Boeiende biopic over beroemde Franse priester

L’abbé Pierre van Frédéric Tellier is het straffe levensverhaal van de rooms-katholieke priester Henri Groues (1912-2007), veel beter bekend met zijn sprekende verzetsnaam L’ Abbé Pierre. In Cannes op het filmfestival spraken we in mei met de regisseur Tellier en met hoofdactrice Emmanuelle Bercot. Als Lucie Coutaz speelde zij in het leven van de sociaal geëngageerde priester een zeer belangrijke rol.

Frédéric Tellier: “’Hoewel L’abbé Pierre 40 jaar lang de favoriete Fransman was, zijn er maar twee films over hem gemaakt: Les Chiffonniers d’ Emmaus (1956) en L’Hiver 54 (1989). Ik wou niet dezelfde verhalen vertellen, ben me gaan informeren in archieven en heb mensen gesproken die l’abbé Pierre hebben gekend. En zo ben ik uitgekomen bij het grote maar weinig bekende verhaal van Lucie Coutaz. Zij is L’abbé Pierre bijna zijn hele leven als rechterhand trouw gebleven.’

Verzet in Grenoble

De priester – hij komt uit de gegoede burgerij in Lyon – , moet het kloosterleven om gezondheidsredenen opgeven, belandt in de Tweede Wereldoorlog bij het verzet in Grenoble, redt tal van joden en wordt na de oorlog, van 1945 tot 1951, een partijloze politicus en fulmineert tegen de onverschilligheid van de politiek ten opzichte van armoede. Bij het verzet had hij Lucie Coutaz leren kennen. Je zou zelfs kunnen gewagen van een platonische liefdesrelatie.

Emmanuelle Bercot: ‘Ja, voor mij is het een waarachtig liefdesverhaal. Je mag spreken van een grote intimiteit tussen beiden, een die misschien wel hechter was dan in tal van relaties van een getrouwd koppel.’

Lucie had in haar leven grote miserie gekend.

Bercot: ‘Het is een historisch feit dat Lucie genezen is van tuberculose na een bezoek aan Lourdes. Het is toen dat ze heeft besloten om haar leven te wijden aan hen die het moeilijk hebben. En dat liep parallel met de roeping, de missie van L’Abbé Pierre die ze dus bij het verzet had leren kennen. Ze vulden en voelden elkaar perfect aan.

Zijn geloofsovertuiging komt op twee ironische scènes na, waarin hij in de woestijn de Hemel bevraagt, amper aan bod. Nochtans werd de priester geïnspireerd door de parabel van de Emmaüsgangers uit het Nieuw Testament waaruit vooral hoop spreekt.

De stichting voor armen en daklozen die hij in het leven riep en in de strenge winter van 1954 wereldwijd populair werd na een oproep van hem via Radio Luxembourg – L’abbe Pierre vreesde even dat hij een showbizz figuur was geworden – draagt de naam: Emmausgemeenschap.

Tellier: ‘Hij geloofde in de eerste plaats in de mens.’

Als biopic mag L’Abbe Pierre dan vrij klassiek van schriftuur zijn, hij werpt toch wel een nieuw licht op het intense leven van een bescheiden priester, een van Frankrijks meest markante figuren van de voorbije eeuw.