Chaterine Deneuve is ‘Mevrouw Chirac’
Een ironische visie op Bernadette Chirac, met la grande dame van de Franse cinema in een glansrol.
In Bernadette, het regiedebuut van Lea Domenach, speelt Catherine Deneuve, pas 80 jaar geworden – met verve Bernadette, de eigenwijze echtgenote van Jacques Chirac. Hij was behalve premier en burgemeester van Parijs ook 12 jaar lang Frans president, van 1995 tot 2007. Een machtspoliticus van de oude stempel en vooral ook macho, rokkenjager en narcist. Maar echt last had Bernadette daar niet van. Had haar biechtvader – de vrouw was zeer gelovig – haar niet op het hart gedrukt dat ze ‘een enorme troef was voor haar man’?
In de schaduw
Jarenlang acteerde Bernadette in de schaduw van de politicus – ook zij zou een populaire politica worden – om zich tijdens zijn presidentschap te ontpoppen tot een vrijgevochten vrouw die haar eigen weg ging. Ze werd zelfs een belangrijke mediafiguur. Ook al werd haar door haar eigen dochter Claude – uit de directe entourage van Jacques Chirac – in het oor gefluisterd dat ze als Première Dame niet zomaar ‘alles kon zeggen wat ze dacht’.
Als politica was ze min of meer visionair; zo voorspelde ze Chiracs nederlaag omdat hij een hoogst onpopulaire premier had benoemd. En ze wist ook van de doorbraak van Le Front National van Le Pen omdat ze de stem van de man in de straat had gehoord.
Bernadette, losjes geïnspireerd op het leven van deze First Lady – Première Dame dus – volgt het doen en laten van de presidentsvrouw die zich, mee gegidst door haar mentor, gaandeweg zou gaan spiegelen aan Lady Di: een populaire showbizz figuur die ook aan liefdadigheid deed. Zo patroneerde Bernadette een stichting voor jongeren met een eetstoornis. Haar andere dochter Laurence had immers erg afgezien van haar anorexia-aandoening. Dat wou ze per se kwijt in haar memoires.
Bernadette is een intelligente, een ironische visie op een feministisch icoon, met een kwinkslag en een knipoog gespeeld door Catherine Deneuve, nog altijd La grande dame du cinema François.
Freddy Sartor (1952) is beroepsjournalist, oud-hoofdredacteur van de filmtijdschriften Cinemagie (ex-MediaFilm) en het maandblad Filmmagie, tot 2006 bekend als Film & Televisie. Hij heeft een hart voor de Europese film en wereldcinema.
Het psychologisch drama ‘Milano’ schetst de problematische relatie van een afwezige, alleenstaande vader met zijn dove puberzoon.