Vrouwen worden vandaag nog steeds gedwongen om ‘mooi te zijn en te zwijgen’ in tenniswereld

Pierre De Coubertin, de grondlegger van de moderne Olympische Spelen, achtte sport een noodzakelijk onderdeel van de opvoeding en keek jaloers naar de gymnastiekende Duitsers en de teamsportende Engelsen. Hij knikte instemmend bij het Britse gezegde: ‘The boys who learn to command in games are learning to command the Indies.’

Mannen hadden volgens De Coubertin sport nodig om ‘echte’ mannen te worden. Voor vrouwen gold echter iets heel anders. Hij achtte sportende vrouwen onpraktisch, oninteressant, onesthetisch en onjuist. ‘Waarom zou een vrouw aan hardlopen doen als ze zoveel beter kan dansen?’ Een vrouw was volgens De Coubertin niet geschikt voor sport. Zij behoorde bekoorlijk te zijn. Als ze per se aan lichaamsbeweging wilde doen, mocht ze dansen. Hij keek graag naar ballet en had vanuit zijn pluchen zetel hoegenaamd niet door dat de dansende vrouwen op het podium evengoed zweetten. En dat conditie en spierkracht vereist was voor hun discipline.

De geest van De Coubertin

Gelukkig liggen die tijden ver achter ons: een vrouw hoeft al lang niet meer enkel mooi te zijn. Ze mag gerust aan sport doen. Sinds 2012, dat voelt toch behoorlijk recent, mag dat zelfs voor het eerst in alle olympische disciplines. En toch staart in 2023 de geest van De Coubertin je plots weer aan. Onlangs vond het tennistornooi van Madrid plaats. De nummers twee van de wereld bij de mannen én de vrouwen waren allebei jarig op 5 mei en kregen van de organisatie een taart. Aryna Sabalenka poseerde met haar taart in haar handen. Carlos Alcaraz poseerde gehurkt voor vier mannen die samen zijn, buitensporig veel grotere, verjaardagstaart droegen.

Met dat akkefietje was de kous niet af. Op alle courts waren ballenjongens en ballenmeisjes in shorts en t-shirts aan het werk. Behalve op centre court. Daar waar de grootste namen spelen en het meest wordt gefilmd, vielen geen ballenjongens te bespeuren. Enkel ballenmeisjes, in een opvallend tenue: opwippende minirok en croptop. Als klap op de vuurpijl kregen de finalisten van het vrouwendubbel na hun match wel een fotomoment, maar niet de gebruikelijke speech. Ze mochten mooi lachen, maar moesten zwijgen. De mannen kregen wel elk tijd om te spreken.

Neutraal terrein?

Gelukkig gebeurt zoiets niet in België, het land van de gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Of toch? Racing Genk en Standard spelen op 18 mei de finale van de Beker van België. In het vrouwenvoetbal welteverstaan. De match wordt, zoals dat hoort, gespeeld op neutraal terrein, zijnde… Sclessin, het stadion van finalist Standard.

Ik hoor u denken: ‘Dat is dan toch geen neutraal terrein?’ Dat vinden die van Genk ook, maar de koninklijke voetbalbond zegt: ‘Het terrein lag al vast voor we wisten dat Standard de finale wilde spelen. Sommige zaken kan je niet voorzien. Wìj zien dit als een neutraal stadion.’ Helaas is dit geen grap. In het mannenvoetbal is het Koning Boudewijnstadion dé plek voor bekerfinales. Kan u zich voorstellen wat het zou geven als de Beker bij de mannen op het veld van één van finalisten gespeeld zou moeten worden? Het kot zou te klein zijn. Maar nu is er geen vuiltje aan de lucht.

Twee maten en twee gewichten, ook in België. Het lijkt alsof de geest van De Coubertin sportorganisaties nog steeds influistert wat vrouwen moeten doen: mooi zijn en zwijgen.