Met gestrekte tenen: België kwalificeerde niet voor teamfinales WK turnen

België is niet gekwalificeerd voor de teamfinales op het WK turnen in Liverpool. Nina Derwael en Lisa Vaelen plaatsten zich elk individueel, maar de verhoopte mooie score voor het team bleef uit. De immer stijgende lijn in het vrouwenturnen, krijgt hierbij een onelegante knik. De trainer, Marjorie Heuls, een vrouw die eerder in het oog van de storm heeft gestaan omdat haar trainingstechnieken de naam Marjorie Beuls toepasselijker maakten, noemt het een ’teleurstelling’ en een ‘wake-up call’.

Turnen wekt bij mij steeds dubbele gevoelens op. Ik kan me verbazen over de plooibaarheid van een lichaam, over de kracht, concentratie en precisie die aan de dag gelegd wordt. Tegelijk word ik er niet warm van: voor mij is spreken over ‘mooie gestrekte tenen’ muggenzifterij. Maar sport heeft regels nodig en ook ik begrijp dat een radslag die met gestrekte tenen wordt uitgevoerd heel wat meer kunde en concentratie vergt dan het soort wilde radslagen die voetballers na een mooi doelpunt uitvoeren.

Honderden gebroken meisjes

Nog moeilijker dan de muggenzifterij, vallen mij de trainingen. De trainingsmethodes van Marjorie Heuls leverden gebroken meisjes op: ze trainde hen tot ze fysiek en mentaal kraakten. Met hen die plooiden, maar niet kraakten, oogstte ze medailles. In België werd er – terecht – schande van gesproken.

In China zou zij wellicht nog een doetje zijn, een zachte leermeester. China staat erom bekend kinderen vanaf de kleuterleeftijd aan regimes te onderwerpen die niet onderdoen voor wat in België voorbehouden is aan volwassen topsporters. Dat levert honderden gebroken meisjes op, maar ook veel medailles. China doet ook dit WK, zoals altijd, mee voor de prijzen.

Plooien zonder beulachtige methodes

In de marge van de sportverslaggeving lees ik dat twee van de Belgische gymnasten een apart parcours hebben afgelegd. Lisa Vaelen die op het moment van schrijven individueel nog aan de bak mag en Yléa Tollet, een debutante. Beide meisjes zijn nog maar sinds kort aangesloten bij de topsportschool in Gent. Ze turnen uiteraard al jaren, maar niet op het ‘stoom-ze-klaar-voor-de-Spelen-niveau’. Ze hebben van een redelijke normale jeugd kunnen genieten, en ze zijn ontsnapt aan de beulachtige sfeer uit de tijd dat Marjorie Heuls nog niet teruggefloten was.

Het traject van deze twee meisjes bewijst dat gebeul niet hoeft. Dat je niet je hele leven op de toppen van je tenen hoeft te lopen om mooie gestrekte radslagen neer te zetten. Dat vind ik pas een wake-up call. Hopelijk schoppen ze het ver. En als ze het niet ver schoppen, dan ben ik blij voor hen dat hun jeugdige plooibaarheid niet is opgebruikt in de kille turnzaal.