Tussen neus en lippen

‘PS en Groen tegen btw-verlaging.’ Dat meldde de elektronische nieuwsbrenger Newsmonkey op 17 januari. De standpunten van de roden en de groenen blijken steeds meer samen te vallen, en dat niet alleen voor kleurenblinde kiezers die lijden aan daltonisme (vaak ‘rood-groenkleurenblindheid’ genoemd).

Ook in Vlaanderen valt het op dat de meningen van de socialistische en groene partijen dikwijls in elkaars verlengde liggen. Met die kanttekening dat Groene standpunten een stevige schep woke meezeulen, hetgeen bij Vooruit (allicht onder de invloed van Conner Rousseau) steeds minder het geval is. We noemen dat heden ten dage een deugddoende ‘flinksheid’.

In scherp contrast

Dat alles staat in een scherp contrast met de verhoudingen tussen beide liberale vleugels. La Libre van 17 januari wist te melden: ‘Les fortes tensions entre MR et Open Vld éclatent au grand jour’. Vrij vertaald: ‘De hevige spanningen tussen de MR en Open VLD worden nu merkbaar in het volle daglicht’. Iemand verwonderd dat dit werd onderlijnd door foto’s van Vincent Van Quickenborne en Georges-Louis Bouchez?

De ongelukkige politicus die na de landelijke verkiezingen door het Hof gaat worden aangesteld als formateur voor een volgende federale regering komt voor een zware uitdaging te staan: een Vlaamse meerderheid van N-VA en Vlaams Belang, en een Waals equivalent van de groene en rode partijen, namelijk van Ecolo en PTB, komen neer op het verzoenen van water en vuur.

Van het klassieke gegeven waarbij een eensgezinde liberale fractie ergens in het midden staat is nu al dus geen sprake meer. Geen idee hoe dit gaat aflopen: we staan dan kort bij de leuze die voorspelt ‘België Barst!‘

Een blinde vlek is erger dan kleurenblindheid

Geachte lezer, besef wel: dit wordt erger dan een loutere kleurenblindheid. En dat beperkt je functioneren meer dan een verwarring tussen rood en groen. Je zal al snel zien hoezeer bij de toekomstige regeringsonderhandelingen onze Franstalige landgenoten gaan beweren zich beducht te tonen voor een streng autoritair (lees: rechts) regime in het noorden van het land. En dat terwijl de kans op een dictatoriale aansturing in hun eigen landsdeel onvergelijkelijk veel groter is.

Op dat vlak hoeft een uitgesproken linkse fractie (de Waalse groenen en de PS, al dan niet onder de gedoogsteun van de PTB) van niemand lessen te krijgen, zoals onze ervaring met socialistisch-communistische landen ons leert.

Commissievoorzitter von der Leyen is voor de vrouwen

Op 2 februari toeterde het dagblad De Tijd op zijn voorpagina: ‘Von der Leyen wil bijna helft vrouwen in bestuursraden’. In verstaanbare termen wil dit zeggen dat Europe beursgenoteerde bedrijven met een hoofdzetel op haar territorium zal dwingen om meer vrouwen in hun raad van bestuur op te nemen. De krant voegt eraan toe dat Belgische topbedrijven op dit vlak een tandje zullen moeten bijsteken.

De Europese Commissie denkt er wel niet aan om quota te op te leggen, want indien je wil dat raden van bestuur in ondernemingen de samenstelling van de brede bevolking nauwkeurig zullen moeten reflecteren, moeten zij dan ook een zestal procent van hun zitjes in de raden van bestuur vrijhouden voor homoseksuelen. In zo’n situatie worden benoemingen ware evenwichtsoefeningen waarbij de ervaring en de capaciteiten van de betrokkene van ondergeschikt belang zijn.

