Wintersport in Vlaanderen: hoe langer hoe witter

U merkt het als u buiten komt: de winter is in het land. Met de winter komen ook de wintersporten. Dit jaar zijn die vreemd genoeg gekruid met een stevige snuif woestijnvoetbal, maar ook zonder die exotiek valt er heel wat te beleven.

In Vlaanderen zijn wintersporten eerder bruin dan wit gekleurd: de veldlopers die tot aan hun dijen onder de modder hangen en de veldrijders die amper nog van elkaar te onderscheiden zijn na een uurtje ploeteren door het slijk. Niet dat u dat onderscheiden heel erg nodig hebt: bij de vrouwen wint Van Empel. Bij de mannen kijkt u naar de deelnemerslijst: doet Van der Poel mee, dan wint hij. Doet Van Aert mee, dan wint hij met of zonder vod in zijn wiel. In de andere gevallen is het voor Pidcock.

De Belgische driekleur

Toch wappert de Belgische driekleur de laatste jaren nadrukkelijker boven witte terreinen. Waar vroeger een Belgisch bobsleeteam een tv-programma nodig had om gelanceerd te raken en slechts een verdwaalde excentriekeling als Seppe Smits of Kevin van der Perren hoge ijstoppen scheerde, treedt nu een aardig clubje atleten beslagen ten ijs. Schaatser Bart Swings is al een poosje een vaste waarde. Snowboarder Evy Poppe behaalde afgelopen weekend haar beste resultaat ooit: een tweede plaats in de wereldbeker Big Air. Ondertussen beet Loena Hendrickx haar tanden van ontgoocheling bijna stuk op de Grand Prix in het kunstschaatsen. Ze wil meer.

En dan zijn er nog de shorttrackers. Shorttrack is een tak van schaatsen. Een groepje schaatsers rijdt zo snel mogelijk een aantal meters op een – u raadt het al – erg kort parcours: een ovaal van 111 meter. Het gaat razendsnel. De schaatsers draaien rondje na rondje. Net de pistiers in ‘t Kuipke in Gent, maar dan op ijs. Ze moeten elkaar passeren en plaats maken voor zichzelf zonder de ander te duwen en hangen in de bochten zo scheef als maar mogelijk in de hoop niet onderuit te gaan. Op enkele meters kan de volgorde van de rijders helemaal hertekend zijn.

Een partijtje snelschaak

Shorttrack heeft ook iets van snelschaak: snel en explosief zijn is belangrijk, maar de shorttracker zonder tactiek en mentale weerbaarheid is verloren. Bij elke race moet je je tegenstanders schouwen en je positie bepalen: achteraan in het pak om krachten te sparen en anderen te doen geloven dat je moeilijk mee kan of vooraan om te intimideren en te vermijden dat je gehinderd wordt door uitschuivers. Een gaatje creëren, binnenbocht, buitenom, slim de deur toe, versnelling hoger schakelen en razendsnel aanpassen. Als een snelschaker op messen. Schaak met een scheutje slapstick, want er gaat er geregeld eentje onderuit. Soms wint diegene die zich als enige staande weet te houden.

Het voorbije weekend was er in deze razendsnelle discipline winst voor Hanne Desmet, zilver voor haar broer Stijn en brons voor de gemengde aflossingsploeg. De winter is nog maar net begonnen. Ik koester warme hoop dat wat we tot nu toe gezien hebben, slechts het topje van de ijsberg is.