Pleidooi voor onafhankelijkheid

Van de Verenigde Staten is bekend dat ze op stel en sprong bereid zijn om overal ter wereld meer dan één lans te breken voor de democratie. In Venezuela, Cuba en Iran, iets minder in Saoedi Arabië, maar zeker ook in België. Vandaag wordt in ons parlement een resolutie ter stemming gelegd die oproept om alle kernwapens uit ons land te verwijderen. In casu op de luchtmachtbasis van Kleine Brogel worden Amerikaanse kernwapens opgeslagen.

Bronnen binnen de NAVO wijzen erop dat het stemmen van een dergelijke resolutie ‘niet ongestraft zal blijven’. Meer bepaald zou ons land investeringen van Amerikaanse bedrijven aan zich kunnen zien voorbijgaan. De VS kennen bij mijn weten weinig of geen internationaal opererende staatsbedrijven, maar overheid en bedrijfswereld zijn er voldoende met elkaar vervlochten om dergelijke stappen mogelijk te maken.

Loopjongen van de VS

Ik noem een dergelijk dreigement een flagrante schending van onze soevereiniteit. Dat is echter niet de mening van een Theo Francken, die zich de afgelopen dagen het vuur uit de sloffen liep om tegenstemmen te sprokkelen, en zich aldus een trouwe lakei van de Amerikanen te betonen. Volgens Francken zijn die kernbommen nu eenmaal nodig ‘voor onze veiligheid’.

Los van het bedenkelijke gehalte van dat argument, blijft het mij verbazen hoe sommige Vlaams-nationalisten onze nationale onafhankelijkheid iets vinden waarmee gemarchandeerd kan worden, terwijl ze anderzijds de Vlaamse onafhankelijkheid  aanprijzen als een remedie tegen alle kwalen. Ook van het Vlaams Belang mag geen heil worden verwacht. Daar zitten ze nog vast in de eikenhouten retoriek van de jaren tachtig van de vorige eeuw: ‘Beter een raket in mijn tuin dan een Rus in mijn keuken.’

Een land dat wél over  flink uit de kluiten gewassen staatsbedrijven beschikt is China. De Chinese staatsrederij COSCO bijvoorbeeld. Die heeft ondertussen negentig procent van de containerterminals van Zeebrugge in handen. Ook in Antwerpen worden ze steeds actiever, waardoor het centraal comité van de Communistische Partij van China straks een dikke vinger in de pap dreigt te krijgen in het Belgische havenbeleid.

Sterke Jan

Dat we wat elektriciteitsvoorziening betreft afhankelijk zijn van een Franse energiereus wisten we al langer. Naast die Amerikaanse raket in de tuin hebben we dus ook een Chinees aan de kade en een Fransman aan de lichtschakelaar. Uiteindelijk maakt een Rus in de keuken dan niet zoveel verschil meer. Trouwens, die Rus zit al in onze keuken, beste Van Grieken. Hij is erin geslopen via het gasfornuis. De Russen zijn de mannen die het gas doen branden, de klinken repareren (of waren dat de Polen?) en de vrouwen ambeteren. En dan maar kwaken over de islamisering van Europa. Enkel wat het ambeteren van vrouwen betreft speelt de islam een rol in dit verhaal.

Op die manier wordt onafhankelijkheid, of ze nu Vlaams dan wel Belgisch is, een lege doos. Straks beslissen we enkel nog over het smoelwerk op onze postzegels en de kleur van de bloemetjes op het gemeenteplein.  Zelfs Sterke Jan zal dan niet al teveel kunnen bepalen. We zouden dus beter eerst terug leren stappen in plaats van al meteen te lopen. Van die Belgische en Europese onafhankelijkheid iets maken in plaats van te zeuren over de Vlaamse. Het project van de Vlaamse onafhankelijkheid is duidelijk enkele maten te klein om het hoofd te bieden aan de uitdagingen van de eenentwintigste eeuw, en wordt blijkbaar slechts gedefinieerd als ‘onafhankelijkheid ten aanzien van de Walen’. Weinig ambitieus dus.

En wees gerust, beste Theo Francken, ook ik ben geen ‘naïeve pacifist’, het etiket dat u klaar hebt voor iedereen die zich in dit land tot de linkerzijde bekent. Ik ben van oordeel dat wij ons defensiebudget dringend moeten optrekken tot twee procent van het BBP. Maar dan wel in een Europese context, niet in een Amerikaanse. Europa heeft dringend instrumenten nodig om een onafhankelijke buitenlandse politiek te kunnen voeren, waarbij dus ook inbegrepen de capaciteit om militair tussen te komen als dat nodig is. Al was het maar om ons eindelijk te kunnen distantiëren van de catastrofale  Midden-Oosten politiek van de Verenigde Staten, die al decennia lang miljoenen vluchtelingen richting Europa jaagt.