België kan beter: Bart Van Craeynest belicht labiele toestand van ons vaderland

De informatie glanst, de duiding niet. Acht maanden voor de verkiezingen peilt een Voka-denker in zijn boek België kan beter de staat van het vaderland. De lectuur ontlokt na enkele bladzijden een diepe zucht. Van welke bananenrepubliek ben ik de belastingbetaler?

In zijn boek België kan beter componeert Bart Van Creaynest vijftien hoofdstukken met per kapittel als extra een opstel van een expert. Die experten zijn een stut uit de kring van ondernemers en academici met een hart voor de markteconomie. Progressieven en syndicalisten ontbreken.

Titel botst met praktijk

Vrolijk stemt de lectuur niet. Trouwens, de titel botst met het besluit van Van Craeynest, denker van Voka, en zijn vijftien secondanten. De juiste titel is: ‘België kan niet beter’. Die verkoopt waarschijnlijk minder en is lastig voor Voka, dat loert in de inktpot van zijn hoofdeconoom die boud mag zijn, maar niet extreem.

Toen Voka nog ‘Vlaams Economisch Verbond’ heette en minder sociale partner was en geen koepel boven het Vlaams Economisch Verbond (VEV) en acht Kamers van Koophandel, was het lidmaatschap onder meer een acte van zacht flamingantisme, naast toewijding aan de vrije economie. Sindsdien is het een steun aan vrij ondernemerschap en een daad van opportunisme.

Invloed

Ook de grootste Belgische ondernemingen, met in hun unitaire topafkeer van decentralisering en confederalisering, zetelen vandaag in de raad van bestuur. Dat deed de invloed van René De Feyter, harde voorganger en op het laatst independentist, deed versuikeren.

De grote leden domineren niet de kleinere leden, alhoewel een hiërarchie er wel is net zoals communautaire lankmoedigheid. Het is meer dan anekdotisch hoe na De Feyter bij het VEV de denkgroep in De Warande ontstond, met hemzelf als stichter, om scherper te denken en te spreken. Dat lukte met het ‘Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen’ van 2006. Precies naast het prevelende België kan beter en Merito, een beginnende stichting met een Vlaamse wrong, rijpt een nieuw manifest à la de thesis van 2006. De wedijver over het beste recept begint.

Arbeidsmarktbeleid

Rika Coppens is CEO van het internationale Vlaamse dienstenbedrijf House of HR en trends manager van het jaar 2022. Zij reflecteert, na Bart Van Craeynest, over het arbeidsmarktbeleid. Een domein, zoals meer, met opvallende regionale verschillen. Vlaanderen is een middenmoter bij de Europese regio’s en Brussel en Wallonië bengelen achteraan.

Met de PS als Waalse en Belgische macht is een ommekeer een schim. Rika Coppens pleit, erg apart voor een ondernemer, voor een ‘universeel basisinkomen’. Een revolutie. Werken of niet werken, je ontvangt een basisinkomen wat, meent Coppens, gunstig is voor de werkgelegenheidsgraad. Het aantal langdurig zieken zal verminderen én het ondernemerschap zal stijgen.

Verwachte groei

Groeiende productiviteit moet 90 procent opleveren van de verwachte economische groei in de komende vijftig jaar. Van Craeynest: ‘Als we na 2000 dezelfde productiviteitsgroei als in de periode 1980-2000 hadden kunnen aanhouden, dan lag de totale economische activiteit in België vandaag 180 miljard euro hoger en waren alle budgettaire problemen opgelost.’ De auteur looft voor die productiviteitsgroei, tegen de volkse en mediatieke mening in, de multinationals want zij zijn de meest productieve bedrijven en inspireren de kmo’s door netwerking en voorbeeld tot productiviteit.

Een refrein bij de analyse van de Voka-expert is telkens de Belgische scheeftrekking: Vlaanderen als Europese middelmaat, Brussel en Wallonië als lamme goedzakken. Wim Moesen, professor-emeritus economie van de KU Leuven, belicht bij de openbare financiën (zijn specialiteit) het begrip ‘civiel kapitaal’. Die in België een groeiende flop is.

Het merg van dit land is aangetast en beterschap door de staatsstructuur en het gedrag van PS onmogelijk. Slotsom: België kan niet beter.