Politiek woelwater houdt er mee op

Coveliers mag met reden een kleurrijke figuur genoemd worden en wie zijn pad wel eens kruiste, zal dat getuigen. In informele omstandigheden kan je altijd op hem rekenen om de tafelgesprekken op te vrolijken met niet-voor-publicatie-geschikte anekdotes. Ook in het publieke debat staat hij bekend om zijn vlijmscherpe tong. Dat Coveliers niet alleen vrienden heeft gemaakt in de politiek, mag dan ook duidelijk zijn.
Zijn politieke parcours liep bochtig, met haltes aan meerdere kapelletjes. De eerste stappen zette hij bij de Volksuniejongeren (Vujo), waar hij een stevige reputatie van ‘linkse rakker’ opbouwde. Zijn deelname aan een betoging tegen de oorlog in Vietnam werd niet in alle Vlaams-nationalistische kringen op prijs gesteld. ‘Nochtans, en dat wordt wel eens vergeten, stapten wij daar op achter een grote foto van August Borms’, zet hij vandaag de puntjes op de i. ‘Ach, ik herhaal het. Wie als jongere niet links is, heeft geen hart. Wie als oudere niet rechts wordt, heeft geen verstand’, verklaart hij zijn latere politieke keuzes. In 1985 wordt hij voor de Volksunie kamerlid en een goed jaar later fractieleider. In 1993 stapte hij over naar de VLD, waar hij snel doorstootte naar de top. Vanaf 1995 leidde hij de senaatsgroep, van 1999 tot 2003 de VLD-fractie in de Kamer en in 2003 opnieuw de senaatsploeg. Geen toeval dat de snedige debater het overal tot woordvoerder schopte.
Burgemeester?
In 2004 gooide de Visa-affaire de hele Antwerpse politieke scène op z’n kop en de VLD-top stelde Coveliers voor als kandidaat-burgemeester. Intussen botste hij steeds meer met de partijtop, wat hem in 2005 de uitsluiting uit de VLD opleverde. Als zijn kompaan Jean-Marie Dedecker een jaar later door dezelfde uitgang verdwijnt, hoopt Coveliers dat die mee op het door hem opgerichte rechts-liberale VLOTT springt. Dedecker kiest ervoor een eigen partij uit te bouwen en ze zullen elkaar partijpolitiek niet meer ontmoeten. Als VLOTT-kandidaat wordt hij nog senator voor kartelpartner Vlaams Belang en lid van de Antwerpse gemeenteraad.
Gevraagd wat hem de meeste voldoening bracht, verwijst Coveliers zonder aarzelen naar de periode 1987-1991, toen hij secretaris en zeer actief lid was van de parlementaire Bendecommissie. ‘Achteraf beschouwd hebben we daar de basis gelegd voor de latere hervorming van de politie. De aanbevelingen voor justitie bleven spijtig genoeg in de lade liggen.’ Coveliers gelooft dat hij toen toch ‘een steentje kon verleggen’.
Verhofstadt
Zijn grootste teleurstelling? Coveliers twijfelt geen moment. ‘In 1999 won Verhofstadt de verkiezingen, maar in een recordtijd van veertien dagen heeft hij al waar hij voor stond verkwanseld in een anti-CVP-regering met de PS.’ Voor de oud-premier heeft Coveliers geen goed woord over. ‘Met afstand de slechtste mens die ik ooit heb ontmoet. Hij wordt alleen gedreven door drang naar macht. Of beter, de illusie van macht, want de PS trok in feite aan de touwtjes.’ Hij geeft een voorbeeld. ‘Marc Verwilghen werd minister van Justitie, maar was erg onzeker. Hij vroeg me geregeld raad. Maar op zijn kabinet werd een mannetje gezet van Di Rupo en alle beslissingen moesten door hem worden goedgekeurd.’ Niets nieuws onder de zon volgens Coveliers die er op wijst dat minister van Binnenlandse Zaken Milquet een procureur-generaal als kabinetschef koos, terwijl Annemie Turtelboom in feite minister van Justitie is.
Coveliers noemt vier mensen waar hij wel positief aan terugdenkt. ‘Onverminderd de fouten die hij heeft gemaakt, maar van Hugo Schiltz stak ik heel wat op. Ook Frans Baert – justitiespecialist bij de Volksunie – was een fijne en knappe politicus.’ Coveliers wil ook twee politici noemen die hij als mens erg op prijs leerde stellen. ‘Ook al gaat het in beide gevallen over onversneden belgicisten, maar Herman De Croo en Frank Swaelen hebben indruk gemaakt op mij.’
Zou hij weer in de politiek stappen als het te herdoen was? Coveliers twijfelt. ‘Rationaal-materialistisch zou ik dan beter kiezen voor de advocatuur. Laten we het daar op houden: een echte aanrader is het niet om in de politiek te stappen.’