PVDA gijzelt Vivaldi met hongerstakers

Wie is het meest menselijk, of zo u wil het meest christelijk? Wie mensen in een zwakke positie aanzet tot een hongerstaking en ze opmaakt om zelfs de lippen mediageniek toe te naaien, of wie iedereen gelijk behandelt volgens de wet?

Recht op waardig leven

Staatssecretaris Sammy Mahdi (CD&V) zit in een lastig parket. Natuurlijk, zoals elk mens voelt hij mee met de migranten die hier illegaal verblijven. Ze dienen als goedkope werkkrachten in zwart-werkcircuits. Ze worden uitgebuit en kunnen nergens op terugvallen. Wie over enige empathie beschikt, wenst dat niemand toe. Daar werven de linkse actievoerders op. Ze stellen het voor als ‘recht op een waardig leven’. Wie kan daar tegen zijn?

Maar de staatssecretaris moet de wet volgen en toepassen. De meeste hongerstakers zijn hier illegaal en hebben geen legaal toegangsrecht. Ze voldoen niet aan de wettelijke migratie- of asiel criteria. Veel van de hongerstakers in Brussel zijn hier illegaal zonder ooit een asiel aangevraagd te hebben. Er is ook maar een kleine kans op erkenning als vluchteling voor wie uit Tunesië, Algerije of Marokko komt.

Anderen vroegen asiel aan of waren hier tijdelijk en bleven na verloop of afwijzing toch. Meer dan de helft van de afgewezen asielzoekers zou volgens Eurostat gewoon blijven. De staatssecretaris zit met handen en voeten gebonden aan Europese en internationale verdragen. Hij kan enkel morrelen in de marge.

Politiek geheugen

Wie een beetje een politiek geheugen heeft herinnert zich die beelden van toegenaaide monden. In 2012 was er een hongerstaking van 23 illegalen. Dat was toen Maggie De Block (Open Vld) net staatssecretaris van Asiel en Migratie was geworden. Voor de volledigheid, nu zijn er 400 hongerstakers. In 2012 duurde die hongerstaking 102 dagen. Er werd niet toegeven om collectief te regulariseren.

Als je naar de berichten kijkt van toen valt toch een en ander op. Dokter Rita Vanobberghen van Geneeskunde voor het volk dook ook in 2012 al op. En hoewel de PVDA bij hoog en laag beweert niets met de zaak te maken te hebben en enkel de zaak van de hongerstakers steunt, waren ze er in 2012 ook al bij.

En nog eens

En ja hoor. Ook toen Theo Francken (N-VA) net staatsecretaris was, werd hij geconfronteerd met een hongerstaking. Nu eens niet aan de VUB, maar in Molenbeek. Toen waren er vijftig illegale migranten die weigerden te eten. En ook toen was Vanobberghen en de PVDA er bij. Maar ook Francken geeft niet toe.

Waar halen ze de moed vandaan om datzelfde scenario te blijven herhalen? Omdat het eerder goed uitpakte. Vergelijkbare acties hebben in 2008 en 2009 wel geleid tot de collectieve regularisatie van 2009. De verantwoordelijke minister was toen Annemie Turtelboom (Open VLD) in de regeringen Leterme I en Van Rompuy. U weet wel, regeringen zonder Vlaamse meerderheid. Zoals nu. Er is dus reden tot ongerustheid.

Op naar 1.000 hongerstakers

Die collectieve regularisatie is de motivatie van de huidige hongerstakers en wie hen aanzet daartoe. Het zal niet de laatste dergelijke actie zijn. Bij de volgende regering komt er opnieuw een krachtmeting. Dan met 1.000 hongerstakers. Het is een mediawet, je hebt altijd maar meer volk nodig om hetzelfde dramatische effect te krijgen.

De kern van het probleem wordt als sinds 2009 niet opgelost. De migratie-instroom is niet onder controle en de uitstroom, de uitzetting geraakt niet geregeld. Dat is een recept voor een catastrofe. Zoals nu blijkt. De politici worden gebeten door hun eigen vlooien. Problemen niet oplossen en laten woekeren. Ze hopen en rekenen op Europa, maar Europa kan het niet. De interne tegenstellingen zijn te groot. Iedereen kijkt naar iedereen en alles blijft zoals het was. Terwijl iedereen weet dat het zo niet verder kan.

Slachtoffers

Die hongerstakers zijn het slachtoffer van politieke inertie. Die hongerstakers zijn het slachtoffer van valse hoop. Hoop die ons door voornamelijk Franstalige linkse politici als medemenselijkheid wordt verkocht. Hun vraag voor ‘duidelijke criteria’ voor regularisatie zal in dank aanvaard worden door huisjesmelkers en de slavendrijvers van de illegale werkplaatsen. Ze zijn voor jaren gerust van genoeg mensen om uit te buiten dan. Dat is niet de weg naar een waardig leven. Wat links daar ook over moge beweren.

Het probleem van deze regering is dat ook hun oppositie tegen de vorige als een boemerang terug komt. Ze hebben het beleid van Francken zo gediaboliseerd, dat een voortzetting van datzelfde beleid, niet uit te leggen valt. Maar dat beleid is de enige optie die vandaag voor handen is. En het is nog niet genoeg zo blijkt.

150.000?

Volgens staatssecretaris Mahdi zouden er zo’n 150.000 illegale migranten in ons land zijn. Een cijfer dat onmogelijk na te trekken is. Door de onmacht en de onmogelijkheid om bepaalde nationaliteiten uit te zetten, zal die groep nog groeien. Een oplossing is niet in zicht.

De hongerstaking legt ook de zwakke plek van Vivaldi bloot: hun inhoudelijke spreidstand en hun communautaire verdeeldheid. De politieke verschillen komen boven. Door hun links Franstalig overwicht zijn ze zeer vatbaar voor de chantagepolitiek van de PTB. Vivaldi loopt aan het lijntje van de PVDA/PTB. De communisten bepalen de politieke marge van deze regering.

Lot

Wat in het debat over de hongerstakers en regularisaties op het spel staat, is meer dan het lot van 400 hongerstakers. Als Vivaldi overgaat tot collectieve regularisaties, dan worden die 400 er snel 150.000 en nog meer. En wie uit de boot valt voor regularisatie kan bij Geneeskunde voor het volk terecht voor een hongerstaking. De linkse verkopers van valse hoop voor sukkelaars. Ze gebruiken de hongerstakers in een cynisch opbod van ‘menswaardigheid’ op links.