Maximale diversiteit

Een bevolkingsgroep waarvoor dan doorgaans geen quota overwogen worden zijn personen met ernstige persoonlijkheidsstoornissen. Dat is ook niet nodig, want die zijn ruimschoots oververtegenwoordigd in de hogere regionen van ondernemingen en overheidsinstanties. ‘De kans is namelijk 20% dat iemand in een leidinggevende functie een sociopaat is’. Daarover bestaat nogal wat literatuur, zie Hoe houden we psychopaten en narcisten weg van de macht? En dat terwijl sociopaten in onze Westerse samenlevingen nauwelijks enkele procenten volmaken.

Ik vind overigens dat Von der Leyen gelijk heeft, want ben de overtuiging toegedaan dat het verstandig is om in de toporganen van een onderneming (raad van bestuur, directiecomité) een maximale diversiteit te betrachten. Ook hierover bestaat nogal wat literatuur die deze stelling bekrachtigt, en een van mijn eigen zonen heeft over deze problematiek aan de Faculteit Economische Wetenschappen van de KU Leuven een doctoraat gepresteerd dat het belang van diversiteit (nogmaals) benadrukt, op voorwaarde dat die diversiteit (zoals alles in een onderneming) goed aangestuurd wordt.

Weg met excuustruzen

Het is evenwel iets heel anders om dan maar nauwkeurige quota op te leggen. Zo krijg je excuustruzen in je toporganen, die als grote (enige?) verdienste kunnen voorleggen dat ze ofwel van het goede geslacht zijn, ofwel in het begin van hun loopbaan de correcte partijkaart hebben aangeschaft. Dit laatste geldt dan vooral voor overheids- of door de overheid gecontroleerde instanties.

Zo werd, enige tijd geleden, een schoonzus van mezelf aangezocht om deel uit te maken van de raad van bestuur van De Lijn. Niet zozeer haar strategisch inzicht was hierbij belangrijk, wel het feit dat ze een vrouw was. Bovendien werd als belangrijke bijkomende conditie door de voogdijminister meegegeven dat ze vooral steun moest kunnen voorleggen van de syndicale organisaties.

Niet te verwonderen, dus, dat raden van bestuur al eens deficiënt durven functioneren wanneer de aanstelling van de leden gebeurt op dergelijke gronden die niets te maken hebben met bekwaamheid of ervaring. Ook daarvan heb ik in mijn loopbaan diverse sterke staaltjes meegemaakt die ik de onschuldige Doorbraak-lezer wil besparen. De eerste slachtoffers hiervan zijn de organisatie en de personeelsleden die aan zo’n creatuur rapporteren.

‘We zijn banger van revolutie dan van onderdrukking’

Het is een uitspraak van Phia Ménard, een kunstenares die in De Standaard van 3 februari het woord kreeg. De artistieke exploten van die mevrouw zijn me onbekend, maar haar uitspraak noopt tot nadenken want bevat een kern van waarheid. Angst en andere gevoelsmatige aandoeningen zijn slechte raadgevers wanneer het gaat om het innemen van standpunten of het overgaan tot actie.

Die uitspraak parafraserend in het licht van het voorgaande stukje, komt in dit #MeToo-tijdperk welhaast automatisch de volgende parafrase voor de geest: ‘We zijn banger van mensen die een belangstelling voor ons persoontje betonen dan voor hen die ons kwaad willen doen’.

Dat verklaart in mijn ogen waarom vrouwelijke werknemers alle hens aan denk roepen indien zij van mening zijn dat hun verantwoordelijke seksuele gevoelens betoont, maar over zich heen laten gaan wanneer hun chef een kwaadaardige narcist of psychopaat is die hen effectief benadeelt.

En, beste lezer, weest u er maar zeker van dat dit soort chefs dik gezaaid zijn. Volgens bepaalde bronnen zou twintig procent van topmanagers psychopathische trekjes vertonen. En dat leidt gegarandeerd tot machtsmisbruik en beschadiging van hun medewerkers. Dat die twintigprocent-fractie uit de literatuur overeenstemt met de werkelijkheid, kan ik vanuit mijn eigen ervaring beamen. Ik heb er nogal wat van dit soort sujetten meegemaakt in mijn loopbaan (maar, de hemel zij geprezen, niet in de universitaire wereld).