De troonopvolger

De grootmeesteres van de sfeervolle politieroman wordt de 78-jarige Amerikaanse letterkundige Donna Leon weleens genoemd. Ruim dertig jaar woonde ze in Venetië. Niet alleen schreef ze een Venetiaans kookboek en een toeristische wandelgids maar ook dertig politieromans die zich allen situeren in de dogestad. Ieder jaar een.

Niet in het Italiaans

Thans woont Leon in een dorp in Zwitserland. Haar detectiveverhalen hebben allen als centrale hoofdfiguur commissario Guido Brunetti van de Venetiaanse questura of politiebureau, een doodnormale man en huisvader die met zijn gezin in het centrum van de stad woont.

Brunetti’s vrouw is professor Angelsaksische literatuur en gespecialiseerd in het werk van de Engelse naturalistische romanschrijver Thomas Hardy. Beiden genieten van het leven en houden van een goede maaltijd en een goed glas wijn. Als liefhebber van de Italiaanse keuken krijg je al gauw de smaak in de mond als je de desbetreffende passages leest.

Leon maakt van haar hoofdfiguur dankbaar gebruik om met de regelmaat van de klok kritiek te uiten over allerlei Italiaanse wantoestanden: de maffiose praktijken, de welig tierende corruptie, de onbekwaamheid en de heersende wantoestanden bij de Italiaanse administratie, het gerechtswezen en het politiewezen, het massatoerisme, milieuvervuiling… Misschien is dat wel de reden waarom ze zich steevast verzet tegen een Italiaanse vertaling van haar boeken.

Gonzalo

Liefhebbers van harde actie en wilde achtervolgingen kunnen de boeken van Donna Leon beter links laten liggen. Die zullen ze in haar boeken niet terugvinden. Commissaris Brunetti is geen held maar iemand die nadenkt vooraleer te handelen. Bij Leon zit de spanning vooral in de (subtiele) details en de sfeerbeschrijvingen. Zo ook in haar nieuwste boek in Nederlandse vertaling.

In De troonopvolger wordt Brunetti niet zozeer ingeschakeld om een misdaad op te lossen, als om de gangen van een gepensioneerde kunsthandelaar na te gaan. Deze kinderloze Gonzalo steekt zijn homoseksualiteit niet onder stoelen of banken. Om te voorkomen dat zijn rijkdommen na zijn dood in handen vallen van zijn familie met wie hij in onmin leeft, wil hij een ‘zoon’ adopteren. Zijn vrienden willen hem dat idee uit zijn hoofd praten. Ze gaan er vanuit dat de zoon alleen maar op zijn geld en rijkdom uit is.

Dottore

Tot ruim over de helft van het boek wordt er geen misdrijf gepleegd en vernemen we vooral veel over het verborgen leven van de voormalige veehouder en galerijhouder die Gonzalo was. Ook de dagelijkse beslommeringen op de questura ontbreken niet.

Dat levert onder meer grappige inkijkjes in de Italiaanse samenleving op. Wanneer Elettra, de secretaresse, verrassend snel informatie uit het buitenland heeft ontvangen, zegt ze tegen Brunetti: ‘Het gaat daar niet zoals bij ons, dottore. Iemand op het ministerie hoeft geen neef van je zwager te zijn of iemand met wie je op de lagere school hebt gezeten.’

Als ook de beste vriendin van Gonzalo vermoord wordt in haar hotelkamer, is het eindelijk tijd voor het echte politiewerk. Het einde van het boek zorgt dan voor een verrassing.

De troonopvolger verdient het om langzaam gelezen te worden, en ja, als lezer dien je te genieten van de details met op de achtergrond het mooie Venetië. En liefst nog met een glas Italiaanse witte wijn binnen handbereik.