Paul ‘paté’ Peeters overleden

Ik herinner me als kind de Volksunie-etentjes van Grimbergen en omliggende gemeenten. Toen rosbief met lentekrans en gebakken zalm met een onbestemde saus de kassa’s van de Vlaams-Brabantse Volksunie-afdelingen deed rinkelen. Het klassieke voorgerecht was een plakje paté met onvermijdelijke augurkjes en zilveruitjes. De paté kwam uit Kapelle-op-den-Bos. Daar leidde ondernemer Paul Peeters het pasteibedrijf SansPareil. De speelkaarten die je tijdens de etentjes kon winnen tijdens de obligate tombola, kwamen ook van Sanpareil. Ik heb nog altijd een set, maar kan al lang niet meer kaarten. Paul Peeters blijft zo wel herinnerd.

Peeters (1935) is een typische katholieke flamingant als hij aan de KU Leuven handels- en financiële wetenschappen studeert. Lid an de Souts en van het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond (KVHV). Toen al, in de jaren vijftig, tekende het KVHV voor de Vlaamse katholieke politieke elite die België in zijn federale plooi legde: Hugo Schiltz, Vic Anciaux, Wilfried Martens en zo vele meer. De confederalisten van vandaag, Bart De Wever en co, komen uit dezelfde studentenstal.

Met zijn economische achtergrond werd Peeters beheerder van meerdere vennootshappen, maar ook rechter in handelszaken bij de rechtbank van koophandel in Brussel. Middenstand en (buitenlandse) handel waren ook zijn interessegebieden als politicus.

Begonnen als parlementair medewerker van het vergeten CVP-senator Hendrik Delport. In 1965, na de marsen op Brussel en in de context van een sterke ‘flamingantiserende’ publieke opinie, sloot hij aan bij de Volksunie. De Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging leert dat hij achtereenvolgens provincieraadslid was in de toen nog unitaire provincie Brabant, gemeenteraadslid, schepen en ook burgemeester van Kapelle-op-den-Bos, Kamerlid en senator, en ook nationaal partijsecretaris. Dat laatste is maar interessant nu ik merk in welke periode: 1975-1978. De moeilijke periode van de rechtse dissidenties van de Vlaams-Nationale Raad en het Vlaams-Nationaal Directorium, kiemen van het latere Vlaams Blok, dat uit het debacle van het Egmontpact is ontstaan, wat Peeters als partijsecretaris van zeer nabij moet hebben meegemaakt.

In de regio werd nog lang in de jaren tachtig verteld dat hij zijn lidmaatschap van de Senaat aan de partij te danken had voor zijn partijtrouw na Egmont. Johan Laeremans, penningmeester van de Volksunie, had verkozen moeten worden. Maar uit onmin met het door de VU ondersteunde Egmontpact, hield die laatste het voor bekeken – hoewel hij niet overstapte naar het Vlaams Blok. Peeters weg naar de Senaat kwam zo vrij te liggen. En de omliggende VU-afdelingen werden nog lang geravitailleerd me zijn patés.

In zijn laatste jaren was hij lid van N-VA, . Hoewel kort na de scheuring van de Volksunie hij van het toneel was verdwenen en niet meteen een keuze had gemaakt voor een van de diasporagroepen, is hij daar toch thuisgekomen. Bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen werd N-VA er met acht zetels de grootste partij. Peeters was tot voor kort waarnemend voorzitter van zijn afdeling. Zijn kleinzoon Arno is er vandaag gemeenteraadslid.

Moeilijk om zeggen is of en welke communautaire invloed had op zijn gemeentegenoot met dezelfde naam: Leo Peeters, gewezen Vlaams minister van Binnenlandse Zaken voor sp.a, verantwoordelijk voor de zogenaamde Omzendbrief-Peeters die bewoners van de faciliteitengemeenten rond Brussel verplichtte voor elk Nederlandstalig document apart een Franse vertaling te zoeken. Leo Peeters – de socialist – was ook burgemeester van Kapelle-op-den-Bos.