The Passion / De Passie

The Passion

Alles is liefde (Blof), Als jij maar naar me lacht (Marco Borsato), Omarm (Blof), Zing, vecht, huil. Bid (Ramses Shaffy), Niet van deze wereld (Stef Bos), Waarom nou jij (Marco Borsato), Zwart wit (Frank Boeijen), … populaire Nederlandstalige liedjes die op Witte Donderdag het passieverhaal muzikaal en in woord uitdrukten. Ze werden meegezongen door twintigduizend mensen op de Vismarkt in Groningen, in de regen. Op televisie keken 3 234 000 Nederlanders. Gemist op tv? Geen nood, op het internet kan u het helemaal herbekijken. 

The Passion, kwam in Nederland naar een Engels voorbeeld, de ‘Manchester Passion’ werd een eerste keer opgevoerd in 2006 in Groot-Brittannië. Het is eigenlijk niets meer dan een moderne variant op de oude passiespelen die vroeger wel vaker werden opgevoerd en net niet helemaal uitgestorven zijn. De Nederlandse versie groeide in vier jaar tijd uit tot een media-evenement met miljoenen kijkers. Bekende Nederlanders zijn belangrijk voor het concept. De Nederlandstalige (vaak populaire pop-)liedjes, worden tot het laatste moment geheim gehouden. Een deel van de slimme marketing. Artiesten waarschuwen hun fans via twitter wel al dat er dit jaar een liedje van hen bij zit. Zo wordt de mediahype kundig opgebouwd.

De Passie

En dit jaar dus ook in Vlaanderen, onder de titel ‘De Passie’, in Merchtem, niet onmiddellijk een centrumstad zoals in Nederland. Met wel dezelfde ingrediënten … een beetje toch. Bekende Vlamingen als Stijn Coninx (regisseur), Dirk Brossé, Rik Torfs, Eric Melaerts, Geena Lisa, En bekende musicalartiesten als Johan Demoor en Hans Peter janssens. Net als in Nederland wordt een groot lichtgevend kruis rondgedragen, de voorstelling van dat kruis gebeurde door … de jeugdbewegingen van Merchtem. Kan het Vlaamser? Net als in Nederland is het verhaal een musical, met een verteller (Rik Torfs) en zijn de liedjes bekende Nederlandstalige (pop-)liedjes: ‘Diep in mij’ van Yasmine, ‘Is dit nu later?’ van Stef Bos, ‘Iedereen is van de wereld’ van The Scene naast liedjes van o.a. Johan Verminnen en Clouseau.

Of het Nederlandse succes in Vlaanderen dunnetjes kan overgedaan worden is nog even afwachten. Er waren volgens de media zo’n acht tot tienduizend toeschouwers in Merchtem, zeker niet slecht. Het evenement werd enorm gepromoot in de omliggende kerkelijke kringen en door de kerkelijke media. Van overal werden bussen ingelegd. De grote media besnuffelden het initiatief wel, met artikels in de meeste kranten en een doortocht van Torfs in Café Corsari.

En de tv-kijker? Die kan ‘De Passie’ bekijken op maandag 21 april 2014, paasmaandag, net geen vijgen na Pasen, op de regionale zenders. Die zenden het allemaal samen uit om … 14u. Niet echt een moment om een kijkcijfertopper te worden. Gezien het potentieel in Nederland toch een gemiste kans. Dat de openbare omroep bang is om zoiets ‘confessioneel’ uit te zenden, tja dat probleem kennen we. De vrijzinnigen en anderen zouden wel eens op hun tenen getrapt kunnen zijn, het heilige evenwicht verstoord … Maar dat een commerciële omroep daar geen ‘brood’ in ziet, dat is toch wat een gemiste kans. Het heeft waarschijnlijk vooral met angst te maken. religie en zeker christendom wordt een taboe in onze samenleving. Geen zender die het risico blijkbaar durft te nemen voor een eerste keer. Het verzuilde tv-landschap in Nederland zorgt dan toch blijkbaar voor meer diversiteit dan het Vlaamse model met neutrale openbare omroep en nog neutraler commerciële omroepen. 

Nochtans sluit het aan bij een oude traditie van passiespelen vroeger onder onze kerktorens. Een van de eerste films ooit gemaakt was een passiespel trouwens. In 1897 maakte de Franse fotograaf Kirchner er een en ook Louis Lumière maakte La vie et la passion du Christ. Datzelfde lijdensverhaal wordt voor ‘The Passion’ of ‘De Passie’ in een hedendaags musicaljasje gestopt. Inclusief een verbredende wereldse interpretatie. Je hoeft voorwaar niet gelovig te zijn om er iets aan te hebben. Ook dat is voor velen een hinderpaal, die zien het christendom niet graag in zo’n hedendaagse variant. Ze koesteren liever het oude en ouderwetse beeld. Daar kan je makkelijker tegen zijn.

Dat voor de hedendaagse musicalversie van het lijdensverhaal pop-liedjes gebruikt worden is niet zo verwonderlijk. Wie regelmatig begrafenissen meemaakt (ik ben wel eens lector op onze parochie) merkt hoe die liedjes, hoe populaire cultuur mensen op zo’n moment diep kunnen raken. Die muziek is een belangrijke cultuurdrager in deze tijd, het is in staat onze emoties te kanaliseren. Mensen die geen boodschap hebben aan de Mattheuspassion van Bach, die hebben meer aan Maria die een liedje zingt van Yasmine. Hedendaagse populaire christelijke cultuur. Het trekt aan en het stoot af. Benieuwd hoe het verder gaat, in Vlaanderen en in Nederland. Maandag toch eens opnemen, die ‘De Passie’.

Foto © The Passion