Opnieuw tijd voor de leidcultuur

Op zoek naar de schuldigen van moslimextremisme is onze reflex vooral er eentje van introspectie. Wat hebben wij fout gedaan, wat konden wij doen om dit te voorkomen. Vaker dan niet, leggen we dan ook de schuld bij onszelf. Wij discrimineren, wij houden de daders en hun gemeenschap in armoede, wij hebben niet genoeg ingezet op inburgering, wij zijn de racisten. Diegenen die het aandurven om te duiden op enkele fundamentele problemen waar de oorzaak niet bij de ‘autochtonen’ gezocht kan worden, krijgt in het beste geval de wind van voren. In het slechtste geval wordt hij of zij verketterd en weggezet als racist. De voorbeelden zijn helaas legio. Die collectieve zelfkastijding leidt langzaam aan tot de ondergang van het Westen. En als er iets is waar wij wel verantwoordelijk voor zijn, dan is het dat wel. Wij hebben toegestaan dat het zo ver is kunnen komen.

Met de opkomst van het postmodernisme werden steeds meer zaken in vraag gesteld. Traditie, waarden, normen, structuren, alles was verdacht en moest worden ontmaskerd als verknechtend. Vrijheid betekende het weggooien van historische bagage. Kosten noch moeite werden gespaard om alles wat het Westen groot heeft gemaakt, met de grond gelijk te maken. En dit proces gaat nog steeds door. Die gedachte heeft zich verspreid in het onderwijs, de kunsten, beleid. Alles is relatief, er is geen houvast meer. Dit is pas echt problematisch geworden door de massale immigratie die het Westen gekend heeft de afgelopen decennia en waar we nu de pijnlijke resultaten van zien, in de achterstandswijken, in Bataclan, in het metrostation Maalbeek. Niet migratie op zich is het probleem, wel de manier hoe wij er zijn mee omgegaan. Openheid en tolerantie werden synoniemen voor cultureel nihilisme en relativisme. Alles kon en mocht.

Ook nu nog is het debat volledig verziekt. Als er gewezen wordt op de lamentabele positie van de vrouw binnen de moslimgemeenschap dan zijn de feministen daar snel om te wijzen op het feit dat het Westen kampt met een glazen plafond. Als wetenschappelijk wordt aangetoond dat gewelddadige criminaliteit binnen bepaalde minderheidsgroepen significant hoger is, dan wordt er steevast gezegd dat bankiers dieven én allemaal blanke mannen van middelbare leeftijd zijn. Als er een documentaire gemaakt wordt over de agressieve seksuele intimidatie door Noord-Afrikanen die (Westerse) vrouwen in Brussel ervaren, wordt gewezen op de ‘vrouwonvriendelijke’ of ‘stereotyperende’ reclame van multinationals. Alles wordt kapot gerelativeerd. Dat al deze zaken het gevolg zouden kunnen zijn van andere culturele waarden dan de Westerse wordt niet aanvaard. We moeten immers toch tolerant zijn, toch?

We moeten echter stoppen met onszelf een rad voor de ogen te draaien. Deze en vele andere verschillen kennen hun oorzaak wel in cultuur, één die de onze niet is. Dit erkennen mag echter geen pleidooi worden voor een monocultuur, ook dat zou ingaan tegen de Westerse waarden. Externe invloeden an sich zijn geen probleem, integendeel, wel eventuele incompatibiliteit. Daarom is het noodzakelijk om voluit en zonder complexen te pleiten voor de herwaardering van de idee van de leidcultuur. Een cultuur waaraan alle anderen ondergeschikt aan zijn. Een cultuur die wél uitgaat van de morele superioriteit. Omdat ze werkt, omdat ze succesvol is en omdat ze de samenleving mogelijk maakt. Dit betekent logischerwijs dat bepaalde normen, waarden en gedragingen die daar vreemd aan zijn niet meer aanvaard worden. We moeten terug tegen onszelf leren zeggen dat daar niets mis mee is. Als we dat niet doen, komt de ondergang van het Avondland dichterbij dan ooit.

Nicolas Bas is politiek filosoof