Oorlog in Syrië is een keuze

Wanneer u dit leest is het waarschijnlijk dat de Verenigde Staten, samen met andere landen ervoor gekozen hebben om Syrië aan te vallen. De regeringsleiders zullen in hun toespraken, om deze oorlogsdaad te rechtvaardigen, woorden in de mond nemen zoals: verantwoordelijkheid nemen, een duidelijk signaal geven dat men geen chemische wapens kan gebruiken, de beschaving tegen de barbarij; Assad moet weg…

Het wordt een bingo van grote, maar vooral nietszeggende, woorden. Woorden die een daad moeten rechtvaardigen, het aanvallen van een soevereine staat, een daad die niet te rechtvaardigen valt.

De vreselijke beelden van de chemische aanval gingen de wereld rond. De experten waren het direct eens, dit is duidelijk het werk van het regime van Assad. Net zoals vorig jaar, toen er ook een chemische aanval was en het Assad-regime hiervoor werd verantwoordelijk gesteld door diezelfde experten. Echter, twee maanden gelden zei de Amerikaanse minister van Defensie nog dat men geen bewijs had dat het Assad-regime achter die aanval zat, voor deze aanval is ook nog geen begin van bewijs. De kampioen van de schaamteloosheid de afgelopen dagen was echter Tony Blair die ook opriep tot actie tegen Assad.

Het was precies terug 2003 toen Saddam werd beticht van massavernietigingswapens te bezitten of — nog beter 2011 — toen alle voorstanders van de oorlog in Irak werden vergezeld door de (links-)liberale internationalisten om Kadhafi te verdrijven uit Libië. Zoals bekend bleken beide interventies catastrofale mislukkingen.

Is Assad een irrationele gek?

Is er een patroon te herkennen in de chemische aanvallen? Als er al een patroon te erkennen is, is het deze: Trump heeft als president tweemaal duidelijk gezegd dat hij zich niet wilde mengen in het Syrische conflict. Vreemd genoeg is er telkens binnen de tien dagen een nieuwe chemische aanval in Syrië.

Vorig jaar gaf de regering-Trump te kennen dat wat hen betreft Assad kon blijven, waarbij men terugkwam op een uitspraak van Obama in 2011. Een week later was er een chemische aanval die werd toegeschreven aan Assad en zag Trump zich verplicht om raketten te lanceren op een Syrische luchtmachtbasis. Op een toespraak in Ohio eind maart gaf Trump duidelijk aan dat hij de troepen wilde terugtrekken uit Syrië. Een beslissing waarbij hij lijnrecht inging tegen de generaals. Het leidde tot een directe confrontatie tussen Trump en zijn stafchef. Waarbij Trump de generaals duidelijk maakte dat hij wilde dat ze de troepen terugtrokken uit Syrië, een tweeduizendtal, en dat men niet moest afkomen met uitvluchten.

Vreemd genoeg is er nu opnieuw een chemische aanval waardoor de president opnieuw de druk ervaart om terug te komen op zijn beslissing en ‘moet’ overgaan tot het bombarderen van Syrië.

Assad bewijst hierdoor de grootste irrationele gek te zijn die er rondloopt op het wereldtoneel. Telkens wanneer de sheriff zegt dat hij je met rust gaat laten, begint Assad chemische wapens te droppen op onschuldige burgers, zodat de sheriff opnieuw achter hem aan moet. Dat Assad daartoe in staat zou zijn lijkt mij perfect mogelijk, het is geen heilige, maar het is zo irrationeel dat het nergens op slaat. Trouwens, Assad heeft deze oorlog gewonnen, waarom dat riskeren door een chemische aanval te plegen? Daarnaast, in welke hoofdstad heeft men een oplossing in de schuif die minder slecht is dan Assad?

Trumps juiste instincten

Trump is, in tegenstelling tot zijn generaals, de geschiedenis van de afgelopen zestien jaar niet vergeten. De oorlogen in het Midden-Oosten hebben de VS de afgelopen zestien jaar meer dan 7.000.000.000.000 dollar (7000 miljard dollar) gekost. Dat geld werd gespendeerd aan wederopbouw (een beperkt succes) en aan oorlogsvoering die rechtstreeks en onrechtstreeks aan honderdduizenden mensen het leven heeft gekost. Neem daarbij nog de duizenden gesneuvelde Amerikaanse soldaten en de tienduizenden met fysieke en psychische letsels, dan zou het toch duidelijk moeten zijn dat er maar één beslissing is die een Amerikaans president kan nemen: het terugtrekken van de Amerikaanse soldaten uit gebieden die duizenden kilometers ver liggen en waar Amerikanen in se niets verloren hebben.

Trump maakt echter een fout door het aanstellen van de verkeerde mensen zoals zijn nieuwe nationale veiligheidsadviseur, John Bolton, een neoconservatieve nationalist. Personeel is beleid, er is geen enkele oorlog waar Bolton niet in wil betrokken raken, ook al moest hij Trump beloven van er geen te willen beginnen. Het blijft een vreemde keuze voor een president die beloofde van minder te interveniëren in de wereld. Trump wil de troepen uit Syrië graag terugtrekken voor de maand november. Dat zou goed liggen bij de Amerikaanse kiezers en het idee is ook populair bij zijn basis.

Voor Syrië krijgen we (tijdelijk?) het buitenlands beleid waarmee Hillary Clinton de verkiezingen verloor. Trump breekt met een deel van zijn achterban, velen vergaven hem de raketaanval van vorig jaar, gaan ze dit nu opnieuw doen? Daarnaast, wanneer dit voorbij is, wie gaat hem nog verdedigen wanneer hij het moeilijk heeft? Het dreigt een eenzame tijd te worden voor de belaagde president.