‘De hoofdzonde’: niet alle Scandinavische detectives zijn ‘Scandi’s’

De Zweedse auteur Maria Grund heeft al veel ondernomen. Het grootste deel van haar loopbaan bracht ze door in de film- en mediawereld. Grund verbleef achtereenvolgens in New York en Londen, maar woont nu met haar gezin op het Zweedse eiland Gotland. De schrijfster debuteerde in 2020 met haar politieroman Dödssynden die een jaar later onder de titel De hoofdzonde verscheen. Een aardig debuut, maar ook het bewijs dat niet alles wat uit Scandinavië komt, meteen een voltreffer is.

Op een eiland (Gotland?) voor de Zweedse kust wordt een veertienjarig meisje, Mia Askar, dood gevonden. Haar polsen zijn doorgesneden en op haar heup staat het getal 26 geschreven. Na een kort onderzoek wordt haar overlijden als zelfmoord bestempeld. Een dag later wordt aan de andere kant van het eiland het zwaar toegetakelde lichaam van de eigenares van een antiquariaat gevonden. Eerst wordt er tussen beide doden geen verband gelegd, maar dat blijkt later toch het geval te zijn…

De getraumatiseerde inspecteur Sanna Berling en haar nieuwe assistente Eir Pedersen, een soort vrouwelijke skinhead, moeten de zaak oplossen. De twee doden vormen het startschot van een hele reeks gewelddaden op het eiland.

Antidepressiva

We beleven de gebeurtenissen vanuit het perspectief van Eir en Sanne. Ze kennen elkaar niet, zijn totaal verschillend en moeten nog op elkaar inspelen. In het begin levert dat heel wat misverstanden en wrijvingen op.

Maria Grund wekt de indruk dat ze haar detective nogal haastig aan elkaar heeft geschreven. Haar twee hoofdpersonen hebben nauwelijks diepgang en blijven te zeer aan de oppervlakte sudderen. Zo verschijnt de aan drugs verslaafde zus van Eir enkele keren in het verhaal, maar daar blijft het bij. Ook blijf je je als lezer afvragen hoe Sanne nog overeind kan blijven en haar werk doen, gezien het aantal antidepressiva en hoeveelheden sterke drank die ze dagelijks inneemt. Haar collega’s stellen zich daar nauwelijks vragen bij. Vreemd toch.

Tempo

Omdat de hoofdpersonages zo oppervlakkig blijven, ontstaat er ook geen band met hen. Als lezer ben je nauwelijks begaan met hun lotgevallen. Grund vergaloppeert zich in details wat het tempo van het boek niet ten goede komt. Eerlijk, van een spannend boek kan amper gesproken worden. Wel zorgt schrijfster voor enkele onverwachte plotwendingen en een verrassend einde.

De hoofdzonde is een aardig debuut maar een en ander zou beter uitgewerkt moeten worden, zeker wat de spanning betreft. Maria Grund heeft er althans het talent voor.