Het stokpaardje van de sport

Sportverslaggeving gaat vaak over mensen die bulken van het talent, en geregeld krijgen over het paard getilde figuren ook een plaats. Afgelopen weekend leek wel in het teken van plezier te staan.

Plezier op het scherm

Het interview na afloop van ‘De ronde van de toekomst’ bijvoorbeeld. Wielrenner Cian Uijtdebroeks zat er kamerbreed te lachen. Hij kon zijn geluk niet op, want hij had zonet Le Tour d’Avenir gewonnen en keek als een kind zo blij. Het was aanstekelijk, zoveel plezier.

En zag u misschien ook een verslag over de wereldbeker jumping, dressuur en sprint? Ook daar spatte het plezier van het scherm, en de inspanning. Bij sprint in de snelheid uiteraard, bij dressuur in het correct en elegant uitvoeren van enkele specifieke patronen in de kür, en bij jumping in het aanlopen en springen over de hindernissen. Dat vergt een combinatie van snelheid, conditie, techniek en kracht.

Genderneutraal en radicaal inclusief

De sport past helemaal in de huidige tijd: genderneutraal en radicaal inclusief. Dat staat zo te lezen op de website van de wereldbeker. Ze is ook laagdrempelig. Je kan namelijk afzakken naar de wereldbeker zonder eigen paard, zo zegt de organisatie. Ik citeer: ‘Deze wereldbeker gaat niet gepaard met kwalificatiewedstrijden en staat dus open voor iedereen’ en ook: ‘Tijdens de wereldbeker zijn er ook standen waar je echte raspaarden kan kopen of huren’.

Snel een paard kopen voor de wereldbeker? Als u mij niet gelooft, neem dan zelf een kijkje op hobbyhorsingchampions.com. Hobbyhorsing, inderdaad. Jumping met… stokpaarden.

Spotten met nieuwe dingen

Het is natuurlijk gemakkelijk om daarmee te spotten. Met nieuwe, onverwachtse dingen is het altijd makkelijk de draak steken, maar kijk: luchtgitaar spelen is ook al jaren een serieuze discipline met kampioenschappen. Vroeger was op een plankje met wieltjes eronder rijden en trucjes uitvoeren een bezigheid van hetzij verhuizers, hetzij hangjongeren. Niet zelden gekleed in te ruime kleren en te nauwe schoentjes. Vandaag is dat een heuse Olympische discipline.

Als deze alternatieve paardensport mensen plezier oplevert, laat ze doen. Ze bouwen een sociaal netwerk uit, ze kweken conditie, ze stimuleren hun creativiteit en ze trotseren de hoon van de massa. Alleen al daarvoor moet je zo sterk als een paard zijn. Dus ik stop met lachen, tenzij kamerbreed en aanstekelijk als Cian Uijtdebroeks. Want plezier zou het stokpaardje van de sport moeten zijn.