Politieke rekenkunde

De werkloosheid kan in één klap weggewerkt worden. Er is alleen vijf minuten politieke moed voor nodig. Socrates et cetera zal het een keer uitleggen. Vijf minuten mond houden om in te zien dat wondermedicijnen bestaan, en dit is er een van.

Ons dierbaar / ondierbaar (schrappen wat niet past) vaderland telt vier milieuministers. Elk met een kabinet dat niet in de langste tram die er bestaat kan plaatsnemen, inclusief staanplaatsen. U kent hem wel, de tram zo lang als de gemiddelde lengte van een doorsneestraat in een ordinaire Vlaamse middeleeuwse stad, het model Albatros.

Naast het aantal directe medewerkers op een kabinet zijn er indirecte. Ze zijn door bevriende instellingen, de ene al schimmiger dan de andere, uitgeleend aan de minister. Dat soort kabinetsleden zijn mensen die het veldwerk voor de minister in tijden van verkiezingen klaarden en een douceurtje verdienen. Ze blijven onder de radar omdat ze niet op de loonlijst van de minister staan. Ze pronken op die van de instelling waar ze een muizenkantoortje kregen en er nooit woelige winden waaien.

Ook voor dit soort medewerkers heb je een Albatros nodig. Bij wijze van spreken want een kabinet heeft een showroom aan bedrijfswagens voor het personeel, en voor het voetvolk van de kabinetten zijn er gratis abonnementen voor trein, tram, bus, fiets op gas, elektriciteit, waterstof op kosten van… van wie dacht u? Lukt het om iemand anders een factuur te laten betalen, een dwaas die niet doet.

Een wat lang verhaal om te komen tot het wegwerken van de werklozen, waar Socrates et cetera de remedie voor weet. Hij is weliswaar een ziek man en een slecht man, maar eens scout, altijd scout. Eén goede daad per dag is een plicht voor het leven, volgens de stichter, de ex-militair en amateur-toneelspeler, Robert Baden-Powell en levenslang verliefd op de puber Peter Pan. De goede daad van vandaag komt er daarom nu aan. Een goede daad die in wezen een goede raad is.

Tellen we het aantal directe en indirecte kabinetsmedewerkers van de gewestministers en de federale samen, voegen we er het aantal werknemers van bevriende firma’s aan toe, die in opdracht van de ministers of een van zijn secondanten onbruikbare studies bedenken, komen we tot een niet onaardig getal van vier even cijfers na het meest gebruikte leesteken, het leesteken waarvan deze zin er een niet onaardig aantal heeft, de komma, inderdaad, te beginnen met het hoogste cijfer, acht, als we de zero een even noch als een oneven getal beschouwen, en vijf oneven cijfers vóór de komma, eveneens beginnend met het hoogste cijfer, negen. (Wie de wenkbrauwen fronst bij deze zin herleest hem tweemaal en zal moeten toegeven dat het een briljante is).

Weinig is gerealiseerd, maar er kan dus niet gezegd worden dat de toppolitici met hun megakabinetten niet gezorgd hebben voor minder werklozen. Indien het legerkorps aan kabinetsleden vandaag zou gaan stempelen, zou morgen de rode lijn van de werkloosheidsgrafiek steiler zijn dan de steilste wand van de Mount Everest. Conclusie: er werden jobs, jobs, jobs beloofd en die zijn er gekomen. Beschouwing hierbij: of die de bevolking wat heeft opgebracht of niet, is niet aan de orde. De daad bij het woord is in de Wetwijk minder belangrijk dan het woord bij de daad.

Maar goed, zand erover. Indien op de ingeslagen zandweg verder gegaan wordt dan is het probleem van de werkloosheid in een wip van de baan. Deze gedachte verbaast u ongetwijfeld, beste lezer. Geef Socrates et cetera drie minuten extra speeltijd en de duisternis zal plaats maken voor een heldere hemel. Neem een koffie of wat sterkers erbij, u gaat verschieten hoe eenvoudig het oplossen van het probleem is.

De vier regeringen hebben gezorgd voor minder werklozen, daar waren we het over eens, dacht ik. Welnu, verhogen we het aantal regeringen, verhoudingsgewijs verhoogt het aantal kabinetsleden. Maar! Maar hoe kunnen we het aantal regeringen verhogen? Een goede vraag. Het antwoord luidt: Ja, we kunnen het aantal regeringen verhogen. Hoe? Door het oprichten van… stadsstaten. Met elk een regering die controle uitoefent over het gedoe van de gemeenteraden.

Elke regering van een stadsstaat heeft nood aan bestuurders. Dat spreekt voor zich. Op z’n minst een dozijn. En waar hebben deze bestuurders recht op, naar aloude Belgische politieke rekenkunde? Juist! Een kabinet! Bevolkt door papegaaien die adviseren en mieren die opereren. Waarvoor de werklozen in aanmerking komen. Of ze nu wijs dan dom zijn maakt niet uit. Als ze maar werk hebben. Winst voor de jobs en verlies voor de werkloosheid. Eenmaal zover is het probleem van de werkloosheid van de baan.

Ziet u. In het simpele huist het geniale. Stadsstaten! Zoals de Grieken uit de tijd waarin de wijzen in stadsdienst vergrijsden kenden. Stadsstaten hadden geen werkloosheid. De bestuurders konden zich zelfs het plezier permitteren om spelen te organiseren waar iedereen best tevreden mee was. Kan bij ons ook. Er is alleen vijf minuten politieke moed voor nodig.