Tussen neus en lippen

Op 29 januari kopte De Standaard: ‘Groenen en CD&V hekelen institutionele stilstand’. Dat is pas nieuws, dat niet toevallig extra werd benadrukt door een bijgesloten fotootje van de fervente eco-unitarist Kristof Calvo.

Bien étonnés de se trouver ensemble

Krijgt de Vlaamse groene partij, in al zijn politieke correctheid, nu dan toch haar gezonde verstand? Het (in progressieve kringen modieuze) belgicisme waarvan Groen de voorbije jaren getuigde begint nu blijkbaar ook in het eigen groupuscule te tanen.

Desondanks koppelt de groene partij haar verlangen naar een behoorlijke staatshervorming, dat vooral wordt geconcretiseerd in een pleidooi voor homogene bevoegdheden (meer bepaald op het vlak van de gezondheidszorg), aan de noodzaak tot een ‘politieke vernieuwing’.

Niks te vroeg realiseert de top van Groen zich, als belangrijke speler in het politiek correct georiënteerde land der blinden, nu dat een echte verschuiving in onze openbare zeden slechts mogelijk wordt wanneer het noorden van dit land zijn gerichtheid op het Scandinavische goed bestuur kan vertalen in structurele ingrepen. Het zuiden zal dan wel verder aanmodderen met hun uit Frankrijk gestolen maatschappijconcepten.

Calvo kreeg in die krant zelf het woord. Hij benadrukte flinks in verband met de Vivaldicoalitie: ‘In februari moet er een versnelling komen’. Iemand iets gemerkt daarvan? Hij beseft allicht dat, als er niks verandert, hij een zure toekomst tegemoet gaat, wanneer de verhoogde energiefacturen bij de kiezers in de bus gaan vallen. Leg maar eens aan de burger uit dat de bevoegde minister van Energie met al haar dossierkennis, mevr. (ik moet me inhouden om niet ‘juffrouw’ te schrijven) Tinne Van der Straeten, daar voor niks tussen zit.

Begrip en diplomatie helpen niet bij psychopaten

Op 20 februari liet het Algemeen Nederlands Persbureau weten dat de presidenten van Frankrijk en Rusland opteerden voor het belang van ‘een diplomatieke oplossing’. De Standaard wist op 30 januari al te melden dat de ‘afwachtende’ houding van Duitsland in het conflict wrevel wekte.

In één adem berichtte die krant dat president Macron pleitte voor meer begrip voor Rusland, dat zijn greep op één van zijn vroegere wingewesten (Oekraïne) dreigt te verliezen. Zou Macron ook voor zoveel consideratie pleiten wanneer België een poging zou doen om Frans-Vlaanderen, eertijds ontegenzeglijk een deel van onze contreien, te heroveren?

Ik heb op deze website al herhaalde malen gewaarschuwd om psychopaten (tegenwoordig spreken we eerder van sociopaten) de toegang tot hoge ambten te ontzeggen. Dat geldt zowel voor het  bedrijfsleven als voor de politiek. Ik zou het aantal hoge piefen die opgezadeld zijn met kwaadaardig narcisme of psychopathie niet bij mij te eten willen vragen. Daarvoor is mijn huisje véél te klein.

Dat dit soort sujetten schadelijk zijn voor hun bedrijf (en bij uitbreiding voor hun land) staat buiten kijf: de (wetenschappelijke en vulgariserende) literatuur staat bol van waarschuwingen. Ik ken overigens maar één commentator die luidop durfde stellen dat Poetin een psychopaat is, namelijk mijn medeauteur op deze website Johan Sanctorum.

Graantje meepikken

Ik besef hierbij dat nu de hele medische wereld zal staan gillen dat je geen diagnose mag stellen zonder de patiënt lijfelijk gezien te hebben. Deze mening  wortelt ongetwijfeld in de bekommernis om ook hier een graantje mee te pikken. Want zonder (betalend) doktersonderzoek komt er geen uitspraak (ik heb in mijn loopbaan intensief met de medische wereld samengewerkt – dus ik ken die dames en heren zo’n beetje).

Ik denk dat Johan Sanctorum het gelijk aan zijn kant heeft, zelfs zonder psychiatrisch diploma en duur betaald consult. De Russische beer (en in het algemeen het oosterse communisme) heeft een traditie gevestigd om hun landen te laten leiden door erg dubieuze figuren. Niemand betwist dat Stalin een ernstige psychopaat is geweest, en Mao (blijkens diens biografie) was weinig beter.

Sociopaten

Dit is een vraagstelling die ik nog nooit op een geloofwaardige manier heb weten beantwoorden: hoe komt het dat in marxistische regimes sociopaten steevast geroepen worden tot het hoogste ambt? Karl Marx heeft daarop ongetwijfeld nooit aangestuurd… Maar het is wel de realiteit waarmee we geconfronteerd gaan worden wanneer in ons land de PVDA-annex PTB het voor het zeggen zou krijgen.

Onderhandelen en de kracht van overreding gebruiken door middel van argumenten helpen niet bij sociopaten: deze hebben in al hun eigendunk geen enkele scrupules voor de onsmakelijke consequenties van hun keuzen. Dus, president Marcon en uw Duitse evenknie: diplomatie werkt niet bij iemand als Poetin.

De enige aanvaardbare strategie bestaat in brutaal afdreigen en werk maken van vernietigende represailles die Poetin’s positie kunnen kosten. We hebben in het verleden ook ondervonden hoe een te zachte aanpak van Adolf Hitler (nog zo’n psychopaat die in het begin van zijn rampendominantie op verrassend veel clementie kon rekenen) na zijn inval in Polen het begin ontketende van een vernietiging van ons continent.

De verkeerde vraag!

De Tijd stelde in haar uitgave van 21 februari de volgende vraag: ‘Wie kan er nog werken?’. Dat is uiteraard een verkeerde formulering: het gaat doorgaans niet over ‘kunnen’, maar wel ‘willen’. Het artikel werd als volgt ingeleid: ‘De arbeidsmarkt staat in brand en de werklozenvijver is bijna leeg. Het beleid probeert daarom grip te krijgen op de 1,7 miljoen mensen die zelfs niet naar werk zoeken.’

Onze eeuwigdurende werkloosheidsuitkeringen, enige in de wereld, zitten daar zeker iets voor tussen. Wanneer gaat ons land doen wat al onze naburen al hebben ingevoerd, namelijk het in de tijd begrenzen van de werkloosheidsuitkeringen?