van Israël.

Ten slotte is er die kritiek op Israëls oorlogvoering: misachting van oorlogsrecht, bombarderen van burgers, genocide. Op aansturen van de Libanese procureur vaardigde het Strafhof in Den Haag aanhoudingsmandaten uit tegen Israëlische staatslieden. Er is geen genocide in Gaza. Wel een complexe stadsoorlog, bovengronds en ondergronds, tegen een vijand die bewust eigen burgers opoffert.

Een oorlog die Israël niet alleen had moeten voeren

De oorlog die Israël nu op vele fronten voert, is eigenlijk een oorlog die het Westen had moeten voeren. De terreur, de ideologie, de mobilisatie van een hele godsdienst, heeft het niet alleen op de Joodse staat gemunt, maar op het Westen zelf, op het omgooien van de internationale orde. Maar westerse leiders, regeringen en machtselites, opteerden voor ‘appeasement’, voor toegevingen, precies zoals de democratieën in de jaren ’30 met Duitsland deden. Zij willen de confrontatie met Iran vermijden en zoeken een strategisch compromis.

In plaats daarvan voedden zij de krokodil in de hoop dat die enkel anderen zou opslokken, om Churchill te citeren. Het moellah-regime zag zich alvast gesterkt, mede door de miljarden die het kreeg van de regeringen-Obama en -Biden. Teheran kon de hele halve maan tussen Eufraat en Libanon onder zijn controle brengen. En met de ‘sunset clausule’ van het akkoord dat Obama met Iran afsloot, kon Teheran na enkele jaren zijn kernwapenproductie hervatten.

Al dat geld hebben Iran en zijn trawanten aangewend om een oorlogsmachine rond Israël uit te bouwen. En het Westen liet Israël aan zijn lot over, om een oorlog te voeren die Israël niet alleen had mogen voeren. Met diplomatiek theater, uit electorale berekeningen en schrik voor de straat, met huiver om een open conflict aan te gaan, hebben de westerse landen de hele last van het verdedigen van de internationale orde  – én de eigen beschavingscode – overgelaten aan Israël, terwijl ze van de zijlijnen observeren hoe het conflict evolueert.

Sabotage

Maar het is nog erger. Van bij het begin van het conflict hebben diezelfde westerse landen Israël voortdurend gesaboteerd. Bezwaren over oorlogsrecht, de delegitimatie van Israëls regering, het aandringen op een staakt-het-vuren, het aanwakkeren en financieren van de oppositie tegen de regering-Netanyahu, het afstaan van een aardgasveld in de Middellandse zee aan Libanon (dus Hezbollah), het afstaan van territorium aan Libanons noordgrens, de sancties tegen Israëls export, de embargo’s tegen wapenleveringen. En nu, vanwege de regering-Biden, de waarschuwing aan Israël om geen Iraanse kernwapen- of olie-installaties te viseren.

Dat alles terwijl Israël, door de confrontatie met Iran aan te durven, meer doet dan zichzelf te verdedigen. Het torst de last van een oorlog op vele fronten, helemaal alleen. De vrije wereld wordt bedreigd door vijanden die de bestaande orde willen omgooien – Rusland, China, Iran. Israël doet nu het werk dat westerse landen zelf moeten doen. Het is bijna grotesk, maar diep pijnlijk, om aan te zien hoe die westerse landen, met name de regering-Biden en heel wat EU-landen, Israël saboteren, delegitimeren, en verhinderen om zich te verdedigen.

Het valt te hopen dat Israël de westerse beschaving kan redden voordat de westerse beschaving Israël verhindert dat te doen.