Stijn en Hanne Desmet: van kwaliteitsprikkels naar concurrenten

Justine Henin en Kim Clijsters. Rafaël Nadal en Roger Federer. Wout Van Aert en Matthieu Van der Poel. Concurrenten maken elkaar dikwijls beter. Rivaliteit stuwt sporters die hetzelfde doel najagen vooruit. Vaak hebben zo’n concullega-sporters een groot respect voor elkaar. Soms is er zelfs kameraadschap. Maar vergis u niet: het blijven concurrenten.

Dat een goede concurrent het niveau opkrikt, weet ook de Nederlandse Nationale Trainingselectie Shorttrack, kortweg NTS. Het is niet uit liefdadigheid dat ze broer en zus Desmet in Heerenveen mee laten trainen onder Nederlandse vleugels. De zuiderburen zorgen voor een prikkel, de competitie wordt aangewakkerd. Dat gebeurt in een goede sfeer en de Belgen profiteren ook van de kwaliteitsinjectie. Iedereen tevreden, dus.

Je concurrent is je vijand

Maar je concurrent is je vijand. Hij of zij is degene die de prijs waar jij belust op bent, voor je neus kan wegkapen. Het is de persoon die van jou een verliezer kan maken. Op het afgelopen Europees kampioenschap shorttrack was de Nederlandse Suzanne Schulting goed voor twee gouden medailles, één op de 500 en één op de 1.500 meter. Op de 1.000 meter haalde ze zilver. En wie droeg het goud? Hanne Desmet, de Belgische kwaliteitsprikkel. Een gelijkaardig scenario bij de mannen: Nederlander Jens van ’t Wout behaalde één keer goud en twee keer zilver. Stijn Desmet kaapte in één van die gevallen de gouden medaille weg.

Stijn en Hanne Desmet zijn met andere woorden geen kwaliteitsprikkel meer. Nee, ze zijn uitstekend. Ze steken de Nederlanders naar de kroon. Die concullega’s bij wie het zo fijn trainen is.

In oorlog en liefde is alles geoorloofd

In oorlog en liefde is alles geoorloofd, zegt het spreekwoord. En topsport is, zo je wil, een vorm van geciviliseerde oorlogsvoering. Dus deed het NTS wat het nodig achtte: vijf dagen voor het wereldkampioenschap shorttrack in Seoul morrelde het aan de afspraken.

Hanne en Stijn Desmet, die met grote ambitie naar Zuid-Korea trokken, moesten het daar plots zonder de Nederlandse steun doen. Hun vertrouwde coach, Annie Sarrat, die ook Nederlands bondscoach is, begeleidde hen plots niet meer. De Desmets moesten terugplooien op de Belgische staf. Broer en zus wilden geen kwaad woord zeggen over die stafleden, maar ze waren het in ieder geval niet gewend om met hen te werken.

Evenwicht in het kopje

In topsport is evenwicht in het kopje van levensbelang. Als je iemand mentaal een tikje kan geven, dan dwing je daarmee voorsprong af. Dat gebeurde dus. De Nederlanders puurden winst uit het WK: de vrouwen gingen in àlle disciplines met het goud lopen en ook in de gemengde aflossing kroonde Nederland zich tot wereldkampioen. Hanne Desmet was op een van de afstanden vier duizendsten verwijderd van brons, maar een heleboel duizendsten van haar beste niveau. Ze kan beter dan hetgeen ze ter ijs bracht, weet ze zelf. Maar ze was er niet helemaal bij: een beetje uit evenwicht. Broer Stijn slaagde er beter in om het kopje koel te houden. Hij is nu op de 1.000 meter zowel vice-Europees als vice-wereldkampioen.

Jammer voor de Belgen, dat lesje in concurrentie op het hoogste niveau. Maar misschien ook een prikkel om van uitstekend naar uitstekender te gaan. Om uit te pakken met iets oogverblindend, zoals landgenoot Loïs Openda. Die duivelse Belg duwde Franse helden als Mbappé een trapje lager in de ranking ‘snelste hattrick ooit’. Hij scoorde in de Franse Ligue 1 drie keer in amper 4,5 minuut. Dat ze hem daar in Frankrijk nog maar wat aanscherpen. Op het komend EK zien we hem graag vriend en concullega verslaan.